Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 października 2023 r., sygn. I SA/Wr 495/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dagmara Dominik - Ogińska, Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Haberka, Sędzia WSA Dagmara Stankiewicz – Rajchman (sprawozdawca), , Protokolant: Starszy specjalista Paulina Wódka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 października 2023 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 14 listopada 2016 r. nr 0201- PT3.4213.82.2016 w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od czerwca do grudnia 2011 r.: oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi R. W. (dalej: skarżący, strona) jest decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu (dalej: DIS, organ odwoławczy) z dnia 14 listopada 2016 r., nr 0201-PT3.4213.82.2016, którą utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we Wrocławiu (dalej: DUKS, organ pierwszej instancji) z dnia 29 kwietnia 2016 r., nr UKS 0291/W1P5/42/9/12/291/025/4022 w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT) za poszczególne miesiące od czerwca do grudnia 2011 r.

Z akt sprawy wynika, że strona prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą F.H.U. R. w zakresie handlu stalą, podając jako miejsce jej prowadzenia m.in. plac w C. (dzierżawiony od K. s.c.). Organy podatkowe zakwestionowały podatek naliczony z faktur, które wykazywały nabycie stali od M. sp. z o.o. S.K.A. w Ś. (dalej: M.), C. sp. z o. o. (dalej: C.), A. (dalej: A.), C.(1) (dalej: C.(1)) i F.H.U. E. (dalej: E.) oraz wewnątrzwspólnotową jego dostawę (WDT) na rzecz słowackiej firmy A.(1) s.r.o. (dalej: A.(1)) i czeskiej firmy A.(2) a.s. (dalej: A.(2)), a także podatek należny z tytułu wykazanych dostaw krajowych tych towarów na rzecz B. sp. z o.o. w S. (dalej: B.), P.H.U. R.(1) (dalej: R.(1)), B.(1) sp. z o. o. (dalej: B.(1)) oraz A.(3). sp. z o. o. (dalej: A.(3)). Powodem odmiennego rozliczenia podatku VAT było uznanie, że strona świadomie uczestniczyła w tzw. karuzeli podatkowej, pełniąc rolę "brokera" (w odniesieniu do WDT) i "bufora" (w odniesieniu do dostaw krajowych), w łańcuchu podmiotów pozorujących prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu stalą jedynie w celu uzyskania nienależnych korzyści podatkowych. Strona, podobnie jak jej [rzekomi] dostawcy i ich [rzekomi] dostawcy, nie była faktycznym dysponentem towarów opisanych w zakwestionowanych fakturach a stal będąca przedmiotem obrotu tylko krążyła między uczestnikami procederu aż do zniszczenia (zardzewienia), przy czym sporne faktury nie odzwierciedlały przepływu towarów wynikającego z dokumentacji magazynowej. Działania uczestników procederu sprowadzały się do pozorowania działalności gospodarczej celem oszustwa podatkowego, w opisanej karuzeli podatkowej funkcjonowała znikoma w stosunku do faktur ilość towaru, a wystawione przez stronę faktury były w istocie fikcyjne i nie przenosiły władania towarem jak właściciel. Rolą dostawców było wprowadzenie do obiegu faktur i umożliwienie odliczenia podatku VAT w sytuacji, gdy kwota tego podatku nie została wpłacona do budżetu. Tym samym strona nie nabyła towaru a zatem nie mogła go sprzedać. W związku z powyższym w zakresie kwestionowanych dostaw krajowych organ pierwszej instancji określił podatek do zapłaty z tytułu wystawienia faktur nieodzwierciedlających rzeczywistości, zaś w zakresie WDT stwierdził zawyżenie rozliczenia kwoty dostaw tego rodzaju.