Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 11 stycznia 2024 r., sygn. IV SA/Po 752/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Józef Maleszewski Sędzia WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska Asesor sądowy WSA Jacek Rejman (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 stycznia 2024 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 3 października 2023 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Gminy K. z dnia 24 maja 2023 r. nr [...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 3 października 2023 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej: Kolegium; organ II instancji; organ odwoławczy), w wyniku rozpatrzenia odwołania A. S. (dalej również: wnioskodawczyni; skarżąca; strona), na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2023 r., poz. 775) - dalej: k.p.a., utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy K. (dalej: Burmistrz; organ I instancji) z dnia 24 maja 2023 r. nr [...], wydaną w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Decyzje te zostały wydane w następujących okolicznościach sprawy.

W dniu 25 kwietnia 2023 r. A. S. złożyła wniosek o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad matką J. K., która jest wdową i legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Burmistrz Gminy K. decyzją z dnia 24 maja 2023 r. odmówił wnioskodawczyni przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad matką. W uzasadnieniu organ I instancji podniósł, że powodem odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego jest niespełnienie przesłanek wynikających z art. 17 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1b ustawy z dnia o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2023 r., poz. 390 ze zm.) - dalej: u.ś.r.

Burmistrz na przeprowadzonego rodzinnego wywiadu środowiskowego stwierdził, że wnioskodawczyni sprawuje i zapewnia pełną i całodobową opiekę i pomoc swojej matce w codziennym funkcjonowaniu, która jest osobą leżąca i całkowicie zależną od osób trzecich. Według organu I instancji w rozpatrywanej sprawie – poza niespełnieniem kryterium wieku, w jakim postała niepełnosprawność podopiecznej (art. 17 ust. 1b u.ś.r.) – nie występuje przesłanka określona w art. 17 ust. 1 u.ś.r., ponieważ nie zachodzi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy rezygnacją lub niepodejmowaniem zatrudnienia przez wnioskodawczynię, która od 17 lat nie podejmowała zatrudnienia ani innej pracy zarobkowej, a koniecznością sprawowania opieki nad niepełnosprawną J. K.. Świadczenie pielęgnacyjne nie jest kierowane do wszystkich niezatrudnionych osób opiekujących się niepełnosprawnym członkiem rodziny, lecz do osób, które wywiązują się ze swojego obowiązku alimentacyjnego, osobiście zapewniając stałą i długotrwałą opiekę oraz pomoc niepełnosprawnemu członkowi rodziny, jednocześnie z tego właśnie powodu zaprzestają aktywności zawodowej. Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych świadczenie pielęgnacyjne ma służyć kompensacji utraconego dochodu osoby, która rezygnuje z pracy, ale nie może być ono traktowane jako swoiste wynagrodzenie za samo sprawowanie opieki.