Interpretacja indywidualna z dnia 19 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.738.2023.2.MN

Możliwość opodatkowania kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej preferencyjną stawką podatkową (opodatkowanie IP-BOX).

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 listopada 2023 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zastosowania preferencyjnego opodatkowania kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Profil Wnioskodawcy

Wnioskodawca od 18 czerwca 2019 r. prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest działalność związana z tworzeniem oprogramowania (PKD 62.01.Z) – jako osoba fizyczna zarejestrowana w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Wnioskodawca nie zawierał umowy spółki cywilnej i prowadzi swoją działalność indywidualnie, jako odrębny przedsiębiorca. Wnioskodawca posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczony obowiązek podatkowy w świetle art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i rozliczał się w latach podatkowych 2019-2021 na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, według stawki liniowej 19%, nie posiada statusu centrum badawczo-rozwojowego określonego w ustawie o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca samodzielnie odpowiada wobec osób trzecich za wykonywane przez siebie czynności i ponosi ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną przez siebie indywidulnie działalnością.

Kontrakty, kontrahenci i model współpracy

W okresie obowiązywania przepisów dot. ulgi IP Box (regulowanej przepisami art. 30ca i 30cb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) Wnioskodawca nawiązał kooperatywę z trzeba innymi przedsiębiorcami (zwanymi dalej: „Współtwórcami” lub „Współautorami”) na potrzeby wytwarzania oprogramowania komputerowego (...) dostarczającego zintegrowane usługi i rozwiązania z zakresu informacji biznesowej, handlowej oraz zarządzania ryzykiem – X spółka z ograniczoną działalnością (KRS numer (...)) z siedzibą w (...) (dalej w skrócie: „X” lub „Klient”).

W tym miejscu Wnioskodawca wyjaśnia, iż 12 kwietnia 2023 r. wpłynął do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Biuro Krajowej Informacji Skarbowej w Bielsku-Białej wniosek wspólny zainteresowanego będącego stroną postępowania – A.B. – oraz zainteresowanych niebędących stroną postępowania, tj. Współtwórców, z którymi Wnioskodawca nawiązał kooperatywę. 28 czerwca 2023 r. wydano postanowienie znak (...) o odmowie wszczęcia postępowania stwierdzając, że wniosek ten nie dotyczy praw i/lub obowiązków zarówno dla Wnioskodawcy, jak i pozostałych Zainteresowanych (Współtwórców). W związku z powyższym Wnioskodawca wraz z pozostałymi Współtwórcami składają indywidualne wnioski o wydanie interpretacji.

Współpraca z ww. odbiorcą oprogramowania tworzonego przez Wnioskodawcę i Współtwórców odbywa się za pośrednictwem dwóch innych podmiotów. Wnioskodawcę i Współtwórców wiążą pisemne umowy zawarte 1 lipca 2019 r. (dalej „Umowy cząstkowe”) ze spółką Y Sp. z o.o. wpisaną do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w Sądzie Rejonowym (...), pod numerem KRS (...), z siedzibą w (...) (zwaną dalej w skrócie: „Kontrahentem”). Z kolei Kontrahenta łączy umowa zawarta 21 października 2019 r. z podmiotem pośredniczącym, tj. Z sp. z o.o. (…) który to ostatecznie deleguje wyznaczonych przez Kontrahenta podwykonawców – Wnioskodawcę i Współtwórców – do prac programistycznych na rzecz X.

Umowy cząstkowe łączące Wnioskodawcę i Współtwórców z Kontrahentem mają charakter ramowy, tzn. określają zasady i warunki świadczenia usług programistycznych, natomiast ich dokładny zakres jest każdorazowo ustalany na podstawie składanych cyklicznie zleceń, czyli powierzonych w jakiejkolwiek formie (np. za pośrednictwem platformy do zarządzania projektem, ustnie lub poprzez e-mail) prac programistycznych do wykonania. Precyzując, zamówienia przedstawiają specyfikację wymagań, definiując potrzeby biznesowe, które oprogramowanie (lub jego komponent, funkcjonalność) ma zaspokajać.

Specyfikacja obejmuje zarówno wymagania funkcjonalne, opisujące wizję programu, modułu, jego funkcje, sposoby korzystania itp., jak również wymagania techniczne zawierające przykładowo opis środowiska, w którym system będzie pracował (np. specyfikację środowiska uruchomieniowego aplikacji, wspierane przeglądarki internetowe).

Ze względu na nowatorski charakter realizowanych prac, polegających na tworzeniu zindywidualizowanych programów komputerowych dedykowanych potrzebom firmy X, Wnioskodawca i Współtwórcy obok ww. ramowych Umów cząstkowych zawarli 21 października 2019 r. „Umowę o wspólne prowadzenie prac badawczo-rozwojowych i współtworzenie oprogramowania" (dalej w skrócie: „Porozumienie współtwórców”).

Na mocy tejże umowy Wnioskodawca i Współtwórcy podjęli zamiar stałej współpracy w zakresie projektu badawczo-rozwojowego mającego na celu wytwarzanie nowatorskiego oprogramowania komputerowego dedykowanego firmie X. Wnioskodawca i Współtwórcy zobowiązali się do wymiany wiedzy, doświadczeń i umiejętności w zakresie informatyki, a w szczególności współczesnych technologii programistycznych oraz do inicjowania i prowadzenia skoordynowanych działań zmierzających do zwiększenia tych zasobów wiedzy. Ponadto Wnioskodawca i Współtwórcy zobowiązali się przenieść na Kontrahenta autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych wytworzonych w wyniku podjętego projektu badawczo-rozwojowego, ustalając jednocześnie swoje udziały w majątkowych prawach autorskich do każdego powstałego w wyniku wykonywania Porozumienia programu komputerowego.

Reasumując, oprogramowanie, o którym mowa we wniosku jest tworzone wspólnym wysiłkiem Wnioskodawcy i Współtwórców. Każdy z nich uczestniczy w procesie twórczym wnosząc swój wkład twórczy, który przejawia się i znajduje odzwierciedlenie w różnych warstwach oprogramowania. Zarówno Wnioskodawca, jak i każdy ze Współtwórców występują w roli równorzędnego współautora oprogramowania.

Pod pojęciem „podejmowana przez Wnioskodawcę i Współtwórców działalność polegająca na tworzeniu programów komputerowych (oprogramowania)” należy rozumieć wyodrębnione zadania, powierzone na mocy Umów cząstkowych i realizowane wspólnym wysiłkiem przez Wnioskodawcę i Zainteresowanych w ramach Porozumienia współtwórców, polegające na tworzeniu kodu źródłowego stanowiącego program komputerowy. Oprogramowanie współtworzone przez Wnioskodawcę i Współtwórców umożliwia (...).

Z perspektywy X prace wykonywane przez Wnioskodawcę i Współtwórców od pewnego etapu prowadziły/mogą prowadzić do rozwijania istniejącego już oprogramowania, np. o nowe lub ulepszone funkcjonalności, bądź też jego modyfikację. Zaznaczyć jednak należy, że rozwijanie oprogramowania polega na tworzeniu przez Wnioskodawcę i Współtwórców od zera utworów, kompatybilnych z funkcjonującymi już programami komputerowymi (oprogramowaniem nadrzędnym), stanowiących również programy komputerowe, a następnie implementowaniu tych utworów do istniejącego już kodu źródłowego. W wyniku implementacji wytworzonych przez Wnioskodawcę i Współtwórców utworów rozwijane oprogramowanie nadrzędne jest optymalizowane lub wyposażane w nowe, ulepszone, bądź też kolejne funkcjonalności.

Trzeba wyjaśnić, że oprogramowanie, nad którym pracują wspólnie Wnioskodawca i Współtwórcy, tworzone jest na zasadach i wzorcach programowania obiektowego oraz na praktykach zwinnego wytwarzania oprogramowania. Finalny produkt informatyczny, z którego korzysta firma X jest zatem połączeniem wielu podprogramów, w tym m.in. wytwarzanych przez Wnioskodawcę i Współtwórców, z których każdy wykonuje określoną funkcję. Każdy z tych podprogramów również jest programem, któremu przysługuje ochrona prawno-autorska.

W związku z faktem, iż Wnioskodawcę i Współtwórców łączy Porozumienie współtwórców i oprogramowanie jest wynikiem ich wspólnej pracy, powstałe programy są utworem współautorskim, a Wnioskodawcy przysługują do nich wspólne autorskie prawa majątkowe. Finalna postać utworu – oprogramowanie komputerowe tworzone na zlecenie Kontrahenta – jest wynikiem zespolenia twórczych wkładów Wnioskodawcy i Współtwórców. Twórcza praca Wnioskodawcy i pozostałych Współtwórców może pozostawać w stosunku do siebie pod względem czasu bądź jako równoczesna bądź jako następująca jedna po drugiej twórczość każdego ze współautorów. Zachodzi jednak między nimi taka relacja, że w zasadzie każda z nich z osobna nie doprowadziłaby do stworzenia samodzielnego dzieła - w tym przypadku programu komputerowego. Relacja współautorstwa rodząca wspólne prawo do utworu więcej niż jednej osoby może zachodzić tylko wówczas, gdy bez udziału jednego ze współautorów dzieło nie powstałoby w takim kształcie, w jakim doszło do jego odzwierciedlenia w obrocie prawnym i na rynku. Inaczej rzecz ujmując, dzieło rozumiane jako skończone i konkretne nie powstałoby bez udziału współautorskiego.

