Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 lutego 2024 r. A. A. przeciwko Bundesrepublik Deutschland., sygn. C-216/22

Artykuł 33 ust. 2 lit. d) i art. 40 ust. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowejnależy interpretować w ten sposób, że:każdy wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w tym wyrok, który ogranicza się do wykładni przepisu prawa Unii obowiązującego już w chwili wydania decyzji dotyczącej wcześniejszego wniosku, stanowi nowy element w rozumieniu tych przepisów, niezależnie od daty jego wydania, jeżeli znacząco zwiększa on prawdopodobieństwo, że wnioskodawca kwalifikuje się jako beneficjent ochrony międzynarodowej.Artykuł 46 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) dyrektywy 2013/32należy interpretować w ten sposób, że:pozwala on – nie wymagając jednak tego – aby państwa członkowskie przyznały swoim sądom uprawnienie, w sytuacji gdy stwierdzają one nieważność decyzji odrzucającej kolejny wniosek jako niedopuszczalny, do samodzielnego orzekania w przedmiocie tego wniosku, bez konieczności przekazania go organowi rozstrzygającemu, pod warunkiem że sądy te przestrzegają gwarancji przewidzianych w przepisach rozdziału II tej dyrektywy.