Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2022 r., sygn. II SA/Wa 1409/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (spr.), Sędzia WSA Danuta Kania, Sędzia WSA Tomasz Szmydt, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 21 stycznia 2022 r. sprawy ze skargi D. S. na rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby oddala skargę

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Komendant Główny Policji (zwany dalej "KGP") zaskarżonym rozkazem personalnym z [...] stycznia 2021r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania D.S. (zwany dalej "Skarżącym") utrzymał w mocy rozkaz personalny Komendanta [...] (zwany dalej "[...]") z [...] listopada 2020r., nr [...] , w którym zwolniono Skarżącego ze służby w Policji, na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 w związku z art. 45 ust. 1 ustawy z 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz.U. z 2020r., poz. 360 ze zm.) z dniem 30 listopada 2020r. KGP w podstawie prawnej powołał się m.in. na art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2020r., poz. 256 ze zm. - dalej: "k.p.a.").

KGP w uzasadnieniu ww. rozkazu personalnego wskazał, że Naczelnik Wydziału [...] Komendy [...] Policji wystąpił [...] października 2020r. do [...] o zwolnienie ze służby w Policji, na mocy art. 41 ust. 2 pkt 5 u.P. Podstawą ww. wniosku było prowadzone przez Prokuraturę Okręgową w [...] postępowanie karne sygn. akt [...] , w toku którego [...] października 2020r. przedstawiono Skarżącemu zarzut, że [...] kwietnia 2020r. w [...], będąc funkcjonariuszem Wydziału [...] Komendy [...] Policji (zwany dalej "Wydziałem"), pełniąc funkcję Zastępcy Naczelnika tego Wydziału, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści osobistej dla Naczelnika ww. Wydziału (J.K.) w postaci uznania przełożonych oraz uzyskania ich pozytywnej oceny pracy kierowanego przezeń Wydziału w zakresie zwalczania przestępczości związanej z kradzieżą samochodów (której miernikiem były przypadki wykrycia i ujęcia sprawców przestępstwa kradzieży, a nie paserstwa samochodów), chcąc, aby podlegli mu służbowo funkcjonariusze Policji: J.S., E.W. i T.W. dokonali czynu zabronionego, polegającego na złożeniu fałszywych zeznań w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez [...] o sygn. akt [...] , nadzorowanym przez Prokuraturę Okręgową [...] w [...] (zwana dalej "Prokuraturą") o sygn. akt [...] , fałszywie oskarżając P.R., P.K. i J.Ł. o wspólne popełnienie w nocy z [...] na [...] kwietnia 2020r. w [...] przestępstwa kradzieży z włamaniem do samochodu marki [...] , w trakcie osobistej rozmowy odbytej w gabinecie Naczelnika Wydziału nakłaniał ich do tego, którym to zachowaniem oraz w następstwie dopuszczenia do odstąpienia od przesłuchania we wskazanym wyżej postępowaniu w charakterze świadków J.S. i E.W., którzy odmówili złożenia fałszywych zeznań, a także wiedząc, że w dokumentach sprawy w postaci notatki urzędowej z [...] kwietnia 2020r. sporządzonej przez A.J. i w protokole przesłuchania T.W. z [...] kwietnia 2020r., ich wystawcy, będących funkcjonariuszami Policji, poświadczyli nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, posłużył się tymi dokumentami, przesyłając je do Prokuratury z wnioskiem o zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, czym przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił obowiązków służbowych związanych z nadzorem nad rzetelnym, zgodnym z obowiązującymi przepisami prawa i znajdującym odzwierciedlenie w rzeczywistości gromadzeniu dowodów dla postępowania karnego, działając tym samym na szkodę interesu publicznego oraz interesu prywatnego P.R, P.K. i J.Ł., tj. o przestępstwo z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 273 w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. art. 233 § 1 w zw. z art. 234 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 12 § 1 k.k.