W ramach Umów cząstkowych i na mocy zawartego Porozumienia współautorskiego Wnioskodawca wraz ze Współautorami przenoszą na rzecz Kontrahenta autorskie prawa majątkowe do wytworzonych wspólnym wysiłkiem programów i otrzymują z tego tytułu określoną część wynagrodzenia, które płatne jest w cyklach miesięcznych, na podstawie wystawianych przez siebie faktur VAT. Każdy z autorów, w tym Wnioskodawca, wystawiają odrębnie faktury.

Przeniesienie praw odbywa się z zachowaniem warunków wynikających z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Ustalenie utworu następuje w momencie osiągnięcia oczekiwanego rezultatu, tj. stworzenia programu komputerowego odpowiadającego wymogom Klienta. Efekty realizowanego przez Wnioskodawcę i Współautorów projektu badawczo-rozwojowego są na bieżąco monitorowane i rejestrowane.

Tworząc oprogramowanie Wnioskodawca i Współautorzy nie pracują pod kierownictwem Kontrahenta, tudzież podmiotu pośredniczącego, bądź jego Klienta lub innej osoby trzeciej, ani w wyznaczonym przez nich czasie i miejscu. Wnioskodawca i Współautorzy najczęściej mają możliwość wykonywania prac zdalnie, w różnych miejscach oraz czasie, nie są związani sztywnymi godzinami pracy. Sposób wykonywania czynności oraz użyte rozwiązania są wyborem Wnioskodawcy i Współautorów. Należy podkreślić, że w związku z tak wykonywaną działalnością Wnioskodawca ponosi ryzyko gospodarcze zarówno w kontekście odpowiedzialności za jakość i ewentualne wady świadczonych usług, jak i zmian kontrahentów, niepewności efektu i metod dojścia do umówionego rezultatu. W ekonomii definiuje się ryzyko jako możliwość wystąpienia wyników odmiennych od założonych celów. Zgodnie z tą definicją działalność Zainteresowanych jest obarczona ryzykiem gospodarczym.

Charakterystyka oprogramowania tworzonego przez Wnioskodawcą

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy, w ramach której podjęto wspólnie ze wskazanymi Współautorami realizację ww. projektu badawczo-rozwojowego, związana jest z szeroko rozumianym programowaniem. Jej fundamentem jest rozwiązywanie problemów algorytmicznych, co polega na systematycznej pracy nad komputerowym rozwiązaniem problemu i obejmuje cały proces projektowania i otrzymania rozwiązania. Rozwiązania mają postać programów napisanych w wybranym języku programowania. Innymi słowy, oprogramowanie napisane przez Wnioskodawcę i Współautorów jest realizacją algorytmu. Algorytm programu komputerowego to element konstrukcyjny programu stanowiący zapis logicznie uporządkowanych działań (instrukcji), prowadzących do rozwiązania konkretnych problemów na podstawie ustalonej funkcjonalności programu, wypracowanej przy pomocy funkcjonujących w teorii pojęć i reguł ogólnych.

Powszechnie przyjmuje się, że algorytm jest opisem krok po kroku rozwiązania postawionego problemu lub sposobu osiągnięcia jakiegoś celu. Celem nadrzędnym tej metodologii jest otrzymanie „dobrego" rozwiązania, czyli takiego, które jest:

–zrozumiałe dla każdego, kto zna dziedzinę rozwiązywanego problemu i użyte narzędzia komputerowe,

–poprawne, czyli spełnia specyfikację problemu, a więc dokładny opis problemu,

–efektywne, czyli niepotrzebnie nie marnuje zasobów komputerowych, czasu i pamięci.

Ta metoda składa się z następujących sześciu etapów:

1.Opis i analiza sytuacji problemowej. Na podstawie opisu i analizy sytuacji problemowej należy w pełni zrozumieć, na czym polega problem, jakie są dane dla problemu i jakich oczekujemy wyników oraz jakie są możliwe ograniczenia.

2.Sporządzenie specyfikacji problemu, czyli dokładnego opisu problemu na podstawie rezultatów etapu 1. Specyfikacja problemu zawiera: opis danych, opis wyników, opis relacji (powiązań, zależności) między danymi i wynikami. Specyfikacja jest wykorzystana w następnym etapie jako specyfikacja tworzonego rozwiązania (np. programu).

3.Zaprojektowanie rozwiązania. Dla sporządzonej na poprzednim etapie specyfikacji problemu jest projektowane rozwiązanie komputerowe (np. program), czyli wybierany odpowiedni algorytm i dobierane do niego struktury danych. Wybierane jest także środowisko komputerowe (np. język programowania), w którym będzie realizowane rozwiązanie na komputerze.

4.Komputerowa realizacja rozwiązania. Dla projektu rozwiązania, opracowanego na poprzednim etapie, buduje się kompletne rozwiązanie komputerowe, np. w postaci programu w wybranym języku programowania. Następnie testowana jest poprawność rozwiązania komputerowego i badana jego efektywność działania na różnych danych.

5.Testowanie rozwiązania zintegrowanego (tj. po zaimplementowaniu) w systemie rozumianym jako większa całość, tj. program nadrzędny. Ten etap jest poświęcony na systematyczną weryfikację poprawności rozwiązania i testowanie jego własności, w tym zgodności ze specyfikacją.

6.Prezentacja rozwiązania. Opierając się na wyżej opisanym podejściu algorytmicznym, Wnioskodawca i Współautorzy projektują i wytwarzają (kodują) kolejne elementy rozbudowanego systemu wykorzystywanego przez firmę X. Posługując się specjalistyczną nomenklaturą, jest to rozbudowana aplikacja webowa, składająca się z warstwy fronted i backend o architekturze mikroserwisowej. Platformy oparte na architekturze mikroserwisowej są w stanie wspierać różne funkcjonalności. Dzięki temu każdą z tych usług można niezależnie wdrażać, modyfikować, a następnie ponownie wdrażać bez naruszania integralności aplikacji. Struktura systemu jest modułowa, co oznacza, że składa się on z różnych komponentów, które mogą być ze sobą powiązane np. wspólną bazą danych, ale realizują odrębne funkcjonalności i służą do obsługi różnych aspektów.

Rozwój aplikacji odbywa się według nowoczesnych metodyk, opartych na modelu przyrostowo-iteracyjnym. Cykliczne wydawanie przyrostów można porównać do układanki z klocków. Dokładane są kolejne elementy, które z czasem tworzą finalny produkt – aplikację w wersji, którą widzi w oknie przeglądarki internetowej ostateczny użytkownik. Jednak każde wykonane przez Wnioskodawcę i Współautorów zlecenie cząstkowe skutkuje wytworzeniem jakiegoś elementu tej aplikacji – fragmentu kodu o określonej funkcjonalności, który również stanowi program komputerowy podlegający ochronie prawno-autorskiej (jako podprogram). W ten sposób partie kodu wytwarzanego przez Wnioskodawcę i Współautorów, w zależności od powierzonego zadania, po zakończeniu prac nad podstawową wersją aplikacji składają się na pewne komponenty, moduły, dodające określone funkcjonalności w końcowym produkcie informatycznym.

Tytułem przykładu, w roku 2020 Wnioskodawca i Współautorzy stworzyli bazową wersję aplikacji do budowy struktury własnościowej firmy, a następnie wyznaczania na jej podstawie beneficjentów rzeczywistych. Aplikacja działa dla firm zarejestrowanych w Niemczech. Źródłem danych są istniejące systemy informatyczne firmy X. Aplikacja posiada interfejs graficzny, dostępny z poziomu przeglądarki internetowej. Umożliwia on interakcję z danymi: wprowadzanie, przetwarzanie oraz podgląd. Aplikacja posiada także system komentarzy, pozwalający dodawać i edytować dodatkowe informacje w formie tekstowej. Logika biznesowa realizowana jest w oparciu o architekturę mikro-serwisów w technologii (...). Aplikacja jest zainstalowana na infrastrukturze zamawiającego. Aplikacja udostępnia API dla Klientów. W ramach projektu stworzony został szkielet architektury oraz zaimplementowane zostały elementy niezbędne dla jej uruchomienia.

Wnioskodawca i Współautorzy zbyli autorskie prawa majątkowe do wersji bazowej oprogramowania i w ramach prowadzonego wspólnie projektu badawczo-rozwojowego kontynuowali prace nad dedykowanymi tejże wersji bazowej programami komputerowymi („podprogramami”):

a)Funkcjonalność wizualizowania (...).

b)Mechanizm automatycznego odświeżania danych, (...).

c)Silnik do wyliczania beneficjentów rzeczywistych (...).

d)Moduł dla pracowników X. (...).

e)Algorytm rysujący strukturę organizacją (...).

Powyższe wyliczenie nie jest wyczerpujące i ma na celu jedynie zobrazowanie procesu rozwijania/rozbudowy bazowej wersji oprogramowania poprzez implementację dedykowanych podprogramów.

Efektem prac Wnioskodawcy i Współautorów w każdym przypadku było powstanie koncepcyjnego dobra niematerialnego – oprogramowania uzewnętrznianego w postaci kodu napisanego w określonych językach programowania. Wnioskodawca i Współautorzy realizując prace programistyczne wykorzystują głównie współbieżny, oparty na klasach, obiektowy język programowania ogólnego zastosowania (...).

