Interpretacja indywidualna z dnia 1 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.17.2024.1.PK

Czy wynagrodzenie z umowy stanowiącej podstawę udostępniania na rzecz Wnioskodawcy Aplikacji w celu jej użycia we własnym programie komputerowym Wnioskodawcy w charakterze usługi bez przeniesienia majątkowych praw autorskich i bez upoważnienia do eksploatacji majątkowych praw autorskich jest objęte przepisem art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm. - dalej Ustawa o CIT) i w związku z tym Wnioskodawca jest obowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z dokonywaniem płatności na rzecz Spółki z tytułu prawa do korzystania z Aplikacji?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 stycznia 2024 r. wpłynął do Organu Państwa wniosek z 5 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie z umowy stanowiącej podstawę udostępniania na rzecz Wnioskodawcy Aplikacji w celu jej użycia we własnym programie komputerowym bez przeniesienia majątkowych praw autorskich i bez upoważnienia do eksploatacji majątkowych praw autorskich jest objęte przepisem art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i w związku z tym Wnioskodawca jest obowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z dokonywaniem płatności na rzecz Spółki z tytułu prawa do korzystania z Aplikacji.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność związana z oprogramowaniem (PKD 62.01.Z).

Wnioskodawca podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm., dalej: Ustawa o CIT). Wnioskodawca jest opodatkowany na zasadach ogólnych podatku dochodowego od osób prawnych.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej przez zakład podatkowy. W szczególności Wnioskodawca nie posiada za granicą żadnej stałej placówki ani wyznaczonej osoby działającej w jego imieniu i na jego rzecz za granicą.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera umowy ze spółkami będącymi rezydentami podatkowymi w innych państw (dalej: Spółka). Umowy zawierane są drogą elektroniczną (online) bez zachowania formy pisemnej.

Przedmiotem każdej zawartej umowy jest prawo do korzystania z oprogramowania opartego na mechanizmach sztucznej inteligencji (dalej - Aplikacja) w celach związanych z generowaniem tekstu. Na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca uzyskuje prawo do zintegrowania własnego programu komputerowego z Aplikacją przy pomocy interfejsów API. Pozwala to zwiększyć funkcjonalność programu komputerowego Wnioskodawcy (programu umożliwiającego tworzenie interaktywnych książek oraz czytanie i interakcje z książkami stworzonymi przez siebie lub innych). Prawo do korzystania z Aplikacji w każdym przypadku ma charakter niewyłączny i odpłatny.

Zgodnie z warunkami umowy Wnioskodawca nie uzyskuje żadnego tytułu do eksploatacji praw autorskich do Aplikacji. Spółka nie przenosi praw autorskich do Aplikacją na Wnioskodawcę, nie przyznaje prawa do jego dalszej odsprzedaży, modyfikacji, poprawiania błędów, wprowadzania zmian, ulepszeń, aktualizacji, kopiowania i dystrybucji. Wnioskodawcy przyznane jest jedynie prawo do używania Aplikacji do jego własnych celów w ramach działalności gospodarczej. Aplikacja jest wykorzystywana jako element aplikacji Wnioskodawcy, nie jest ona przedmiotem dalszego, samodzielnego udostępnienia (działanie takie naruszyłoby warunki umowy zawartej ze Spółką). Warunki umowy wprost wykluczają możliwość dalszego udostępniania kluczy API umożliwiających korzystanie z usług OpenAI. Warunki umowy wykluczają też m. in. dekompilację Aplikacji.

W warunkach umowy wyraźnie wskazuje się że Spółka pozostaje jedynym właścicielem praw autorskich do Aplikacji, a Wnioskodawca jest uprawniony jedynie do korzystania z udostępnionej usługi. Faktycznie Wnioskodawca pozostaje końcowym użytkownikiem Aplikacji.

Opisana wyżej umowa określa wynagrodzenie należne od Wnioskodawcy na rzecz Spółki.

Wnioskodawca korzysta z Aplikacja zgodnie z opisanymi wyżej warunkami umowy.

Pytanie

Czy wynagrodzenie z umowy stanowiącej podstawę udostępniania na rzecz Wnioskodawcy Aplikacji w celu jej użycia we własnym programie komputerowym Wnioskodawcy w charakterze usługi bez przeniesienia majątkowych praw autorskich i bez upoważnienia do eksploatacji majątkowych praw autorskich jest objęte przepisem art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm. - dalej Ustawa o CIT) i w związku z tym Wnioskodawca jest obowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, w związku z dokonywaniem płatności na rzecz Spółki z tytułu prawa do korzystania z Aplikacji?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy nie jest on zobowiązany do pobrania podatku u źródła z tytułu dokonywanych wypłat wynagrodzeń z opisanej umowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm. - dalej Ustawa o CIT) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 Ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 Ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Artykuł 26 ust. 1 Ustawy o CIT stanowi, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Opisany wyżej podatek pobierany od należności wypłacanych podatnikom obciążonym ograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce nazywany jest podatkiem u źródła. W przedstawionym stanie faktycznym rozstrzygnięcie wątpliwości prawnej wymaga ustalenia, czy należności wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki stanowią wynagrodzenie z tytułu praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

W świetle przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem ochrony prawnoautorskiej są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze - w tym również programy komputerowe, które są przedmiotem odrębnej regulacji w/w ustawy. Objęcie ochroną prawnoautorską programów komputerowych noszących cechę twórczości (niewątpliwie dotyczy to Aplikacji) nie budzi żadnych wątpliwości. Nie można jednak stwierdzić, że każde wynagrodzenie za korzystanie z programu komputerowego jest wynagrodzeniem z praw autorskich.

Na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego wynagrodzenie z praw autorskich objęte jest szerszym pojęciem należności licencyjnych. Z tego powodu uzasadnione jest odwołanie się do interpretacji tego pojęcia na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w tym pomocniczo do Komentarza do Modelowej Konwencji.

Pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji "należności licencyjnych", należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak "należność licencyjną", której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

W opisanym stanie faktycznym wypłacane należności stanowią wynagrodzenie wyłącznie za prawo do użytkowania oprogramowania. Wnioskodawca w zamian za wypłacane wynagrodzenie nie uzyskuje żadnych dalej idących uprawnień, które mieściłyby się w kategorii eksploatacji praw autorskich - z tego powodu umowa nawet nie wymienia pól eksploatacji, a wręczy wyraźnie zakazuje działań typowych dla dysponenta praw autorskich. Tego rodzaju umowa kwalifikowana jest powszechnie jako licencja użytkownika końcowego.

W związku z powyższym, wypłacane wynagrodzenie nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu właściwym dla umów o unikaniu podwójnego opodatkowania i tym samym nie stanowi też wynagrodzenia za prawa autorskie. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania podatku u źródła z tytułu dokonywanych wypłat wynagrodzeń z opisanej umowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, dalej: „updop”):

W myśl art. 3 ust. 3 updop:

Zgodnie z art. 3 ust. 5 updop:

W przepisie tym, wyrażona została zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Tytuły należności których wypłata rodzi po stronie wypłacającego (polskiego rezydenta podatkowego) obowiązek poboru podatku (art. 26 ust. 1 updop) zostały wymienione w art. 21 ust. 1 updop, zgodnie z którym:

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 updop:

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy w wysokości 20% ustala się m.in. od przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od licencji użytkownika końcowego, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2509 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że:

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że:

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tego artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 ustawy o prawie autorskim:

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 tej ustawy:

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że opłaty z tytułu licencji na oprogramowanie komputerowe co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.

W tym stanie rzeczy, w myśl art. 21 ust. 2 updop należy przeanalizować, czy postanowienia umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia m.in. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r.  (Dz.U. z 1976 r., Nr 31, poz. 178, dalej: „UPO”).

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 UPO:

Stosownie do postanowień art. 13 ust. 2 UPO:

Z kolei w myśl art. 13 ust. 3 UPO:

Ponadto zastosowanie będą miały postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. nr 1, poz. 5, dalej: „UPO1 ”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Francję dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”).

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 UPO1:

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 2 UPO1:

oraz art. 12 ust. 3 UPO1

Z kolei w myśl art. 12 ust. 4 UPO1:

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w ww. umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy podkreślić, że Państwa -Strony tych umów posłużyły się sformułowaniami obejmującymi całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron Umowy było objęcie zakresem dyspozycji artykułów odnoszących się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w ww. UPO należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Według Komentarza do transakcji dotyczących wytworów cyfrowych, takich jak obrazy, dźwięki lub teksty, należy stosować odpowiednio konstrukcje przewidziane dla programów komputerowych. Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Jak wynika z wniosku głównym przedmiotem Państwa działalności jest działalność związana z   oprogramowaniem. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawierają Państwo umowy ze spółkami będącymi rezydentami podatkowymi w innych państwach. Przedmiotem każdej umowy jest prawo do korzystania z oprogramowania opartego na mechanizmach sztucznej inteligencji ( dalej - Aplikacja) w celach związanych z generowaniem tekstu. Pozwala to Państwu zwiększyć funkcjonalność Państwa programu komputerowego. Prawo do korzystania z Aplikacji w każdym przypadku ma charakter niewyłączny i odpłatny. W ramach zawartej umowy Spółka nie uzyskuje żadnego tytułu do eksploatacji praw autorskich do Aplikacji. Nie zostają przenoszone na Państwa prawa autorskie do Aplikacji, nie są przyznawane prawa do jego dalszej odsprzedaży, modyfikacji, poprawiania błędów, wprowadzania zmian, ulepszeń, aktualizacji, kopiowania i dystrybucji. Spółce przyznane jest jedynie prawo do używania Aplikacji do własnych celów w ramach działalności gospodarczej. Aplikacja jest wykorzystywana jako element aplikacji Spółki, nie jest ona przedmiotem dalszego, samodzielnego udostępniania. Umowa wyraźnie wskazuje, że Spółki zagraniczne pozostają jednymi właścicielami praw autorskich do Aplikacji. Są Państwo końcowym użytkownikiem Aplikacji.

Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Wobec powyższego płatności dokonywane przez Państwa na rzecz Spółek z siedzibą w Stanach Zjednoczonych oraz Francji nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że dokonując wypłaty takich należności nie są Państwo zobowiązani do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy. W przedstawionym stanie faktycznym nie obejmuje on Państwa, gdyż wypłacane przez Państwa należności z tytułu nabycia Aplikacji dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop. Nie są zatem Państwo zobowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych płatności.

Zatem, Państwa stanowisko, w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...).Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).