Interpretacja indywidualna z dnia 14 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.497.2023.2.AS

Czy strata jaka powstanie w związku z likwidacją, na skutek wyburzenia budynku na działce nr (…), nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe  

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 października 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy strata, jaka powstanie w związku z likwidacją na skutek wyburzenia budynku na działce nr (…) nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 4 stycznia 2024 r. (wpływ tego samego dnia za pośrednictwem platformy ePUAP).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich przychodów na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Do głównych rodzajów działalności gospodarczej Wnioskodawcy należą:

1.wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.z),

2.kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (PKD 68.10.z),

3.realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD 41.10.Z),

4.roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (PKD 41.20.Z).

Dwa ostatnie wymienione rodzaje działalności należą do tzw. działalności deweloperskiej.

Wnioskodawca jest między innymi: właścicielem nieruchomości położonej w (…) składającej się z działki gruntu oznaczonej numerem (…), w obrębie (…), dla której prowadzona jest księga wieczysta (…). Na nieruchomości tej posadowiony jest murowany budynek mieszkalny, o czterech kondygnacjach nadziemnych i jednej kondygnacji podziemnej, przebudowany w 2009 roku, o powierzchni zabudowy 385 m².

W tym budynku mieszkalnym mieści się 28 (dwadzieścia osiem) samodzielnych, wyodrębnionych lokali mieszkalnych, oznaczonych numerami od 1 do 28. Dla każdego z lokali mieszkalnych prowadzona jest odrębna księga wieczysta. Z prawem własności każdego z lokali związany jest odpowiedni udział w prawie własności gruntu stanowiącego działkę nr (…). Numery ksiąg wieczystych dla poszczególnych lokali zostały wskazane poniżej (…).

Własność wszystkich 28 samodzielnych lokali mieszkalnych została przez Wnioskodawcę nabyta w dniu 30 sierpnia 2022 r. Wyodrębnione lokale istniały w momencie zakupu nieruchomości przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca w sumie jest właścicielem całego budynku. Przedmiotowe lokale ujęte zostały w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Wnioskodawca co miesiąc dokonuje odpisu amortyzacyjnego zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Aktualnie wszystkie lokale/cały budynek są przedmiotem umowy najmu na rzecz spółki prawa handlowego i są wykorzystywane na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca uzyskuje comiesięczne przychody w postaci czynszu najmu. Umowa najmu została przez Wnioskodawcę przejęta w momencie zakupu nieruchomości.

Na działce tej znajduje się także budynek niemieszkalny, w którym zlokalizowany jest transformator.

Jednocześnie Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości składającej się z działek gruntu oznaczonych numerami (…) zlokalizowanych w (…),  w obrębie (…) przy (…), na których realizuje inwestycję deweloperską, polegającą na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z lokalami usługowymi w parterze i garażem podziemnym, wraz z infrastrukturą techniczną, wewnętrzną drogą pożarową, murem oporowym, elementami zagospodarowania terenu przy (…), na działkach (…) obręb (…) oraz na przebudowie instalacji kanalizacji na terenie działki (…) obręb (…) przy (…), na podstawie wydanej decyzji (…), zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę. Budowa już się rozpoczęła. Wnioskodawca rozpoczął już także oferowanie do sprzedaży lokali.

Działki te sąsiadują bezpośrednio z działką nr (…), opisaną powyżej, zabudowaną budynkiem mieszkaniowym z 28 wyodrębnionymi lokalami.

Wszystkie ww. działki, tj. działka (…) a także działki (…) w przeszłości stanowiły jedną działkę należącą do tego samego właściciela. Transformator położony na działce nr (…) będzie służył do zaopatrzenia w energię inwestycji prowadzonej na działkach (…).

Nieruchomość utworzona z działki (…) a także działki (…) korzystają obecnie również z jednego wjazdu. Wnioskodawca najpierw nabył niezabudowane działki (…) a dopiero później zakupił zabudowaną działkę (…).

Z uwagi na realizowane przedsięwzięcie deweloperskie, na działkach (…) oraz okoliczność, że wszystkie wymienione działki faktycznie stanowią całość gospodarczą, Wnioskodawca zamierza wyburzyć budynek mieszkalny znajdujący się na działce nr (…) a następnie w jego miejsce wybudować budynek wielorodzinny (ewentualnie z lokalami usługowymi w parterze) w ramach kolejnego przedsięwzięcia deweloperskiego uzupełniającego zabudowę obecnie realizowanego przedsięwzięcia deweloperskiego na działkach (…).

