Wyrok WSA w Lublinie z dnia 22 marca 2022 r., sygn. II SA/Lu 81/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (sprawozdawca) Asesor sądowy Marcin Małek Protokolant Referent Agnieszka Komajda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2022 r. sprawy ze skargi T. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2021 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Burmistrza J. z dnia [...] lipca 2021 r., nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz T. G. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] października 2021r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołania T. G., reprezentowanej przez pełnomocnika - [...]. M. Ż., od decyzji wydanej przez Burmistrza J. z dnia [...] lipca 2021r. znak: [...] w sprawie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego wnioskowanego na T. G. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 202lr. poz. 735, z późn. zm.) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję

W uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, że wnioskiem złożonym w dniu [...] czerwca 2021 r. T. G., działająca przez pełnomocnika - [...]. M. Ż., wystąpiła do Burmistrza J. o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, w związku z opieką nad mężem T. G..

Decyzją z dnia [...] lipca 2021 r. znak: [...] Burmistrz J., odmówił przyznania jej świadczenia pielęgnacyjnego. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że T. G. ma ustalone prawo do emerytury oraz rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego z ZUS, a niepełnosprawność osoby wymagającej opieki, pozostającej w związku małżeńskim, nie powstała w okresie wskazanym w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych.

W odwołaniu od powyższej decyzji pełnomocnik skarżącej zarzucił organowi: 1) naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie przepisu art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych bez uwzględnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014r. w sprawie sygn. akt K 38/13, w którym Trybunał stwierdził, że przepis art. 17 ust. 1b ustawy w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niekonstytucyjny, 2) błędne zastosowanie art. 17 ust. 5 pkt 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych, który nie może mieć zastosowania w sprawach mających za przedmiot przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na rzecz współmałżonka, 3) błędną wykładnię art. 17 ust. 5 pkt 1 lit a) ustawy o świadczeniach rodzinnych, polegającą na pominięciu celów ustawy i przyjęcie, że okoliczność pobierania przez skarżącą emerytury stanowi negatywną przesłankę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.