Wyrok NSA z dnia 10 października 2023 r., sygn. III FSK 734/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Paweł Borszowski, Sędzia NSA Wojciech Stachurski (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Anna Juszczyk – Wiśniewska, Protokolant Katarzyna Malinowska, po rozpoznaniu w dniu 10 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Gminy Bytom od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 2 lutego 2023 r. sygn. akt I SA/Gl 1381/22 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w Bytomiu na uchwałę Rady Miejskiej w Bytomiu z dnia 21 grudnia 2020 r. nr XXXVI/506/20 w przedmiocie skargi na uchwałę rady miejskiej w sprawie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi 1) uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej punktu 2; 2) w pozostałym zakresie oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrok sądu pierwszej instancji.

Wyrokiem z 2 lutego 2023 r., I SA/Gl 1381/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu skargi Prokuratora Rejonowego w Bytomiu, stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w Bytomiu z 21 grudnia 2020 r., nr XXXVI/506/20, w przedmiocie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki opłaty (punkt1 sentencji), a także orzekł, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku (punkt 2 sentencji).

Sąd podzielił stanowisko Prokuratora, że zaskarżona uchwała narusza przepisy ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2022 r., poz. 329 z późn zm., dalej "u.c.p.g.), poprzez przyjęcie jednej stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dla wszystkich nieruchomości zamieszkałych, nie uwzględniając nieruchomości, na których odpady powstają sezonowo. Zdaniem sądu, brak w systemie (ewidencji) nieruchomości, na których odpady powstają sezonowo, nie oznacza, że takie nieruchomości nie znajdują się na terenie Gminy. Wyznacznikiem jest nie system, a rzeczywisty stan faktyczny, z zastrzeżeniem wynikającym z art. 6j ust. 3d u.c.p.g. Ponadto, zdaniem sądu, z przedłożonych materiałów nie wynika, że analiza poprzedzająca uchwalenie wymienionej uchwały była przeprowadzona rzetelnie. Nie wiadomo skąd do wysokości ustalenia stawki opłaty przyjęto kwotę 1 złotego z tytułu miesięcznych kosztów administracji i edukacji ekologicznej. Sąd wskazał także, że Rada nie przedłożyła dokumentów, z których wynikałoby, czy stawka określona w § 2 ust. 1 uchwały weryfikowana była w oparciu o kryterium wskazane w art. 6k ust. 2a pkt 1 u.c.p.g. Prawidłowo wykonana analiza winna uwzględniać, że w przypadku przyjętej metody (o której mowa w art. 6j ust. 1 pkt 1) opłata ta nie może przekraczać 2% przeciętnego miesięcznego dochodu rozporządzalnego na 1 osobę ogółem - za mieszkańca.