Wyrok NSA z dnia 22 marca 2022 r., sygn. I FSK 1730/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia WSA (del.) Elżbieta Olechniewicz (spr.), Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 marca 2018 r. sygn. akt I SA/Gd 124/18 w sprawie ze skargi M. sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 4 grudnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku na rzecz M. sp. z o.o. w W. kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji.

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 marca 2018 r., sygn. akt I SA/Gd 124/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, po rozpoznaniu skargi M. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: Strona lub Skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku (dalej: organ drugiej instancji lub DIAS) z dnia 4 grudnia 2017r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2014 r., działając na podstawie art. 145 § 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm., dalej: p.p.s.a.), uchylił zaskarżoną decyzję (opisany wyrok i powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są na: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

1.2. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. decyzją z dnia 14 kwietnia 2017 r. określił Skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za sierpień 2014 r. i odmówił dokonania zwrotu różnicy podatku wynikającej z deklaracji VAT – 7 za ten okres.

Utrzymując to rozstrzygnięcie w mocy, DIAS podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, zgodnie z którym z zebranego materiału dowodowego wynika, iż spółka M. nie była nabywcą telefonów komórkowych wyszczególnionych w dwóch fakturach wystawionych przez podmiot krajowy, spółkę W., jak również nie była dostawcą tych samych towarów - wykazanych w wystawionych na rzecz I. dwóch fakturach. Przedmiotowe faktury (dot. zarówno zakupu, jak i dostaw WDT) nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a przedłożone przez Spółkę dokumenty dotyczące przedmiotowych transakcji miały na celu urealnić i uprawdopodobnić poszczególne transakcje.