Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 22 marca 2022 r., sygn. II SAB/Bk 147/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie sędzia WSA Elżbieta Lemańska, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 marca 2022 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi W.P. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy B.P. w przedmiocie przyznania zasiłku okresowego 1. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Wójta Gminy B. P. do załatwienia wniosku skarżącego W.P. z dnia [...] kwietnia 2019 roku; 2. stwierdza, że organ dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania; 3. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 4. nie przyznaje od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej.

Uzasadnienie

Skarga W. P. (dalej powoływanego jako "skarżący") na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wójta Gminy B. w przedmiocie przyznania zasiłku okresowego, została wywiedziona na tle następujących okoliczności faktycznych i prawnych:

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2019 r. W. P. (dalej powoływany jako "skarżący") zwrócił się do Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. (dalej: "GOPS") o przyznanie prawa do zasiłku okresowego, dołączając do akt sprawy oświadczenie oraz zaświadczenia.

Kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. działając z upoważnienia Wójta Gminy B., po przeprowadzeniu w dniu [...] kwietnia 2019 r. wywiadu środowiskowego, decyzją z dnia [...] kwietnia 2019r. nr [...] odmówił skarżącemu przyznania prawa do w/w zasiłku okresowego, z powodu braku znamion ubóstwa tj. dysproporcja między dokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową osoby lub rodziny.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył skarżący.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...] czerwca 2019r. nr [...], uchyliło decyzję organu I instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia, z uwagi na konieczność wykazania, że dysproporcja, o której mowa w art. 12 ustawy o pomocy społecznej, jest tego rodzaju, że posiadane przez skarżącego własne zasoby majątkowe pozwalają na samodzielne zaspokojenie niezbędnych potrzeb rodziny i przezwyciężenia trudnej sytuacji życiowej, pomimo spełnienia formalnych wymogów do otrzymania wnioskowanego świadczenia z pomocy społecznej.