Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. III OSK 5844/21

Zgodnie z art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny może oddalić skargę kasacyjną, jeśli zaskarżone orzeczenie jest zgodne z prawem, nawet gdy jego uzasadnienie zawiera błąd. Uzasadnienie prawidłowości orzeczenia ze względu na jego zgodność z prawem może być oparte na ocenie prawidłowej wykładni obowiązujących przepisów prawa materialnego i ich systemowego kontekstu, z pominięciem ewentualnych błędów w uzasadnieniu sądów niższych instancji, jeśli nie wpływają one na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Rafał Stasikowski Sędziowie sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt II SA/Rz 424/21 w sprawie ze skargi Z. M. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie z dnia 21 stycznia 2021 r. nr 49 w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 1 czerwca 2021 r. sygn. akt II SA/Rz 424/21 wydanym po rozpoznaniu sprawy ze skargi Z. M. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie z 21 stycznia 2021 r. nr 49 w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) oraz art. 135 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) dalej "p.p.s.a." uchylił zaskarżoną decyzję i decyzję Komendanta Powiatowego Policji w Jaśle dnia 3 listopada 2020 r. nr 29/2020.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że istota sporu sprowadza się do stwierdzenia, czy skutki wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 30 października 2018 r., sygn. akt K 7/15 należy odnieść także do sytuacji policjanta, który ekwiwalent za niewykorzystany urlop otrzymał przed 6 listopada 2018 r., tj. na zasadach określonych w art. 9 ust. 1 ustawy z 14 sierpnia 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1610), zwanej dalej "ustawą o szczególnych rozwiązaniach" lub "ustawą nowelizującą". Odnosząc się do tak zarysowanego sporu Sąd wskazał, po pierwsze, że nie znalazł podstaw do zawieszenia postępowania ze względu na skierowane do Trybunału Konstytucyjnego pytanie prawne przez WSA w Białymstoku postanowieniem z 21 stycznia 2021 r. w sprawie o sygn. akt II SA/Bk 866/20. Dalej Sąd uznał, że przepis uznany przez TK za niekonstytucyjny ma taki charakter od samego początku, tj. od dnia jego wejścia w życie, a utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego oznacza, że przepis ten nie może być stosowany poczynając od daty jego uchwalenia. Stwierdzenie przez TK niekonstytucyjności przepisu ma istotne znaczenie dla oceny możliwości zastosowania przepisów (norm) o tożsamej bądź analogicznej treści, a sąd administracyjny jest uprawniony do odmowy zastosowania przepisu ustawy oczywiście sprzecznego z normą konstytucyjną. Treść art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej kreuje sytuację prawną, w której nadal nakazuje stosować art. 115a ustawy o Policji (Dz. U. z 2020 r. poz. 360 ze zm.) w kształcie normatywnym uznanym przez TK za niezgodny z Konstytucją RP, co przesądza o niekonstytucyjności normy wynikłej z art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej oraz obecnej treści art. 115a ustawy o Policji. Oznacza to konieczność pominięcia stosowania art. 9 ust. 1-2 ustawy nowelizującej w zakresie regulacji intertemporalnej ograniczającej zakres czasowy skutku derogacyjnego wyroku TK z 30 października 2018 r., sygn. akt K 7/15, oraz uzupełnienia derogowanej treści art. 115a ustawy o Policji przez przyjęcie wykładni ustalonej przez Trybunał Konstytucyjny. W takim stanie rzeczy skarżącemu przysługuje procesowe uprawnienie do żądania wyrównania otrzymanego ekwiwalentu pieniężnego z powołaniem się na ww. wyrok TK. W związku z powyższym, Sąd I instancji uznał, że zaskarżona decyzja oraz decyzja organu I instancji naruszają przepisy prawa materialnego, co uzasadnia ich uchylenie.