Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 24 stycznia 2024 r., sygn. I SA/Wr 598/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Piotr Kieres (sprawozdawca),, Sędziowie: Sędzia WSA Jarosław Horobiowski,, Asesor WSA Dominik Dymitruk, Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Paweł Poźniak, , po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 stycznia 2024 r. sprawy ze skargi: P.K.P. S.A. zs. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy z dnia 7 kwietnia 2023 r., nr SKO/PO-413/234/2022 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2019 r.: I. uchyla zaskarżoną decyzję w całości; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy na rzecz Strony skarżącej kwotę: 7.417,00 zł (siedem tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi P. S.A. (dalej jako Spółka, P., Skarżąca) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Legnicy (dalej jako SKO, Organ odwoławczy) z 7 kwietnia 2023 r., nr SKO 413/PO -413/234/2022, którą utrzymana została w mocy decyzja Wójta Gminy C. (dalej jako Wójt, Organ I instancji) z 20 czerwca 2022 r., nr FP.3120.4.2022.2 wymierzająca Spółce podatek od nieruchomości za 2019 r. w wysokości 197.792,00 zł. Sąd zobowiązany w oparciu o przepis art. 141 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 ze zm.) – dalej jako p.p.s.a. do zwięzłego stanu sprawy przedstawia poniżej istotne jej aspekty, odsyłając w zakresie nieprzytoczonym do treści zaskarżonej decyzji. Zawisły spór między stronami dotyczy opodatkowania/zwolnień z opodatkowania Spółki podatkiem od nieruchomości za 2019 r., gruntów (działek) w pasie linii kolejowej nr [...], która to linia częściowo została zlikwidowana i częściowo rozebrana. W pierwszej kolejności rozpatrywana była możliwość zastosowania zwolnienia z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1785 ze zm.) – dalej jako u.p.o.l., które to zwolnienie zgodnie z treścią powołanego przepisu obejmuje grunty budynki i budowle wchodzące w skład infrastruktury kolejowej w rozumieniu przepisów o transporcie kolejowym, która jest udostępniana przewoźnikom kolejowym. W realiach sprawy zdaniem Wójta sporne grunty nie należały ani do kategorii infrastruktury kolejowej, ani nie mogły być udostępniane przewoźnikom kolejowym. Organ I instancji swoje stanowisko wywodził z ustaleń, zgodnie z którymi linia kolejowa nr [...] na odcinku C.-R. została zlikwidowana decyzją Ministra Infrastruktury z 7 września 2005 r. nr FK-4951-01/05 (km [...] – [...]), a na odcinku B. –C. (km [...] – [...]) została rozebrana. Tym samym nie spełniając warunków linii kolejowej lub innej drogi kolejowej w rozumieniu ustawy o transporcie kolejowej nie mogła ona składać się z gruntów stanowiących infrastrukturę kolejową. Podnosił Organ I instancji ostateczność aktu o likwidacji jak i rozbiórkę linii kolejowej. Ponadto, skoro dokonano rozbiórki linii kolejowej, to nie można mówić o elementach infrastruktury kolejowej takiej linii, lecz o pozostałościach po takiej infrastrukturze. Decyzja o wygaśnięciu decyzji likwidacyjnej w części dotyczącej linii nr [...] Z. R. (km [...] – [...]) wydana została dopiero w 2019 r. i pozostaje bez znaczenia dla rozliczenia podatku za rok 2019, albowiem zakończenie prac związanych z rewitalizacją linii kolejowej nr [...] planowane jest na 2022 r. i odcinek ten w 2019 r. nie nadawał się do prowadzenia na nim ruchu. Podsumowując, linii zlikwidowanej/rozebranej nie można uznać za linię kolejową i dalej infrastrukturę kolejową, a tym samym nie można było objąć zwolnieniem z art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. Niezależnie od powyższego oprócz niespełnienia pierwszej przesłanki zwolnienia, nie wystąpiła dla spornych gruntów również druga przesłanka w postaci faktycznego udostępniania przewoźnikowi kolejowemu, albowiem: