Wyrok NSA z dnia 19 października 2023 r., sygn. II GSK 1317/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Anna Zapała po rozpoznaniu w dniu 19 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 2612/19 w sprawie ze skargi S. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 9 października 2019 r. nr BP.504.380.2019.1235.BD2.8235 w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz S. W. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 lipca 2020 r., sygn. akt VI SA/Wa 2612/19, po rozpoznaniu skargi S. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 9 października 2019 r., w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywny bez zezwolenia, 1/ uchylił zaskarżoną decyzję, oraz 2/ zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Główny Inspektor Transportu Drogowego, zaskarżając orzeczenie w całości i domagając się jego uchylenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1. przepisów postępowania, tj.: art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 133 § 1 i art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 9 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2000 ze zm.; powoływanej dalej jako: k.p.a.) poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że organ naruszył obowiązek należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, co miało wpływ na wynik sprawy, podczas gdy wbrew ocenie Sądu I instancji, instruowanie strony o tym, że właściwym do podważenia ostatecznej decyzji organu trybem jest wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 7 k.p.a. stanowiłoby w istocie rzeczy świadczenie prawnej, która to pomoc nie mieści się w zakresie obowiązku wynikającego z art. 9 k.p.a., a ponadto oznaczałaby ingerencję w zakres żądania strony, które ograniczone było do stwierdzenia nieważności decyzji bądź jej uchylenia na podstawie art. 154 k.p.a.;