Wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2022 r., sygn. I GSK 1416/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Pietrasz (spr.) Sędzia NSA Dariusz Dudra Sędzia del. WSA Cezary Kosterna po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2020 r. sygn. akt V SA/Wa 807/20 w sprawie ze skargi [A.] Sp. z o.o. Sp.k. we W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia [...] lutego 2020 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz [A.] Sp. z o.o. Sp.k. we W. 675 (sześćset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA) wyrokiem z 9 grudnia 2020 r. sygn. akt V SA/Wa 807/20 – na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) – po rozpoznaniu sprawy ze skargi [A.] sp. z o.o. sp.k. z siedzibą we W. (dalej: spółka) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej: Dyrektor IAS) z [...] lutego 2020 r., nr [...], w przedmiocie określenia kwoty należności celnych, uchylił zaskarżoną decyzję oraz zasądził od organu na rzecz skarżącej Spółki 100 zł tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Dyrektor IAS zaskarżając ten wyrok w całości, wniósł o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub uwzględnienie skargi kasacyjnej i oddalenie skargi spółki [A.] oraz zasądzenie na rzecz organu zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., zarzucono:

1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 133 § 1 i art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz w zw. z art. 187 § 1, art. 191 i art. 229 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm., dalej: o.p.) poprzez przyjęcie przez Sąd, że organy wykazały jedynie, że to poprzez programy znajdujące się na komputerze (a nie kamerze) można przenieść pliki wideo na kartę pamięci znajdującą się w kamerze, co jest niewystarczające do uznania tej kamery za urządzenie, które winno być klasyfikowane do kodu (CN 8525 80 99) obejmującego "pozostałe", podczas gdy wykonane przez organ testy potwierdziły istnienie funkcji Dv-In w kamerze i zostało wykazane, iż po podłączeniu kamery do maszyny do automatycznego przetwarzania danych (komputera) na wyświetlaczu kamery pojawił się komunikat, że kamera weszła w tryb kopiowania danych i można było dokonać przeniesienia pliku z komputera na kartę pamięci umieszczoną w kamerze, a przy tym wymaganie co do sposobu zapisu dźwięku i obrazu innego niż zarejestrowanego przez własną kamerę telewizyjną, nie zostało w żaden sposób zdefiniowane w przepisach celnych, ani też nie zostało sprecyzowane w Nocie wyjaśniającej, co wskazuje, że w świetle regulacji unijnych wystarczające jest i prawidłowe zaklasyfikowanie kamery do kodu CN 8525 80 99, do podpozycji "pozostałe", tj. inne niż te nadające się jedynie do zapisu dźwięku i obrazu zarejestrowanego przez kamerę telewizyjną, z uwagi na fakt, że przedmiotowe kamery mogą nie tylko rejestrować sygnały z własnej kamery, ale również zapisać sygnały zarejestrowane przez inne zewnętrzne źródła, takie jak maszyna do automatycznego przetwarzania danych, co zostało wykazane przez organy w trakcie przeprowadzonych testów;