Kody wytworzone wspólnym wysiłkiem przez Wnioskodawcę i Współautorów, zarówno wersji bazowej, jak i implementowane do istniejącego już oprogramowania stanowią logicznie uporządkowany ciąg instrukcji, przeznaczony do uzyskania za pośrednictwem sprzętu komputerowego wyniku pożądanego przez zleceniodawcę. Praca Wnioskodawcy i Współautorów przy pisaniu kodu nie miała charakteru odtwórczego i nie polegała na powielaniu w jego linijkach standardowych rozwiązań problemów. Oprogramowanie lub jego części, wytwarzane przez Wnioskodawcę i Współautorów ramach prowadzonej przez nich bezpośrednio działalności gospodarczej, jest rezultatem ich własnej, indywidualnej, twórczej działalności intelektualnej, a w konsekwencji stanowi utwory podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Podsumowując, po ukończeniu prac nad bazową wersją aplikacji i zbyciem autorskich praw majątkowych do niej, właścicielem ulepszanego (rozwijanego) oprogramowania jest inny podmiot. Następnie Wnioskodawca i Współautorzy dokonują ulepszenia/modyfikacji/ rozbudowy tego oprogramowania, jednak odbywa się to poprzez wytwarzanie kolejnych programów komputerowych. Wnioskodawca i Współautorzy są każdorazowo pierwotnymi współtwórcami i właścicielami autorskich praw majątkowych do tych programów.

Proces twórczy

Wytwarzane przez Wnioskodawcę i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje m.in. zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych. Działania te prowadzone były w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, wykonanie, weryfikacja, implementacja, zakończenie.

W tym miejscu podkreślić trzeba, że Wnioskodawca i Współautorzy rozwijają swoją wiedzę i umiejętności w zakresie programowania, poznając i wykorzystując najnowsze technologie. Tytułem przykładu:

(...)

Tworzenie nowego produktu informatycznego (programu komputerowego, którego zapisem jest kod źródłowy) lub ulepszania istniejącego produktu o nową funkcjonalność (wymagającego również stworzenia w tym zakresie nowego kodu źródłowego) odbywało się według przedstawionego wyżej podejścia do rozwiązywania problemów algorytmicznych i standardowo w najszerszym zakresie składa się z niżej przedstawionych etapów.

a)Etap wstępny

Obejmuje konsultacje z X, dotyczące celów jakie mają być osiągnięte w projekcie, poznanie wizji produktu (lub jego komponentu, modułu). Podczas konsultacji przedstawiane są oczekiwania co do parametrów i funkcjonalności oprogramowania (tzw. specyfikacja biznesowa), w tym celu oraz czasu, w jakim projekt ma zostać zrealizowany. Na podstawie tych informacji oraz własnej wiedzy i doświadczenia Wnioskodawca i Współautorzy wstępnie analizują możliwość zrealizowania projektu, czyli stworzenia nowego oprogramowania, przy użyciu określonych zasobów. Wnioskodawca i Współautorzy nie dysponują gotowymi rozwiązaniami informatycznymi pozwalającymi na realizację zamówienia. Nie dysponują np. gotowym algorytmem wyrażonym w postaci kodu, spełniającym oczekiwania ostatecznego odbiorcy (kod źródłowy musi zostać napisany od samego początku). Uzyskanie produktu informatycznego o pożądanych właściwościach uzależnione było od szeregu czynników. W trakcie tego etapu dochodziło do ustalenia poziomu niepewności co do możliwości realizacji zamówienia przy użyciu określonych zasobów, tj. Wnioskodawca i Współautorzy oceniali jakie jest ryzyko niepowodzenia zamówienia;

b)Etap tworzenia oprogramowania

Obejmuje on wszelkie czynności faktyczne podejmowane przez Wnioskodawcę i Współautorów w celu realizacji zamówienia, tj. zaprojektowanie i napisanie algorytmu w języku programowania, co prowadziło do stworzenia nowego produktu lub ulepszenia, rozwinięcia jego dotychczasowej wersji o nowe zastosowania (nową funkcjonalność). Proces tworzenia na tym etapie najczęściej dzielił się na mniejsze cykle wydawnicze, po których następowała prezentacja wytworzonej części oprogramowania. Nie były to w żadnym wypadku czynności odtwórcze. Wnioskodawca i Współautorzy stawali na tym etapie wobec konieczności wyboru jednego spośród alternatywnych algorytmów, określania wartości różnorodnych parametrów lub samodzielnego precyzowania pewnych szczegółów implementowanych operacji. Ten etap wymagał od Wnioskodawcy i Współautorów podjęcia największego wysiłku intelektualnego.

c)Etap końcowy

Obejmuje on zamknięcie zamówienia i podsumowanie wyników prac danego cyklu wydawniczego lub całego projektu. W trakcie tego etapu dochodziło do akceptacji bądź odrzucenia wyników pracy Wnioskodawcę i Współautorów lub ogłoszenie, że przy danym stanie zasobów nie jest możliwe stworzenie programu odpowiadającego specyfikacji biznesowej lub dokonanie ulepszeń, czy rozbudowy systemu o nową funkcjonalność zgodnie z oczekiwaniami. W przypadku niemożności zrealizowania zamówienia zgodnie z oczekiwaniami, rozpatrywane było ewentualne zwiększenia zasobów do realizacji zadania lub zmiana charakteru wykorzystanych zasobów lub też zmniejszenie oczekiwań w stosunku do oprogramowania, które ma zostać wytworzone.

Wytwarzanie oprogramowania to złożony proces, który ma na celu dostarczenie produktu w pełni zgodnego z oczekiwaniami firmy X. Działalność Wnioskodawcy i Współautorów, w zależności od realizowanych projektów, mogła i może pokrywać wszystkie etapy tego procesu, począwszy od analizy i zdefiniowania wymagań, przez zaprojektowanie rozwiązania, jego wykonanie, testowanie, wdrożenie, szkolenia oraz dalszy rozwój. Podstawowym wyzwaniem jest zrozumienie potrzeb ostatecznego użytkownika, a więc określenie celu jaki ma spełniać program, tj. dedykowana funkcjonalność/moduł. Dopiero w oparciu o tę wiedzę Zainteresowani ustalali sposób dojścia do zdefiniowanego celu, dobierając odpowiednie rozwiązania programistyczne oraz technologie. Na potrzeby wniosku Wnioskodawca oświadcza, że tworzenie przez niego i Współautorów oprogramowania opierało się każdorazowo o dostępną aktualnie (tj. w momencie realizacji umowy) wiedzę w dziedzinie technologii informacyjnych (IT) oraz w dziedzinie, której oprogramowanie ma służyć, a także o umiejętności Wnioskodawcy i Współautorów jako programistów. Z kolei projektowane i tworzone produkty (oprogramowanie komputerowe) stanowiły/stanowią produkty nowe lub ulepszone funkcjonalnie w stosunku do tych dotychczas tworzonych przez Wnioskodawcę i Współautorów.

Proces tworzenia oprogramowania wymaga ciągłego rozwoju, poszerzenia i aktualizowania wiedzy programistycznej, jak również z dziedziny, w której to oprogramowanie miało być wykorzystywane. Niejednokrotnie Wnioskodawca i Współautorzy sięgali do specjalistycznej literatury, szkoleń oraz fachowych publikacji.

Czynności projektowania i tworzenia oprogramowania nie miały charakteru rutynowych lub okresowych zmian, lecz stanowiły systematyczny rozwój konkretnego produktu (poczynając od jego tworzenia). Wnioskodawca i Współautorzy w ramach prowadzonej działalności nabywali, łączyli, kształtowali i wykorzystywali dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym zwłaszcza z zakresu narzędzi informatycznych, oprogramowania, technologii w celu tworzenia nowych zastosowań (nowych lub ulepszonych produktów cyfrowych – programów komputerowych).

W każdym przypadku Wnioskodawca i Współautorzy wnosili swój indywidualny i twórczy wkład, wykorzystując najnowsze technologie informatyczne z zakresu wytwarzania oprogramowania. Produkty informatyczne stworzone przez Wnioskodawcę i Współautorów mają charakter indywidualny i są utrwalone w postaci kodu w języku programowania.

Element twórczy Wnioskodawcy i Współautorów w tworzeniu oprogramowania polegał na pisaniu algorytmu, który znajduje odzwierciedlenie w postaci kodu źródłowego, w efekcie czego powstaje program komputerowy. Oprogramowanie wytwarzane przez Wnioskodawcę i Współautorów w ramach prowadzonej bezpośrednio działalności gospodarczej jest rezultatem ich własnej, indywidualnej, twórczej działalności intelektualnej, a w konsekwencji stanowi utwór podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ewidencja

Wnioskodawca posiada i prowadzi począwszy od rozpoczęcia projektu badawczo-rozwojowego, tj. od 21 października 2019 r., odrębną od podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zgodną z wymogami art. 30cb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ewidencję, pozwalającą na ustalenie przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodu (straty) przypadających na każde – potencjalnie rozpatrywane jako „kwalifikowane” – prawo własności intelektualnej oraz na wyodrębnienie kosztów, o których mowa w art. 30ca ust. 4 ww. ustawy, przypadających na każde wyżej wymienione prawo i zapewniającą określenie kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, a także na monitorowanie i śledzenie efektów prac, obejmujące wydatki od początku realizacji działalności zmierzającej do wytworzenia, rozwinięcia lub ulepszenia danego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, do końca danego miesiąca kalendarzowego, poprzez narastające ujęcie wydatków w odniesieniu do poszczególnych zamówień. Prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja pozwala zatem na ustalenie dochodu z tytułu przeniesienia autorskiego prawa majątkowego do każdego programu komputerowego, wobec którego ma on zamiar zastosować preferencyjną stawkę podatkową.

