Wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 lutego 2022 r., sygn. I SA/Łd 939/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bożena Kasprzak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Paweł Kowalski Asesor WSA Grzegorz Potiopa po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2022 r. w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. Ł. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr [...] UNP:[...] w przedmiocie nałożenia kary porządkowej 1) uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Ł. z dnia [...] r. nr [...]; 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. na rzecz strony skarżącej kwotę 100,- (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r., wydanym na podstawie art. 216, art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), dalej O.p., Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Ł. z dnia [....] r. nakładające na T. Ł. Prezesa Zarządu A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością karę porządkową w kwocie 1.500,00 zł.

W uzasadnieniu organ II instancji przedstawiając stan faktyczny i prawny sprawy podniósł, że postanowienie Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Ł. z dnia [...] r. zostało wydane w związku z niezłożeniem przez skarżącego pisemnych wyjaśnień w charakterze świadka w ramach postępowania prowadzonego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej wobec B. Ł. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w związku z urządzaniem przez ten podmiot gier na automatach poza kasynem gry.

W zażaleniu na to postanowienie skarżący wniósł o jego uchylenie z uwagi na naruszenie przez organ I instancji art. 155 § 1 oraz art. 262 § 1 pkt 2 O.p. poprzez ich błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie polegające na ukaraniu skarżącego, jako prezesa zarządu A. spółki z o.o., karą porządkową w związku z nieudzieleniem pisemnych wyjaśnień w charakterze świadka na pytania skierowane przez organ I instancji w wezwaniu z dnia 20 czerwca 2017 r. W ocenie skarżącego ogólnikowe określenie celu wezwania "jest to niezbędne dla wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy" nie może być uznane za poprawne bez konkretyzacji tego pojęcia w danej sprawie. Jednocześnie art. 196 § 2 O.p. daje skarżącemu prawo odmowy odpowiedzi na pytania objęte żądaniem organu. Skarżący podniósł również, że organ I instancji niedostateczne wskazał elementy, które stały się podstawą wymierzenia kary w wysokości 1.500 zł oraz niedostatecznie uzasadnił wysokość kary.