Wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2022 r., sygn. I GSK 1389/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dariusz Dudra (spr.) Sędzia NSA Piotr Pietrasz Sędzia del. WSA Beata Sobocha-Holc po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Z. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 listopada 2020 r. sygn. akt V SA/Wa 2293/19 w sprawie ze skargi Z.P. na decyzję Dyrektora Mazowieckiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Warszawie z dnia [...] września 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 listopada 2020 r., sygn. akt V SA/Wa 2293/19, oddalił skargę Z. P. na decyzję Dyrektora Mazowieckiego Oddziału Regionalnego ARiMR w Warszawie z [...] września 2019 r. w przedmiocie płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł Z. P., wnosząc o jego uchylenie w całości oraz przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Ponadto, zrzekł się przeprowadzenia rozprawy w niniejszej sprawie.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 174 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.; dalej: k.p.a.) oraz art. 3 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 ustawy z dnia 5 lutego 2015 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2114 ze zm.) przez błędne ich zastosowanie polegające na nieprawidłowym ustaleniu stanu faktycznego, wyrażające się w braku wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz zaniechaniu dążenia do ustalenia zgodnego z prawdą stanu faktycznego sprawy oraz braku rozpatrzenia całego materiału dowodowego zgodnie z zasadami logiki i zasadami wiedzy rolniczej, wyrażającą się uznaniem, iż w toku postępowania administracyjnego nie zachodziła konieczność przesłuchania wnioskowanych przez skarżącego świadków, a które to zeznania mogły mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.