Podsumowanie

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Wnioskodawca chciałby skorzystać z przewidzianej w art. 30ca ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych preferencji IP Box w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok podatkowy 2020 oraz 2021 w zakresie dochodów, na które składa się wynagrodzenie uzyskiwane w wyniku wykonywania Umów cząstkowych z tytułu przeniesienia autorskich praw majątkowych do opisanego wyżej, współtworzonego oprogramowania komputerowego.

Uzupełnienie wniosku

Wnioskodawca wytwarzał programy komputerowe związane z analizą struktury własnościowej firm oraz identyfikacją beneficjentów rzeczywistych. Wyjaśnia przy tym, że ilekroć opis sugeruje rozbudowę/ulepszenie/modyfikację aplikacji, efektem tych prac są kolejne odrębne od samej rozbudowywanej/ulepszanej/modyfikowanej aplikacji. Są to dodatkowe funkcjonalności, czy komponenty dedykowane aplikacji. Wnioskodawca wyodrębnia w prowadzonej ewidencji prawa autorskie do tych efektów twórczych jako osobne prawa własności intelektualnej – potencjalnie stanowiące „kwalifikowane” IP. Poniżej lista konkretnych programów komputerowych wytworzonych w 2020 oraz 2021 r.:

Program 1 – (...).

Program 2 – (...).

Program 3 – (...).

Program 4 – (...).

Program 5 – (...).

Program 6 – (...).

W 2021 r. Wnioskodawca wytworzył następujące programy komputerowe:

Program 1 – (...).

Program 2 – (...).

Program 3 – (...).

Program 4 – (...).

Program 5 – (...).

Program 6 – (...).

Program 7 – (...).

Twórczy charakter działalności opisanej we wniosku przejawia się poprzez projektowanie nowatorskich algorytmów, pisanie czystego i efektywnego kodu, jak również znalezienie innowacyjnych rozwiązań dla napotykanych wyzwań programistycznych, tj. rozwiązań odpowiadających potrzebom ostatecznego odbiory oprogramowania. Potrzeby te określone są w tzw. specyfikacji biznesowej, opisującej cele, wymagania, oczekiwane funkcjonalności oraz szczegóły dotyczące oprogramowania, które ma być stworzone, jak choćby scenariusze użycia. Pisanie kodu to proces tworzenia instrukcji komputerowych zgodnie z określonymi regułami i językiem programowania. To tłumaczenie algorytmów i pomysłów na zrozumiały dla komputera zestaw instrukcji, który wykonuje określone zadania. Obejmuje to pisanie linijek kodu, implementację algorytmów, testowanie rozwiązań.

Opracowanie nowego oprogramowania to złożony proces, który obejmuje wiele kroków:

1)Określenie wymagań: Wnioskodawca współpracuje z osobami decyzyjnymi ze strony firmy X (odbiorcą oprogramowania) oraz Współtwórcami zaangażowanymi w projekt, aby zrozumieć potrzeby i cele, jakie ma spełniać oprogramowanie. To pozwala na określenie funkcjonalności i specyfikacji, na których zostanie zbudowane oprogramowanie.

2)Projektowanie: obejmuje planowanie architektury oprogramowania, czyli określenie struktury, komponentów i interakcji między nimi. Wnioskodawca i Współtwórcy projektują również interfejsy użytkownika, bazy danych, algorytmy i inne kluczowe elementy.

3)Implementacja: Na tym etapie Wnioskodawca i Współtwórcy przekształcają projekt w rzeczywisty kod. Piszą instrukcje zgodnie z wybranym językiem programowania, stosując odpowiednie wzorce projektowe i narzędzia.

4)Testowanie: Po napisaniu kodu następuje etap testowania, w którym sprawdza się, czy oprogramowanie działa zgodnie z oczekiwaniami X. Testy mogą być automatyczne lub manualne i obejmują różne przypadki użycia w celu wykrycia błędów.

5)Debugowanie: Gdy testy wykryją błędy (takie jak błędy logiczne lub funkcjonalne), Wnioskodawca i Współtwórcy pracują nad ich identyfikacją i naprawą w procesie zwalczania błędów (debugowania).

W kontekście „ulepszenia/rozwijania/modyfikowania” wyróżnić należy następujące działania:

1)Optymalizacja i ulepszanie: Wnioskodawca wraz z pozostałymi Współtwórcami starają się optymalizować kod, poprawiając jego wydajność, czytelność i skalowalność. Mogą również wprowadzać nowe funkcje lub modyfikować istniejące, aby dostosować się do zmieniających się potrzeb odbiorcy.

2)Wsparcie i konserwacja: Po wdrożeniu Wnioskodawca i Współtwórcy mogą udzielać wsparcia technicznego, rozwiązywać problemy, udoskonalać oprogramowanie poprzez aktualizacje oraz zapewniać konserwację, aby utrzymać jego sprawność i zgodność z ewentualnymi zmianami w środowisku.

Wskazując, w oparciu o jakie technologie zostało wytworzone i/lub rozwinięte/ulepszone/ modyfikowane przez Wnioskodawcę oprogramowanie wyjaśniono, że logika biznesowa oprogramowania została zrealizowana w oparciu o architekturę mikroserwisów w technologii (...). Architektura mikroserwisów to podejście projektowe, które opiera się na tworzeniu aplikacji jako zestawu małych, niezależnych serwisów, zamiast budowania jednej dużej monolitycznej aplikacji. Każdy mikroserwis zajmuje się konkretnym obszarem funkcjonalnym i działa jako osobny, autonomiczny komponent. Architektura mikroserwisów w (...) pozwala na lepszą skalowalność i elastyczność aplikacji poprzez rozdzielenie różnych funkcjonalności na mniejsze, łatwiej zarządzalne komponenty. Każdy serwis może być rozwijany, wdrażany i skalowany niezależnie, co ułatwia także utrzymanie systemu w przypadku zmiany lub rozbudowy funkcjonalności.

W technologii (...) architektura mikroserwisów jest implementowana przy użyciu różnych narzędzi i frameworków. Oprogramowanie zostało wytworzone i/lub rozwinięte/ulepszone/ modyfikowane o technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (...), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…). Wnioskodawca wyszczególnia zastosowane technologie:

(...)

Określając co powoduje, że wytworzone nowe „oprogramowanie” różniło się od rozwiązań już funkcjonujących u Wnioskodawcy i jego klienta wyjaśniono, że nowe oprogramowanie różniło się od rozwiązań już funkcjonujących unikalnym zestawem funkcjonalności, zastosowaniem innowacyjnego podejścia oraz rozwiązaniem niespotykanego dotąd w praktyce gospodarczej Wnioskodawcy problemu. O oryginalności oprogramowania zadecydowała:

–Innowacyjność rozwiązania: Oprogramowanie wyróżnia się poprzez nowe algorytmy, które nie istniały lub nie były stosowane wcześniej przez Wnioskodawcę.

–Unikalność funkcjonalności: oprogramowanie oferuje unikalne funkcjonalności, które wyróżniają je spośród wcześniej tworzonych, m.in. nowe sposoby interakcji z użytkownikiem, zaawansowane mechanizmy analizy danych, różne sposoby prezentacji informacji.

–Efektywne połączenie istniejących elementów: zastosowano kombinację różnych technologii (wymienionych szczegółowo wyżej).

–Zaspokojenie nowych potrzeb: Tworzone oprogramowanie wychodzi naprzeciwko nowym potrzebom firmy X, które dotychczas nie były w pełni zaspokojone. Wnioskodawca stworzył rozwiązania programistyczne, które reagują na specyficzne wymagania, niespotykane dotychczas w jego praktyce zawodowej.

Oprogramowanie różniło się od rozwiązań już funkcjonujących u Wnioskodawcy w związku z zastosowaniem i integracją technologii wymienionych w uzupełnieniu wniosku do poprzednich pytań, tj. przede wszystkim mikroserwisowe podejście do tworzenie aplikacji oraz framework (...) i inne wymienione oraz opisane szczegółowo wyżej technologie od zarządzania bazami danych (…), poprzez mapowanie obiektowo-relacyjne w (...), aż po narzędzia do komunikacji między aplikacjami (…) oraz bibliotekę do tworzenia interfejsów użytkownika w aplikacjach internetowych (…).

Nadrzędnym celem Wnioskodawcy było stworzenie oprogramowania odpowiadającego potrzebom jego ostatecznego odbiorcy, tj. firmy X. Wszystkie zaplanowane prace były finansowane ze środków własnych Wnioskodawcy. Poniżej Wnioskodawca wyszczególnia cele realizowanego oprogramowania:

Rok 2020:

Program 1 [3.02.2020 do 16.03.2020]:

(...)

Program 2 [17.03.2020 do 5.05.2020]:

(...)

Program 3 [06.05.2020 do 29.06.2020]:

(...)

Program 4 [30.06.2020 do 7.09.2020]:

(...)

Program 5 [8.09.2020 do 12.11.2020]:

(...)

Program 6 [13.11.2020 do 31.12.2020]:

(...)

Rok 2021:

Program 1 [1.01.2021 - 9.03.2021]:

(...)

Program 2 [10.03.2021 - 8.04.2021]:

(...)

Program 3 [12.04.2021 - 5.05.2021]:

(...)

Program 4 [6.05.2021 - 24.08.2021]:

(...)

Program 5 [25.08.2021 -21.10.2021]:

(...)

Program 6 [22.10.2021 - 14.11.2021]:

(...)

Program 7 [15.11.2021 - 31.12.2021]:

(...)

