Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 kwietnia 2022 r., sygn. I SA/Wr 134/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Horobiowski Sędziowie sędzia WSA Daria Gawlak-Nowakowska (sprawozdawca) sędzia WSA Dagmara Stankiewicz - Rajchman Protokolant starszy specjalista Paulina Wódka po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi S. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 7 grudnia 2020 r., nr 0201-IOD2.4102.54.2020 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu na rzecz S. B. kwotę 997,00 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 7 grudnia 2020 r., nr 0201-IOD2.4102.54.2020 Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej: organ odwoławczy, organ drugiej instancji, DIAS) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. (dalej: organ pierwszej instancji, organ I instancji, NUS) z dnia 5 października 2020 r., nr 0212.SPV.4102.140.2019.BK wydaną w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 r. i określającą S. B. (dalej: skarżący, strona, podatnik) wysokość straty poniesionej z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w 2015 r. na kwotę 41.509,40 zł, wysokość dochodu niepowodującego powstanie zobowiązania podatkowego za 2015 r. w kwocie 2.465,70 zł oraz nadpłatę w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. w kwocie 161,00 zł.

Podatnik w 2015 r. uzyskał przychody z tytułu świadczeń wypłaconych z Funduszu Pracy i Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w wysokości 2.465,70 zł, od których pobrana została zaliczka na podatek dochodowy oraz odprowadzona składka na ubezpieczenie zdrowotne. W wyniku kontroli przeprowadzonej wobec podatnika w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za okres od 1.01.2015 r. do 31.12.2017 r. stwierdzono, iż w 2015 r. uzyskiwał on przychody z prowadzonej bez zgłoszenia działalności gospodarczej w zakresie handlu samochodami. Postępowanie podatkowe dot. podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2015, wszczęte w wyniku tej kontroli wykazało, że w okresie od I 2015 r. do XII 2017 r. podatnik sprzedał 37 pojazdów używanych, z tego w roku: 2015 - 3 szt., w roku 2016 - 20 szt. (w tym 1 pojazd otrzymany w 2009 r. w darowiźnie od ojca)., a w roku 2017 - 14 szt. ( w tym 1 pojazd sprzedał w 2017 r. córce) z tego 25 sprzedał z zyskiem, a 10 ze stratą, która była w dwóch przypadku podyktowana sprzedażą pojazdów uszkodzonych (sprzedaż z dnia 20 stycznia 2015 r. [...] nr rej. [...] i z dnia 5 kwietnia 2016 r. [...] nr rej. [...]). Auta te w dniu nabycia przez podatnika były sprawne. W tym samym okresie podatnik nabył 97 pojazdów, z tego w roku 2015 - 34 szt., w roku 2016 - 41 szt., w roku 2017 - 22 szt. Ustalono również, że podatnik nabywał pojazdy w okresie poprzedzającym rok 2015, tj. w latach 2010 - 2014 podatnik nabył 12 pojazdów (2010 r. - 2 szt., 2011 r.- 4 szt., 2012 r. i 2013 r. – po 1 szt.). Ponadto ustalono, że 6 sprzedanych przez podatnika samochodów (z tego 1 w 2015 r., 4 w 2016 i 1 w 2017) nabytych w latach 2010 i 2011, objętych było postępowaniem w toczącej się sprawie o podział majątku pomiędzy podatnikiem a A. T. (żoną podatnika w latach 1996 – 2011), które to samochody zostały zbyte w trakcie postępowania sądowego, zaś środki pieniężne z tego tytułu wskutek podziału majątku zostały przyznane podatnikowi. NUS przyjął, iż całość środków pieniężnych pochodzących ze sprzedaży pojazdów stanowi przychód skarżącego z tytułu prowadzonej przez niego działalności