Wyrok WSA w Łodzi z dnia 21 kwietnia 2022 r., sygn. III SA/Łd 116/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, Asesor WSA Anna Dębowska (spr.), po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zarejestrowania pojazdu oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzję własną z [...] r., nr [...] o stwierdzeniu nieważności decyzji Starosty Powiatu P. z [...] r., nr [...] o zarejestrowaniu na rzecz S.G. pojazdu marki Mercedes-Benz Sprinter 413/40 CDI, nr rej. [...].

W uzasadnieniu Samorządowe Kolegium Odwoławcze przedstawiając stan faktyczny i prawny sprawy podniosło, że decyzją z [...] r. Starosta Powiatu P. zarejestrował na rzecz S.G. pojazd marki Mercedes-Benz Sprinter 413/40 CDI, nr nadwozia [...], wydając dowód rejestracyjny [...], tablice rejestracyjne nr [...], zalegalizowane znakiem legalizacyjnym nr [...] oraz nalepkę kontrolną i kartę pojazdu nr [...].

Pismem z 5 maja 2021 r. Starosta Powiatu P. zwrócił się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o rozważenie możliwości stwierdzenia nieważności decyzji z [...] r. wskazując, że wymieniony pojazd został zarejestrowany pomimo dokonania w nim zmian konstrukcyjnych, na które nie wyraził zgody producent pojazdu. Dopuszczalna masa całkowita nadana przez producenta pojazdu wynosiła 4 600 kg. Tymczasem analiza akt administracyjnych przeprowadzona przez Starostę Powiatu P. wykazała, że ubiegając się o rejestrację pojazdu S.G. przedstawił dokumenty, z których wynika, że dopuszczalna masa całkowita nadana przez producenta wynosi 5 800 kg.

Decyzją z [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło z urzędu nieważność decyzji Starosty Powiatu P. z [...] r.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy S.G. zarzucił naruszenie prawa materialnego, a także przepisów postępowania poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 156 § 1 pkt 2 i art. 157 § 1 k.p.a. oraz § 14 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1038), zwanego dalej "rozporządzeniem z 22 lipca 2002 r.", poprzez nieprawidłowe uznanie, że decyzja z [...] r. może zostać unieważniona jako wydana z rażącym naruszeniem prawa, a także art. 7, art. 7a, art. 8, art. 77, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewystarczające i niepełne rozważenie materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie i określenie stanu faktycznego oraz prawnego sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego wydania decyzji o stwierdzeniu nieważności.