Wszystkie wyżej wymienione cele zostały osiągnięte w przedstawionych ramach czasowych (w nawiasie kwadratowym widnieją daty) przy wykorzystaniu – w kontekście zasobów ludzkich – współtwórczej pracy Wnioskodawcy i pozostałych Współautorów oprogramowania, własnego sprzętu komputerowego Wnioskodawcy oraz własnych zasobów finansowych.

Systematyczność w odniesieniu do podejmowanych przez Wnioskodawcę działań w zakresie opisanych we wniosku czynności polegała na konsekwencji, planowaniu i uporządkowaniu procesu programowania. Fundamentem tych działań była iteracyjność, czyli cykliczne podejście do pracy, gdzie Wnioskodawca i Współtwórcy regularnie dokonują oceny postępu, wprowadzają poprawki i kontynuują rozwój programu. Systematyczność zaczyna się od wyznaczenia celów, podziału zadań na mniejsze etapy i ustalenia harmonogramu. Wnioskodawca używał narzędzi takich jak listy zadań czy metodyki Agile, by lepiej organizować pracę. Systematyczność przejawiała się również w utrzymaniu spójnego stylu pisania kodu, stosowanie nazewnictwa zrozumiałego dla pozostałych Współtwórców, a także tworzenie dokumentacji kodu, która ułatwia zrozumienie jego funkcji dla innych programistów. Systematyczność polegała również na systematycznym identyfikowaniu i naprawianiu błędów w kodzie.

Wnioskodawca dysponował podstawowymi zasobami wiedzy niezbędnymi do pracy w dziedzinie programowania, takimi jak znajomość języków programowania, podstawy algorytmów i struktur danych, umiejętność korzystania z podstawowych narzędzi programistycznych, takich jak IDE (środowisko programistyczne), system kontroli wersji (np. Git). Wnioskodawca potrafił korzystać z dokumentacji technicznej i miał zdolność szybkiego uczenia się nowych narzędzi czy bibliotek.

Wnioskodawca wykorzystywał i rozwijał znajomość architektury mikroserwisów oraz frameworków dedykowanych do ich tworzenia, (...). Przy zastosowaniu ww. technologii powstało przedmiotowe oprogramowanie, o którym mowa we wniosku. Każdy program komputerowy wyróżnia sią od oprogramowania już istniejącego rozwiązaniem niespotykanego dotąd w praktyce gospodarczej Wnioskodawcy problemu (tworzone są nowe algorytmy). Każdy kolejny program odznacza się unikatowym zastosowaniem poprzez realizację nowej funkcjonalności oczekiwanej przez odbiorcę. Ponadto kolejne wytworzone oprogramowanie odróżnia:

–Unikalność funkcjonalności: oprogramowanie oferuje unikalne funkcjonalności, które wyróżniają je spośród wcześniej tworzonych, m.in. nowe sposoby interakcji z użytkownikiem, zaawansowane mechanizmy analizy danych, różne sposoby prezentacji informacji.

–Efektywne połączenie istniejących elementów: zastosowano kombinację różnych technologii (wymienionych szczegółowo w odpowiedzi na pytania wyżej).

–Zaspokojenie nowych potrzeb: Tworzone oprogramowanie wychodzi naprzeciwko nowym potrzebom firmy X, które dotychczas nie były w pełni zaspokojone. Wnioskodawca stworzył rozwiązania programistyczne, które reagują na specyficzne wymagania, niespotykane dotychczas w jego praktyce zawodowej.

Wnioskodawca nie oferował dotychczas żadnych produktów ani procesów. Wnioskodawca świadczył w ramach prowadzonej działalności świadczył usługi informatyczne oraz doradztwa i nadzoru informatycznego, w zakresie:

–projektowania, tworzenia i obsługi interfejsów użytkownika,

–bieżącej realizacja zadań deweloperskich, zgodnie ze Sprint Backlogiem,

–projektowania i tworzenia wizualnej warstwy projektów.

W odniesieniu do działalności Wnioskodawcy, w ramach której tworzył i rozwijał/ulepszał/ modyfikował „oprogramowanie” to logika biznesowa oprogramowania została zrealizowana w oparciu o architekturę mikro­serwisów w technologii (...). Architektura mikroserwisów to podejście projektowe, które opiera się na tworzeniu aplikacji jako zestawu małych, niezależnych serwisów, zamiast budowania jednej dużej monolitycznej aplikacji. Każdy mikroserwis zajmuje się konkretnym obszarem funkcjonalnym i działa jako osobny, autonomiczny komponent. Architektura mikroserwisów w (...) pozwala na lepszą skalowalność i elastyczność aplikacji poprzez rozdzielenie różnych funkcjonalności na mniejsze, łatwiej zarządzalne komponenty. Każdy serwis może być rozwijany, wdrażany i skalowany niezależnie, co ułatwia także utrzymanie systemu w przypadku zmiany lub rozbudowy funkcjonalności.

(...). Wnioskodawca wyszczególnia zastosowane technologie:

(...)

Nadrzędnym celem i planem Wnioskodawcy było stworzenie oprogramowania odpowiadającego potrzebom jego ostatecznego odbiorcy, tj. firmy X. Wnioskodawca wymienił te cele powyżej.

Wnioskodawca realizował zaplanowane przedsięwzięcie nabywając, łącząc, kształtując i wykorzystując dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych, algorytmiki i oprogramowania, a zwłaszcza architektury mikroserwisów w technologii (...). Nie były to działania rutynowe, schematyczne, odtwórcze. Wytwarzane przez Wnioskodawcę i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania (tworzenia kodu źródłowego, będącego realizacją algorytmu) oraz weryfikację, modyfikację i udoskonalanie dostępnych rozwiązań programistycznych. Działania te prowadzone były w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, wykonanie, weryfikacja, implementacja, zakończenie.

W tym miejscu podkreślić trzeba, że Wnioskodawca rozwijał swoją wiedzę i umiejętności w zakresie programowania, poznając i wykorzystując najnowsze technologie:

(...)

Zaplanowane przedsięwzięcie było wieloetapowe. Początkowy etap polegał na konsultacjach z X, ustalaniu celów projektu oraz analizie możliwości stworzenia nowego oprogramowania. Kolejny etap to praktyczne działania mające na celu tworzenie nowego programu. Proces tworzenia składał się z cykli wydawniczych z prezentacją postępów. Ostatni etap obejmował podsumowanie, akceptację lub odrzucenie wyników prac oraz ewentualne zmiany w zasobach lub oczekiwaniach od projektu. Cały proces wymagał dużego nakładu intelektualnego i elastyczności w podejmowaniu decyzji. Efektem działań są wyszczególnione we wniosku programy komputerowe.

Wskazane w opisie sprawy: „oprogramowania”, „kody źródłowe”, „aplikacje”, „podprogramy” to programy komputerowe, które były tworzone i rozwijane/ulepszane/ modyfikowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę przy udziale pozostałych Współtwórców.

Efekty prac nazywane oprogramowaniem zawsze były utworami w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj.:

–zawsze odznaczają się rzeczywiście oryginalnym, twórczym charakterem, zawsze są kreacją nowej, nieistniejącej wcześniej wartości niematerialnej;

–nie są efektem pracy, która wymaga do osiągnięcia rezultatu jedynie określonych umiejętności programistycznych i której rezultaty da się z góry określić i przewidzieć jako mające charakter powtarzalny;

–nie są jedynie „techniczną”, a „twórczą” realizacją szczegółowych projektów zlecanych przez Spółkę.

Efekty pracy Wnioskodawcy nazywane odpowiednio „oprogramowaniem” zawsze, tj. zarówno w przypadku tworzenia, jak i rozwijania/ulepszania/modyfikowania, były/są odrębnymi programami komputerowymi, które podlegają ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W przypadku, gdy Wnioskodawca rozwijał/ulepszał/modyfikował „oprogramowanie” to posiadał status współwłaściciela, tzn. przysługiwały mu autorskie prawa majątkowe do „Oprogramowania” na zasadach wynikających z art. 9 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz zawartego Porozumienia współtwórców.

Działania Wnioskodawcy zmierzały do poprawy użyteczności albo funkcjonalności tego oprogramowania. W wyniku podjętych działań w zakresie „rozwijania/ulepszania/ modyfikowania” powstawał odrębny utwór, stanowiący program komputerowy, do którego Wnioskodawca posiadał prawa autorskie, podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca przenosił całość praw majątkowych otrzymując w zamian wynagrodzenie za sprzedaż tego prawa. Wnioskodawca był każdorazowo współwłaścicielem praw autorskich do „oprogramowania”.

W sytuacji, gdy „oprogramowanie” było wytwarzane/ rozwijane/ ulepszane/ modyfikowane w zespole, to efektem prac prowadzonych samodzielnie przez Wnioskodawcę była część oprogramowania, która dopiero w połączeniu z innymi częściami – wytworzonymi przez inne osoby (Współtwórców) – stanowiła program komputerowy podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Dopiero w wyniku połączenia prac Wnioskodawcy i Współtwórców powstawał program komputerowy podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wnioskodawca przenosił jednocześnie ze Współtwórcami na podstawie odrębnej, wspólnie zawartej umowy, prawo do stworzonego przez nich łącznie programu komputerowego podlegającego ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i z tego tytułu otrzymał wynagrodzenie.