Lokale powstałe w wyniku realizacji przedsięwzięcia deweloperskiego na działce (…) zostaną przeznaczone do sprzedaży. Niewykluczone jednak, że jakaś część lokali pozostanie własnością Spółki i będzie wynajmowana. Wnioskodawca zrealizował już w ubiegłych latach inwestycję deweloperską w (…).

Celami Wnioskodawcy są jednorodne zagospodarowanie całości terenu, w tym działki nr (…), a także osiągnięcie wyższych przychodów z nieruchomości.

Wnioskodawca nie zamierza zmieniać profilu prowadzonej działalności gospodarczej czy to w sposób faktyczny czy też formalny poprzez zmianę umowy Spółki i wprowadzenie zmian w zapisach dot. rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Likwidacja (wyburzenie) budynku na działce (…) Spółki zostanie przeprowadzona ze względów biznesowych i ekonomicznych.

Pytanie

Czy strata jaka powstanie w związku z likwidacją, na skutek wyburzenia budynku na działce nr (…), nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż niezamortyzowana część wartości początkowej budynku / lokali przeznaczonych do rozbiórki (likwidacji) na działce (…) będzie stanowiła dla niego koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia. W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

a)został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

b)jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

c)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

d)poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

e)został właściwie udokumentowany,

f)nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT stanowi, że: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Tak wiec kosztem uzyskania przychodów może być strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych, aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich czy możliwości.

Z literalnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT jasno wynika, że ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat w wyniku nieumorzonych środków trwałych od zmiany rodzaju działalności.

W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie znajdzie zastosowanie w niniejszej sprawie.

Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środków trwałych należy oceniać zarówno przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Istotny jest również fakt, czy likwidacja nastąpiła w wyniku zmiany rodzaju działalności.

Jak wskazał NSA w wyroku z 13 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1182/11, jeżeli w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego, który utracił przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, powstała strata, to strata ta jest kosztem uzyskania przychodu. Tożsame stanowisko zajął NSA w uchwale składu 7 sędziów z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12. Wnioskodawca uważa, że pojęcie „zmiany przedmiotu działalności", o którym mowa w przepisie powinno być interpretowane wprost, jako uzależnienie konieczności likwidacji środka trwałego od podjętej decyzji z zakresie przeobrażenia i zmodyfikowania aktualnego profilu, przedmiotu działalności przedsiębiorstwa jako całości.

W niniejszej sprawie likwidacja środków trwałych nie jest spowodowana zmianą rodzaju działalności przez Wnioskodawcę. Wręcz przeciwnie, rozbiórka budynku będzie służyła prowadzonej cały czas przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Rozbiórka uzasadniona jest także ekonomicznie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c ustawy o CIT został z dniem 1 stycznia 2022 r. dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa Polski Ład”).

Jednakże w celu zniwelowania negatywnych skutków powyższego przepisu ustawodawca wprowadził przepisy przejściowe umożliwiające dokonywanie ww. odpisów jeszcze do 31 grudnia 2022 r.

Jak wynika bowiem z art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład:

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że 30 sierpnia 2022 r. nabyli Państwo nieruchomość, składającą się z działki gruntu oznaczonej numerem (…), na której posadowiony jest murowany budynek mieszkalny, w którym mieści się 28 samodzielnych, wyodrębnionych lokali mieszkalnych, dla których prowadzone są odrębne księgi wieczyste. Z prawem własności każdego z lokali związany jest odpowiedni udział w prawie własności gruntu stanowiącego działkę nr (…). Przedmiotowe lokale ujęte zostały przez Państwa w ewidencji środków trwałych i co miesiąc dokonują Państwo odpisu amortyzacyjnego, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aktualnie wszystkie lokale/cały budynek są przedmiotem umowy najmu na rzecz spółki prawa handlowego i są wykorzystywane na cele mieszkaniowe. Uzyskują Państwo z tego tytułu comiesięczne przychody w postaci czynszu najmu. Umowa najmu została przez Państwa przejęta w momencie zakupu nieruchomości. Na działce tej znajduje się także budynek niemieszkalny, w którym zlokalizowany jest transformator.

