Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 8 kwietnia 2022 r., sygn. I SA/Wr 1028/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Haberka Sędziowie: Sędzia WSA Daria Gawlak – Nowakowska Sędzia WSA Dagmara Stankiewicz – Rajchman (sprawozdawca) po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi: R. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 24 sierpnia 2021 r. nr 0201- IEW2.4263.19.2021.AK w przedmiocie odmowy rozłożenia na 12 rat zaległości z tytułu podatku od towarów i usług: oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną w sprawie decyzją z 24 sierpnia 2021 r. nr 0201-IEW2.4263.19.2021.AK Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej jako: DIAS, organ odwoławczy), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-[...] (dalej jako: NUS, organ I instancji) z 19 maja 2021 r. nr 0225-SEW.4263.142.2021, którą organ I instancji odmówił R. S. (dalej jako: strona, skarżący, podatnik) rozłożenia na 12 rat zaległości podatkowych z tytułu podatku od towarów i usług za III kwartał 2019 r. oraz III kwartał 2020 r. w łącznej wysokości 85.014,52 zł wraz z odsetkami za zwłokę.

Jak wynika z akt sprawy, 5 marca 2021 r. strona zwróciła się do organu I instancji z wnioskiem o rozłożenie na 12 rat zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za III kwartał 2019 r. i III kwartał 2020 r. wraz z odsetkami za zwłokę w ramach pomocy de minimis. We wniosku wskazała, że w listopadzie 2020 r. zmieniła biuro rachunkowe prowadzące rozliczenia, zaś w wyniku przeprowadzonego audytu stwierdzono nieprawidłowości w rejestrach oraz deklaracjach VAT. Skarżący podkreślił, że nie jest w stanie uregulować zaległości podatkowych jednorazowo ze względu na złą kondycję finansową, spowodowaną pandemią COVID-19. Jednocześnie skarżący wskazał, że jego przychód zmniejszył się o 30%, a jego firma pozyskała mniej zamówień niż zazwyczaj. Podkreślił także, że branża w której funkcjonuje, ma charakter sezonowy (budowa hal sportowych) i nie obejmuje okresu zimowego. Argumentował także, że jest w trakcie realizacji budowy hali w G. za kwotę 276.750,00 zł oraz planuje pozyskać nowe kontrakty. Do wniosku dołączono listę już uzyskanej pomocy de minimis. Następnie, po uzupełnieniu przez stronę dokumentacji organ I instancji, na podstawie złożonego przez skarżącego oświadczenia o stanie majątkowym stwierdził, że strona z prowadzonej działalności gospodarczej osiągnęła dochód w kwocie 142.027,00 zł miesięcznie oraz, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z partnerką, która również prowadzi działalność gospodarczą. Ponadto, na utrzymaniu strony pozostaje dwoje dzieci. Skarżący jest właścicielem mieszkania o powierzchni [...] m2 za które ponosi opłaty eksploatacyjne tj. czynsz (550 zł), gaz (300 zł), prąd (134,24 zł), woda (34 zł), ogrzewanie (1323,71 zł). Ponosi także opłaty za telefon i Internet w łącznej kwocie 120 zł, zaś na wyżywienie wydatkuje 2000 zł. Inne wydatki sięgają kwoty 1000 zł. Na stronie ciążą również zobowiązania cywilnoprawne, których łączna wysokość wynosi 11.887,89 zł. Na dzień złożenia przez skarżącego wniosku, zaległości z tytułu podatku od towarów i usług wraz z odsetkami za zwłokę wynosiły za III kwartał 2019 r. - 36.896,52 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 4.019,00 zł oraz za III kwartał 2020 r. - 48.118,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 1.371,00 zł. Po przytoczeniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.; dalej jako: O.p.) i wyjaśnieniu warunków przyznania pomocy podmiotowi będącemu przedsiębiorcą organ I instancji stwierdził, że w jego ocenie w sprawie nie została spełniona przesłanka ważnego interesu podatnika, ani przesłanka