Ze względu na nowatorski charakter realizowanych prac Wnioskodawca i Współtwórcy zawarli dnia 21 października 2019 r. „Umowę o wspólne prowadzenie prac badawczo-rozwojowych i współtworzenie oprogramowania” (zwaną również w skrócie: „Porozumieniem współtwórców”). Na mocy tejże umowy Wnioskodawca i Współtwórcy zobowiązali się przenieść na Kontrahenta autorskie prawa majątkowe do programów komputerowych wytworzonych w wyniku podjętego projektu badawczo-rozwojowego, ustalając jednocześnie swoje udziały w majątkowych prawach autorskich do każdego powstałego w wyniku wykonywania Porozumienia programu komputerowego. W oparciu o przysługujący udział Wnioskodawca kalkulował swoje wynagrodzenie z przeniesienia praw autorskich, którego kwota odpowiada zaewidencjonowanej (zgodnie z art. 30cb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) kwocie przychodu z danego prawa własności intelektualnej (rozpatrywanego jako potencjalne „kwalifikowane” prawo własności intelektualnej). Przypisując do tego przychodu koszty związane z wytworzeniem danego programu Wnioskodawca ustalał na zasadach wynikających z art. 30ca ust. 7 w zw. z art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochód z przeniesienia danego prawa własności intelektualnej.

Sposób „przeniesienia” przez Wnioskodawcę każdego z majątkowych praw autorskich do programu komputerowego następował zgodnie z wymogami przewidzianymi w przepisach ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w szczególności z zachowaniem art. 41 oraz art. 53 ww. ustawy. Na okoliczność przekazania poszczególnych programów komputerowych sporządzane były w formie pisemnej protokoły, zawierające wszystkie essentialia negotii umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych. Autorskie prawa majątkowe przenoszone są na Kontrahenta z chwilą ustalenia programu komputerowego, co pokrywa się z momentem przesłania kodu źródłowego do repozytorium. Wnioskodawca przesyła kod do repozytorium znajdującego się na serwerze odbiorcy. Potwierdzeniem przeniesienia praw jest umowa oraz zapis w repozytorium.

Wnioskodawca zamierza objąć preferencyjną stawką opodatkowania dochody osiągnięte z odpłatnego przeniesienia na wskazanego Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego Oprogramowania. Odpłatne przeniesienie praw autorskich Wnioskodawca traktuje jako sprzedaż. Natomiast to, czy prawo autorskie do wytworzonego Oprogramowania stanowi „kwalifikowane” prawo własności intelektualnej zostało poddane pod rozstrzygnięcie wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. Na ten moment Wnioskodawca jest w stanie stwierdzić, iż osiąga dochody ze sprzedaży potencjalnie rozpatrywanych jako „kwalifikowane” praw własności intelektualnej i dochody z tego źródła zamierza opodatkować preferencyjną stawką.

Wnioskodawca obliczał wskaźnik „nexus” zgodnie ze wzorem przedstawionym w przepisie art. 30ca ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, alokując ponoszone przez siebie koszty w toku prowadzonych prac nad oprogramowaniem pod właściwe litery wzoru. Wnioskodawca nie nabywał wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej od podmiotu niepowiązanego/ powiązanego. Wnioskodawca nie dokonywał również nabycia kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Wszystkie ponoszone wydatki były alokowane pod literę „a” wzoru.

Odrębna ewidencja prowadzona była na bieżąco, czyli od momentu poniesienia pierwszych kosztów przypadających na kwalifikowane prawo własności intelektualnej. W odrębnej ewidencji Wnioskodawca wyodrębnia każde kwalifikowane prawo własności intelektualnej. Faktury wyodrębniały wynagrodzenie z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich do poszczególnych efektów prac.

Pytania

1.Czy podejmowana przez Wnioskodawcę działalność polegająca na tworzeniu wraz ze Współautorami programów komputerowych stanowi działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 30ca ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w rozumieniu art. 5a pkt 38 ww. ustawy?

2.Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca ma prawo, zgodnie z art. 30ca ust. 1 ww. ustawy, zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów uzyskanych w latach 2020-2021 na podstawie Umów cząstkowych, w zakresie w jakim dochód ten został osiągnięty z tytułu odpłatnego przeniesienia na Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego w ramach Porozumienia współautorskiego oprogramowania komputerowego?

Pani stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52. 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Definicja legalna działalności badawczo-rozwojowej zawarta została w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą: przez działalność badawczo-rozwojową należy rozumieć działalność twórczą obejmującą badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowaną w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Z kolei definicja prac rozwojowych przedstawiona została w art. 5a pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie wskazano, że prace rozwojowe oznaczają prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

Stosownie do art. 4 ust. 3 ww. ustawy: prace rozwojowe są działalnością obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Działalnością badawczo-rozwojową można nazywać zatem działalność twórczą obejmującą nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. Działalność ta powinna być podejmowana w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Z działalnością badawczo-rozwojową mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik wykorzystuje dostępną wiedzę z dziedziny nauki, technologii i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do tworzenia nowych lub ulepszania istniejących produktów/ usług oraz procesów i technologii produkcji.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że:

1)Wnioskodawca prowadzi działalność twórczą i nowatorską

Wnioskodawca w zakresie wykonywanej przez siebie działalności i podjętego projektu badawczo-rozwojowego (na mocy Porozumienia współautorskiego) tworzy wspólnym wysiłkiem z pozostałymi Współautorami programy komputerowe na zlecenie swojego Kontrahenta, które to programy mają odpowiadać konkretnym potrzebom firmy X, a zatem być nieszablonowymi rozwiązaniami dążącymi do usprawnienia pracy i zwiększenia innowacyjności informatycznych.

2)Wnioskodawca w ramach wykonywanej przez siebie działalności wykorzystuje zaawansowane narzędzia informatyczne i technologie.

Ponadto Wnioskodawca bazuje na swojej wiedzy i doświadczeniu. Połączenie wszystkich tych narzędzi i umiejętności przez Wnioskodawcę ma na celu tworzenie nowych produktów i usług. Wnioskodawca stale poszerza swoją wiedzę i umiejętności, które później wykorzystuje w prowadzonej przez siebie działalności. Działalność Wnioskodawcy nie ma charakteru okresowych i rutynowych zmian dokonywanych w produkcie, a ma na celu kreowanie nowych rozwiązań problemów algorytmicznych, które mają stanowić odpowiedź na konkretną potrzebę firmy X. Praca taka nie może polegać na odtwórczości, gdyż każde rozwiązanie algorytmu musi mieć inne zastosowanie, dopasowane do indywidualnej, unikalnej potrzeby biznesowej. Niezależnie od tego, czy Wnioskodawca w swojej pracy wykorzystuje bibliotekę o otwartym kodzie źródłowym (open source), zawsze kreuje On wraz z pozostałymi Współautorami niepowtarzalne dzieło, które powstaje dzięki własnym zdolnościom programistycznym szerokiej wiedzy i umiejętności jej praktycznego wykorzystania.

3)Wnioskodawca prowadzi swoją działalność stale i systematycznie przyjmuje nowe zadania.

Wnioskodawca wykonując Umowę cząstkową zobowiązany jest wraz ze Współautorami do zgodnej z zastosowaną metodyką współpracy, którą muszą również należycie udokumentować. Wszystkie czynności są wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach realizacji oczekiwań Kontrahenta i jego klienta, który określa pewne warunki brzegowe. Po stronie Wnioskodawcy leży natomiast wybór metody stworzenia rozwiązania algorytmicznego i narzędzi pracy. Cykliczne spotkania z odbiorcą oprogramowania pozwalają natomiast ustalić, czy planowane przez Wnioskodawcę i Współautorów wdrożenie pewnych technik informatycznych będzie spełniało wymagania dla zleconego do zaprojektowania narzędzia biznesowego.

4)Wnioskodawca nabywa, łączy, kształtuje i wykorzystuje dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności z dziedziny nauki i technologii w celu tworzenia nowych i autorskich rozwiązań. Wnioskodawca i Współautorzy stosują najnowsze rozwiązania w branży, zapoznając się z obecnym stanem techniki w branży IT oraz z aktualnymi zastosowaniami wprowadzonymi w działalności Kontrahenta.

Co istotne, Wnioskodawca i Współautorzy działają w sposób systematyczny, rozwiązując problemy algorytmiczne. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego odpowiadają m.in. za analizę wymagań (cele), zaprojektowanie rozwiązania oraz jego zbudowanie. Pracując każdorazowo nad danym programem Wnioskodawca i Współautorzy prowadzą skoordynowane działania zmierzające do zwiększenia zasobów specjalistycznej wiedzy programistycznej, umiejętności w dziedzinie kodowania, algorytmiki.

Działalność wykonywana przez Wnioskodawcę jest niewątpliwie działalnością twórczą obejmującą prace rozwojowe. W efekcie podjętego przez Wnioskodawcę i Współautorów przedsięwzięcia – projektu badawczo-rozwojowego, o którym mowa we wniosku – powstają programy komputerowe podlegające ochronie określonej w art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że podejmowana przez Wnioskodawcę wspólnym wysiłkiem z pozostałymi Współautorami działalność polegająca na tworzeniu i ulepszaniu oprogramowania komputerowego stanowi działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 30ca ust. 2 w zw. z art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad 2.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma prawo zastosować 5% stawkę opodatkowania wobec dochodów uzyskanych w latach 2020-2021 na podstawie Umów cząstkowych, w zakresie w jakim dochód ten został osiągnięty z tytułu odpłatnego przeniesienia na Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego w ramach Porozumienia współautorskiego oprogramowania komputerowego.