Są Państwo również użytkownikiem wieczystym nieruchomości składającej się z działek gruntu oznaczonych numerami (…), zlokalizowanych w bezpośrednim sąsiedztwie działki o numerze (…), na których realizują Państwo inwestycję deweloperską, polegającą na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z lokalami usługowymi w parterze i garażem podziemnym, wraz z infrastrukturą techniczną, wewnętrzną drogą pożarową, murem oporowym oraz elementami zagospodarowania terenu. Rozpoczęli już Państwo budowę, a także oferują już Państwo do sprzedaży lokale.

Wszystkie ww. działki w przeszłości stanowiły jedną działkę, należącą do tego samego właściciela i posiadają jeden wjazd. Wszystkie ww. działki stanowią całość gospodarczą.

Z uwagi na realizowane przedsięwzięcie deweloperskie na działkach (…) oraz okoliczność, że wszystkie wymienione działki stanowią całość gospodarczą, zamierzają Państwo wyburzyć budynek mieszkalny znajdujący się na działce nr (…) a następnie w jego miejsce wybudować budynek wielorodzinny (ewentualnie z lokalami usługowymi w parterze) w ramach kolejnego przedsięwzięcia deweloperskiego uzupełniającego zabudowę obecnie realizowanego przedsięwzięcia deweloperskiego na działkach (…). Lokale powstałe w wyniku realizacji przedsięwzięcia deweloperskiego na działce (…) zostaną przeznaczone do sprzedaży. Nie wykluczają Państwo możliwości, że część lokali pozostanie Państwa własnością i będą je Państwo wynajmowali.

Państwa celem jest jednorodne zagospodarowanie całości terenu, w tym działki nr (…) a także osiągnięcie wyższych przychodów z nieruchomości.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy strata jaka powstanie w związku z likwidacją na skutek wyburzenia budynku na działce nr (…) nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych będzie stanowiła dla Państwa koszt uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, w związku z literalnym brzmieniem art. 16c pkt 2a ustawy o CIT wprowadzonym od 1 stycznia 2022 roku, przedmiotem amortyzacji podatkowej nie mogą być lokale mieszkalne nabyte w 2022 r. Tym samym, amortyzacja takich lokali nie jest dopuszczalna przez przepisy ustawy o CIT.

Jednakże zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT:

Wskazać należy, że ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, czy sprzedaż.

Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich. Z literalnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT jasno wynika, że ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat w wyniku nieumorzonych środków trwałych od zmiany rodzaju działalności.

W związku z powyższym należy zgodzić się z Państwem, że wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie.

Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środków trwałych należy oceniać zarówno przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Istotny jest również fakt, czy likwidacja nastąpiła w wyniku zmiany rodzaju działalności.

Likwidacja (wyburzenie) budynku Spółki, o którym mowa we wniosku, zostanie przeprowadzona przez Państwa ze względów biznesowych i ekonomicznych i nie jest spowodowana zmianą rodzaju Państwa działalności. Wręcz przeciwnie, rozbiórka budynku będzie służyła prowadzonej cały czas przez Państwa działalności gospodarczej, bowiem w miejscu wyburzonego budynku mieszkalnego zamierzają Państwo wybudować budynek wielorodzinny (ewentualnie z lokalami usługowymi w parterze) w ramach kolejnego przedsięwzięcia deweloperskiego uzupełniającego zabudowę obecnie realizowanego przedsięwzięcia deweloperskiego na działkach (…) a lokale powstałe w wyniku realizacji przedsięwzięcia deweloperskiego na działce (…) zostaną przeznaczone do sprzedaży. Przy czym nie wykluczają Państwo również, że część lokali pozostanie własnością Spółki i będzie przez Państwa wynajmowana.

Państwa celem jest jednorodne zagospodarowanie całości terenu, w tym działki numer (…), a także osiągnięcie wyższych przychodów z nieruchomości.

Nie zamierzają Państwo również zmieniać profilu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec tego, że lokale mieszkalne nie podlegają amortyzacji podatkowej, cała niezamortyzowana wartość początkowa lokali, w przypadku ich likwidacji w sposób wskazy we wniosku, będzie stanowiła dla Państwa koszt uzyskania przychodów.

Tym samym Państwa stanowisko, oceniane wyłącznie w kontekście zadanego we wniosku pytania (wyznaczającego granice rozpatrzenia wniosku) należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).