interesu publicznego. Przesłanki te odnoszą się bowiem do sytuacji wyjątkowych np. trudnej sytuacji finansowej, spowodowanej klęską lub zdarzeniem losowym. Przytoczona przez stronę argumentacja nie wskazywała jednak, aby w sprawie zaistniała sytuacja nadzwyczajna, uzasadniająca udzielenie ulgi. Strona prowadzi działalność związaną ze sportem, zaś powstałe zaległości podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług nie powstały wskutek nadzwyczajnych okoliczności, a w związku z naruszeniem przez stronę obowiązku, o którym mowa w art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: uVAT). Niewykonanie obowiązku odprowadzenia podatku VAT oznacza z kolei samowolne zatrzymanie pieniędzy należnych budżetowi. W tych warunkach, przyznanie ulgi podatkowej byłoby niezasadnym przywilejem. Zdaniem organu I instancji, okoliczność na którą powołała się strona tj. zmiana biura rachunkowego i audyt, jest w sprawie bez znaczenia. To podatnik obarczony jest ryzykiem ewentualnych błędów w samoobliczeniu zobowiązania podatkowego. Organ I instancji nie uwzględnił również argumentacji dotyczącej pogorszenia kondycji finansowej firmy strony w związku z pandemią COVID-19, spadkiem przychodów i zmniejszeniem ilości zamówień. Organ I instancji dostrzegł bowiem, że pomimo tych okoliczności strona osiągała obroty (za III kwartał 2019 r. w kwocie 1.129.100,00 zł zaś za III kwartał 2020 r. w kwocie 430.912,00 zł). To zdaniem organu potwierdzało, że strona mogła regulować środki należne budżetowi państwa. Organ podkreślił, że z deklaracji VAT-7K strony wynikało, że z tytułu działalności gospodarczej w okresie od I kwartału 2019 r. do IV kwartału 2019 r. strona osiągnęła obrót w łącznej kwocie 3.348.540,00 zł natomiast w okresie od I kwartału 2020 r. do IV kwartału 2020 r. w kwocie 2.464.823,00 zł. Choć obroty w 2020 r. w porównaniu do 2019 r. uległy zmniejszeniu, to nadal pozostawały na wysokim poziomie i wskazywały na aktywne prowadzenie działalności gospodarczej. Strona za IV kwartał 2020 r. wykazała także kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w wysokości 61.891,00 zł do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Mogła zatem przeznaczyć tę nadwyżkę na spłatę posiadanych zaległości podatkowych. Organ I instancji wziął także pod uwagę faktyczną sytuację finansową strony, na którą oprócz dochodów ma wpływ również wielkość stałych obciążeń. W tym zakresie dokonał analizy stałych miesięcznych wydatków, sytuacji rodzinnej strony oraz wziął pod uwagę to, że skarżący jest właścicielem mieszkania. Organ I instancji ustalił, że co miesiąc w gospodarstwie strony istnieje nadwyżka dochodów nad wydatkami w kwocie około 124.677,16 zł. Sytuacja strony i jego rodziny jest dobra i stabilna, a sam podatnik posiada środki na jednorazową spłatę zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę. W takiej sytuacji, przyznanie ulgi podatkowej stawiałoby stronę w sytuacji uprzywilejowanej względem innych podatników i byłoby sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania. Dodatkowo organ podkreślił, że chociaż strona deklarowała, że ciążą na niej zobowiązania cywilnoprawne, to w żaden sposób (poza deklaracją) tego nie wykazała. Zobowiązania takie nie posiadają ponadto atrybutu pierwszeństwa przed zobowiązaniami publicznoprawnymi. Jeżeli chodzi o przesłankę interesu publicznego w udzieleniu ulgi, to organ I instancji podniósł, że musiałaby być uzasadniona ochroną wartości wspólnych tj. jak np. sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie do organów państwa. Rozkładanie na raty zaległości podatkowych nie leży w interesie publicznym w sytuacji, gdy do ich powstania nie przyczyniły się szczególne okoliczności.