Powyższa ocena wynika z faktu, iż prawo autorskie do oprogramowania komputerowego lub jego części wytwarzanych wspólnym wysiłkiem Wnioskodawcy i Współautorów (oprogramowanie) w ramach prowadzonej przez Nich działalności gospodarczej jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 analizowanej ustawy. Jak natomiast wynika z art. 30ca ust. 1 ww. ustawy podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (kwalifikowanych IP) wynosi 5% podstawy opodatkowania. W związku z zawartym Porozumieniem współautorskim każdemu z twórców, w tym Wnioskodawcy, przysługują autorskie prawa majątkowe do przedmiotowego oprogramowania.

Artykuł 30ca ust. 2 cytowanej ustawy zawiera zamknięty katalog praw własności intelektualnych, z których dochód może zostać objęty preferencyjną stawką opodatkowania. Autorskie prawo do programu komputerowego stanowi jedno z praw własności intelektualnych wskazanych w tym artykule w ust. 2 pkt 8. Przy czym, by można było mówić o „kwalifikowanym” prawie własności intelektualnej przepis ten wymaga również by spełnione zostały dwa kryteria:

1)przedmiot ochrony jest wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej, oraz

2)prawo własności intelektualnej podlega ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska.

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 74 ust. 1 powołanej ustawy programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, z kolei ust. 2 stanowi, że ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, nie podlegają ochronie.

Polski prawodawca nie zdefiniował w żadnym obowiązującym akcie prawnym pojęcia programu komputerowego, zatem w tym zakresie pozostaje odwołać się do dorobku doktryny i orzecznictwa. W piśmiennictwie podnosi się, że przez program komputerowy należy rozumieć zestaw instrukcji (poleceń rozkazów) adresowanych do komputera, których wykonanie przez komputer prowadzi do uzyskania określonych wyników. Podkreśla się przy tym, że nawet dokumentacja projektowa, sporządzona w języku naturalnym, może stanowić formę wyrażenia programu komputerowego, tak samo jak jego kod źródłowy (ang. source code), czy kod wynikowy (ang. object code) (D. Flisiak (red ), Prawo autorskie i prawa pokrewne, Warszawa 2015).

Program podlegający ochronie prawnoautorskiej musi cechować się indywidualnością i stanowić utwór oryginalny, będący wytworem procesu intelektualnego programisty i jego zdolności kreacyjnych, wynikać z działalności twórczej. Oryginalność najczęściej jest utożsamiana z cechą działalności twórczej.

Działalność twórcza stanowi przejaw takiego działania, które choćby w minimalnym stopniu odróżnia się od innych rezultatów takiego samego działania, a zatem posiada cechę nowości, której stopień jednakże nie ma znaczenia. Powinna to jednak być nowość obiektywna, z którą mamy do czynienia, gdy utwór różni się od dóbr niematerialnych, będących częścią dorobku kulturalnego, nie zaś nowość w sensie subiektywnym, zasadzająca się na przekonaniu autora o nowości własnego dzieła (A. Niewęgłowski, M. Późniak-Niedzielska, w: System prawa prywatnego, red. Z. Radwański, t. 13: Prawo autorskie, red. J. Barta, Warszawa 2013, s. 9-11). Treść programu komputerowego nie może mieć jedynie charakteru pracy odtwórczej, polegającej na powielaniu w linijkach programu standardowych rozwiązań problemów. Ponadto program komputerowy, aby spełniać cechy utworu chronionego prawem autorskim, powinien być również ustalony.

Ustalenie programu komputerowego polega na jego uzewnętrznieniu w jakiejkolwiek postaci umożliwiającej jego percepcję przez osoby inne niż twórca (J. Barta. M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Trapie, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Komentarz, Warszawa 2001, s. 74; J. Sieńczyło-Chlabicz, Prawo własności intelektualnej, Warszawa 2013, s. 46).

Jak wskazano w pkt 89 Objaśnień podatkowych Ministra Finansów z 15 lipca 2019 r. dotyczących preferencyjnego opodatkowania dochodów wytwarzanych przez prawa własności intelektualnej IP BOX (dalej Objaśnienia): pojęcie „program komputerowy” nie powinno być rozumiane wąsko lecz szeroko (...) Holistycznie i funkcjonalnie program komputerowy obejmuje więc jego funkcjonalne części składowe, takie jak: kod źródłowy, opis procedur operacyjnych, zestawienie danych w informacjach konwersacyjnych i dialogowych oraz kod wynikowy i interfejs.

Z kolei w pkt 82 Objaśnień wyjaśniono, iż: „ze względu na bardzo ograniczone źródła interpretacji wobec programu komputerowego w stricte polskich aktach prawnych oraz polskiej literaturze na potrzeby preferencji IP Box warto także odnieść się do właściwych dla omawianego zagadnienia źródeł wywodzących się od organizacji ponadnarodowych i międzynarodowych, do których przynależy Polska, w szczególności Unii Europejskiej oraz OECD.

Z związku z powyższym oraz z uwagi na harmonizację przesłanek ochrony programów komputerowych w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/24/WE z 23 kwietnia 2009 r. w sprawie ochrony prawnej programów komputerowych (dalej: Dyrektywa 2009/24/WE) i nakaz proeuropejskiej interpretacji polskiego prawa trzeba w tym miejscu uwzględniać wnioski wynikające z prawa unijnego oraz dorobek Trybunału Sprawiedliwości UE.

Zgodnie z punktem 7 preambuły Dyrektywy 2009/24/WE pojęcie „program komputerowy” obejmuje program w jakiejkolwiek formie, a także przygotowawcze prace projektowe prowadzące do rozwoju programu komputerowego, z zastrzeżeniem, że charakter prac przygotowawczych jest taki, iż program komputerowy może korzystać z nich na późniejszym etapie.

Jak natomiast stanowi przytoczony wyżej art. 74 ust. 2 polskiej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ochrona programów komputerowych „obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia”. Zwrot „forma wyrażenia” odzwierciedla terminologię przyjętą w polskiej wersji językowej dyrektywy 2009/24/WE. Przez „formę wyrażenia” programu należy rozumieć każdy obiektywnie postrzegalny sposób zapisu poleceń adresowanych do komputera. Jak wyjaśnił TSUE na gruncie dyrektywy 2009/24/WE, „formą wyrażenia" może być wyłącznie taka postać programu, która umożliwia albo reprodukcję „działającego” programu albo uzyskanie tego programu w przyszłości. Przykładowo w wyroku z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie C-393/09 Bezpećnostni softwarova asociace - Svaz softwarove ochrany v. Ministerstvo kultury, TSUE wyjaśnił, iż termin „program komputerowy” obejmuje również przygotowawcze prace projektowe prowadzące do rozwoju programu komputerowego, z zastrzeżeniem, że charakter prac przygotowawczych musi pozwalać na stworzenie programu komputerowego na późniejszym etapie (zob. pkt 36 wyroku).

W orzecznictwie polskich sądów powszechnych podkreśla się, że ochrona prawno-autorska uaktywnia się od momentu ustalenia czy dany produkt jest utworem w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Konsekwencją powyższych założeń jest fakt, iż cech utworu, a co za tym idzie ochrony prawno-autorskiej, nie zostanie pozbawiony nawet taki program komputerowy, który nie stanowi produktu odrębnego i nie może być sprzedany oddzielnie od programów, którym służy. Specyfika dziedziny informatyki, jej dynamika rozwoju oraz złożoność poszczególnych elementów składających się na całość nie pozwala gratyfikować jedynie sztywno określonych, widocznych efektów pracy programisty bez wyraźnego polecenia takiego ich traktowania (por. wyrok Sąd Okręgowy w Łodzi z 26 marca 2014 r., sygn. I C 566/12).

W świetle powyższych konstrukcji prawnych, przewidzianych w polskiej ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, unijnej Dyrektywie 2009/24/WE oraz na gruncie doktryny i orzecznictwa należy uznać, że efekty wspólnych prac Wnioskodawcy i Współautorów, obejmujące algorytmy i kody źródłowe, spełniają wszelkie przesłanki definicyjne programów komputerowych podlegających ochronie prawno-autorskiej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Wnioskodawca i Współautorzy pisząc kod każdorazowo wytwarzają dobra niematerialne charakteryzujące się oryginalnością i indywidualnością. Podejmują wysiłek umysłowy o charakterze kreacyjnym.

Ponadto efekty prac Wnioskodawcy i Współtwórców są uzewnętrzniane w postaci kodu napisanego w języku programowania. Przedmiotem ochrony prawa autorskiego jest więc w niniejszym przypadku oprogramowanie komputerowe, które zostało wytworzone przez Wnioskodawcę i Współautorów w ramach prowadzonej przez Nich działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, jego działalność związana z realizacją zawartego Porozumienia współautorskiego można zakwalifikować do działalności badawczo-rozwojowej, co zostało już wyżej wykazane. Wobec powyższego autorskie prawo do oprogramowania komputerowego wytwarzanego i rozwijanego (ulepszanego) wspólnym wysiłkiem Wnioskodawcy i Współtwórców jest kwalifikowanym prawem własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisie stanu faktycznego wskazano, iż Wnioskodawca i Współtwórcy realizując Porozumienie współautorskie i zobowiązania wynikające z zawartych Umów cząstkowych otrzymują wynagrodzenie na podstawie wystawianych przez siebie faktur VAT. Wnioskodawca jednocześnie przenosi na Kontrahenta autorskie prawa majątkowe do wytworzonego w toku świadczonych usług oprogramowania za konkretnie wskazaną kwotę. Niewątpliwie Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie, którym jest honorarium za przeniesienie autorskich praw majątkowych do wytworzonego przez wspólnym wysiłkiem oprogramowania. Skoro przeniesienie własności tych praw następuje odpłatnie, to tym samym Wnioskodawca osiąga dochód ze sprzedaży autorskich praw majątkowych do programów komputerowych.

