Postanowienie NSA z dnia 21 grudnia 2023 r., sygn. II GZ 466/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia R. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 września 2023 r. sygn. akt III SA/Po 177/23 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi R. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koninie z dnia 19 stycznia 2023 r. nr SKO-RL-4103/5/2022 w przedmiocie ustalenia opłaty dodatkowej za wydobywanie kopalin z naruszeniem koncesji postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 18 września 2023 r., sygn. akt III SA/Po 177/23, po rozpoznaniu wniosku R. J. o wstrzymanie wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koninie z dnia 19 stycznia 2023 r., w przedmiocie ustalenia opłaty dodatkowej za wydobywanie kopalin z naruszeniem koncesji, odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Sąd I instancji wskazał, że w uzasadnieniu wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji skarżący podkreślił, iż wykonanie zaskarżonej decyzji rodzi poważne niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyż z uwagi na sytuację majątkową strony, przystąpienie do przymusowego wyegzekwowania kwoty 107.877 zł negatywnie wpłynie na możliwość regulowania przez skarżącego jego stałych zobowiązań, a skutkować będzie stanem niewypłacalności, gdyż nie będzie miał już żadnej możliwości jednoczesnej obsługi dotychczasowego zadłużenia, prowadzenia bieżącej działalności oraz uiszczenia kary.

Skarżący podniósł, że niezależnie od bieżących kosztów utrzymania posiada stałe miesięczne zobowiązania związane m.in. z: 1) alimentami w kwocie 3 000 zł, 2) kredytem hipotecznym na budowę domu w kwocie 2 500 zł; 3) ratalną spłatą należności z tytułu podatku od nieruchomości na podstawie ugód zawartych z Urzędem Gminy w S. w kwocie ok. 15 000 zł. Dodatkowo wskazał na to, że z uwagi na przedłużający się sezon zimowy i związany z nim brak zamówień (czy nawet zapytań ofertowych) oraz ogólne spowolnienie w branży budowlanej, przychody skarżącego w ostatnim okresie nie wystarczają lub ledwie wystarczają na pokrywanie stałych zobowiązań. Dalej strona wywodziła, że ze względu na wysokie zadłużenie i koszty utrzymania przekraczające uzyskiwane dochody skarżący nie ma aktualnie zdolności kredytowej. Skarżący stwierdził, że cały wypracowany dochód przeznacza na obsługę zaciągniętych i wymagalnych zobowiązań oraz utrzymanie niezbędne siebie i swojej rodziny, a także utrzymanie stanu operacyjności swojego przedsiębiorstwa. W ocenie skarżącego oznacza to, że nie dysponuje żadnymi "wolnymi" środkami, które mógłby przeznaczyć na uiszczenie kary nałożonej przez organ. W konsekwencji stwierdził, że "konieczność zapłaty wymierzonej przez organ opłaty dodatkowej będzie się zatem wiązać z koniecznością sprzedaży (będącego w budowie) domu (...) lub zaciągnięcia pożyczki u osób prywatnych. Spowoduje to powstanie kolejnego długu. Konieczność zaangażowania wszelkich dostępnych środków w zapłatę kary będzie oznaczać niemożliwość regulowania zadłużenia, a w konsekwencji przystąpienie banku i urzędu do czynności egzekucyjnych. Oprócz konieczności natychmiastowego uregulowania zobowiązań względem wierzycieli, powstaną również dalsze koszty egzekucyjne, które dodatkowo obciążą skarżącego".