Wyrok WSA w Kielcach z dnia 9 lutego 2022 r., sygn. II SA/Ke 13/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Detka, Sędziowie Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Sędzia WSA Jacek Kuza, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 9 lutego 2022 r. sprawy ze skargi T. S. na postanowienie Wojewody z dnia 5 listopada 2021 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 5 listopada 2021 r., znak: [...], Wojewoda , po rozpatrzeniu zażalenia T. S. na postanowienie Starosty z dnia 16 września 2021 r., znak: [...], odmawiające wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia na Gminę O. oraz spółkę T. S.A. kary za czasowe zajęcie nieruchomości stanowiącej własność T. i B. małżonków S., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 Kpa, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu organ II instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Wnioskiem z dnia 13.08.2021 r. T. S., reprezentowany przez pełnomocnika M. J., wystąpił na podstawie art. 126 ust. 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami do Starosty o ustalenie kary za czasowe zajęcie nieruchomości, położnej w obrębie S., gmina O. oznaczonej w dacie zajęcia jako działka nr 128/1 (obecnie w ewidencji gruntów oznaczonej jako działka nr 128/7). We wniosku wskazano, że Gmina O. i spółka T. S. A. działając wspólnie i w porozumieniu w czasie modernizacji drogi w miejscowości S. dopuściły się bezprawnego zajęcia w/w nieruchomości.

Postanowieniem z dnia 16 września 2021 r. Starosta odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego wskazując, że działania Gminy O. miały charakter planowany i zamierzony i nie wypełniły przesłanek wynikających z art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 1899), zwanej jako ugn, do zezwolenia na czasowe zajęcie nieruchomości. W związku z powyższym Starosta uznał, że wbrew twierdzeniu T. S., w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek, które uzasadniałaby zastosowanie art. 126 ust. 7 ugn.