Reasumując:

1)Wnioskodawca w ramach podjętej działalności badawczo-rozwojowej wytwarza kwalifikowane prawa własności intelektualnej w postaci autorskich praw do programów komputerowych, które podlegają ochronie według przepisów prawa polskiego.

2)Wnioskodawca osiąga dochód ze sprzedaży tych kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

3)Wnioskodawca prowadzi na bieżąco ewidencję, o której mowa w art. 30cb ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, dochód uzyskiwany z odpłatnego zbycia kwalifikowanych praw własności intelektualnej, tj. majątkowych praw autorskich do współtworzonych programów komputerowych w odpowiedzi na zlecenie Kontrahenta, z którym Wnioskodawca i Współtwórcy zawarli Umowy cząstkowe, należy uznać za dochód z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 7 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że Wnioskodawca ma prawo wobec tych dochodów zastosować preferencyjną 5% stawką opodatkowania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Preferencyjna stawka opodatkowania 5% (tzw. ulga IP-Box)

Zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Podatek od osiągniętego przez podatnika w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanych praw własności intelektualnej wynosi 5% podstawy opodatkowania.

Przedmiotem opodatkowania preferencyjną stawką opodatkowania 5% (tzw. ulga IP-Box) jest dochód, który łącznie spełnia następujące warunki:

•został osiągnięty w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, a więc działalności, która spełnia warunki określone w art. 5a pkt 6 w zw. z art. 5b ustawy;

•jest „kwalifikowanym dochodem z kwalifikowanych praw własności intelektualnej”.

Aby wyjaśnić znaczenie pojęcia „kwalifikowany dochód z kwalifikowanych praw własności intelektualnej” należy odnieść się do:

•art. 30ca ust. 2 ustawy, który określa, czym jest kwalifikowane prawo własności intelektualnej;

•art. 30ca ust. 7 ustawy, który wyjaśnia, jakie kategorie dochodów mogą być uznane za dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej, oraz

•art. 30ca ust. 4, który określa, w jaki sposób ustala się kwalifikowany dochód z kwalifikowanych praw własności intelektualnej.

Kwalifikowane prawa własności intelektualnej

I tak, zgodnie z art. 30ca ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kwalifikowanymi prawami własności intelektualnej są:

1)patent,

2)prawo ochronne na wzór użytkowy,

3)prawo z rejestracji wzoru przemysłowego,

4)prawo z rejestracji topografii układu scalonego,

5)dodatkowe prawo ochronne dla patentu na produkt leczniczy lub produkt ochrony roślin,

6)prawo z rejestracji produktu leczniczego i produktu leczniczego weterynaryjnego dopuszczonych do obrotu,

7)wyłączne prawo, o którym mowa w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. z 2021 r. poz. 213),

8)autorskie prawo do programu komputerowego

–podlegające ochronie prawnej na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, oraz innych umów międzynarodowych, których stroną jest Unia Europejska, których przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Kwalifikowanym prawem własności intelektualnej (tzw. kwalifikowanym IP) jest więc prawo własności intelektualnej, które spełnia wszystkie następujące warunki:

•jest jednym z rodzajów praw własności intelektualnej, które ustawodawca wymienił w art. 30ca ust. 2;

•podlega ochronie prawnej na podstawie odrębnych przepisów;

•jego przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej.

Autorskie prawo do programu komputerowego jako kwalifikowane IP

Jednym z rodzajów praw własności intelektualnej wymienionych w art. 30ca ust. 2 ustawy jest autorskie prawo do programu komputerowego.

Ustawa o podatku dochodowym nie zawiera definicji „programu komputerowego” ani też nie odsyła w tym zakresie do żadnych konkretnych regulacji. W języku powszechnym program komputerowy to zestaw instrukcji, zaimplementowanych interfejsów i zintegrowanych danych, przeznaczonych dla komputera do realizacji wyznaczonych celów. Program komputerowy jest więc pewną odrębną całością, która pozwala użytkownikowi komputera na realizację określonych działań.

Co istotne, tak rozumiany program komputerowy jest przedmiotem prawa autorskiego, jeśli spełnia definicję „utworu” będącego przedmiotem prawa autorskiego z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Stosownie do tego przepisu przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie definiuje „programu komputerowego”. Wymienia „programy komputerowe” jako rodzaj utworów będących przedmiotem prawa autorskiego wyrażanych słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (art. 1 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Autorskie prawo do programu komputerowego objęte jest ochroną na mocy art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy Rozdziału 7 ustawy nie stanowią inaczej. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Ochronie nie podlegają natomiast idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego (art. 74 ust. 2 ww. ustawy).

A zatem program komputerowy zawsze jest funkcjonalną całością. Jednak nie każdy tak rozumiany program polega ochronie prawno-autorskiej. Program, który jest napisany z wykorzystaniem powtarzalnych schematów, którego wytworzenie wymagało wiedzy i umiejętności programistycznych, ale nie wiązało się z prowadzeniem działań twórczych o indywidualnym charakterze, nie będzie przedmiotem praw autorskich.

Autorskie prawo do programu komputerowego podlegające ochronie prawnej może być uznane za kwalifikowane prawo własności intelektualnej w rozumieniu art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy wyłącznie wówczas, gdy przedmiot ochrony został wytworzony, rozwinięty lub ulepszony przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności badawczo-rozwojowej. Zatem warunkiem skorzystania z omawianej preferencji IP Box jest:

•prowadzenie działalności badawczo-rozwojowej przez podatnika, który chce skorzystać z tej preferencji;

•wytworzenie, rozwinięcie lub ulepszenie przez podatnika przedmiotu ochrony autorskim prawem do programu komputerowego w ramach tej działalności badawczo-rozwojowej.

Pojęcie działalności badawczo-rozwojowej

Definicje ustawowe

Znaczenie pojęcia „działalność badawczo-rozwojowa” zostało wyjaśnione w art. 5a pkt 38 ustawy – jest to:

działalność twórcza obejmująca badania naukowe lub prace rozwojowe, podejmowana w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Przy czym znaczenia pojęć „badania naukowe” i „prace rozwojowe” zostały określone odpowiednio w art. 5a pkt 39 i 40 ustawy.

I tak, stosownie do art. 5a pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć jest w niej mowa o badaniach naukowych oznacza to:

a)badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668 ze zm.), a więc:

prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne;

b)badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli:

prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń.

Pracami rozwojowymi, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych są natomiast – zgodnie z art. 5a pkt 40 tej ustawy – prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli:

działalność obejmująca nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Łącząc te elementy można stwierdzić, że działalnością badawczo-rozwojową jest działalność twórcza obejmująca:

•badania podstawowe w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 1 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, a więc prace empiryczne lub teoretyczne mające przede wszystkim na celu zdobywanie nowej wiedzy o podstawach zjawisk i obserwowalnych faktów bez nastawienia na bezpośrednie zastosowanie komercyjne; lub

•badania aplikacyjne w rozumieniu art. 4 ust. 2 pkt 2 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli prace mające na celu zdobycie nowej wiedzy oraz umiejętności, nastawione na opracowywanie nowych produktów, procesów lub usług lub wprowadzanie do nich znaczących ulepszeń; lub

•prace rozwojowe w rozumieniu art. 4 ust. 3 Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce, czyli działalność obejmująca nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych lub oprogramowania, do planowania produkcji oraz projektowania i tworzenia zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług, z wyłączeniem działalności obejmującej rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do nich, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń,

podejmowana w sposób systematyczny w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Twórczy charakter działalności badawczo-rozwojowej

Działalność badawczo rozwojowa musi być działalnością twórczą. Twórczy to „mający na celu tworzenie”. Synonimy pojęcia twórczy (pomysł, praca) to „konstruktywny, kreatywny, kreacyjny, kreatorski, koncepcyjny”. Należy przy tym zwrócić uwagę na różnicę znaczeniową pojęcia „tworzyć” – określające czynność, której istotą jest element kreacyjny i „wytwarzać”, czyli „zrobić, wyprodukować coś”. Wytwarzanie także prowadzi do powstania rzeczy lub praw, ale nie ma w sobie indywidualnego elementu kreacyjnego – jest to proces wymagający wiedzy i umiejętności, ale nie prowadzi do powstania efektów niepowtarzalnych.

Prace rozwojowe

Pojęcie działalności badawczo rozwojowej obejmuje m.in. prace rozwojowe w rozumieniu Prawa o szkolnictwie wyższym i nauce. Prace rozwojowe polegają na nabywaniu, łączeniu, kształtowaniu i wykorzystywaniu dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności – przy czym użyty przez ustawodawcę spójnik „i” wskazuje, że aby uznać działania za prace rozwojowe konieczne jest zaistnienie wszystkich tych czynności, tj.:

•nabycia dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

•łączenia dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności;

•kształtowania dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności; i

•wykorzystania dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności.

Prace rozwojowe bazują zatem na dostępnej wiedzy – w zależności od celów, jakie przyjęto dla prowadzenia prac, będzie to wiedza z określonej dziedziny lub dziedzin. Prace te obejmują kolejno:

•nabycie wiedzy i umiejętności, czyli pozyskanie wiedzy/umiejętności, zapoznanie się z wiedzą, zrozumienie jej;

•łączenie wiedzy i umiejętności, czyli znalezienie takich zależności pomiędzy wiedzą z różnych zakresów, dziedzin lub wiedzą wynikającej z różnych badań naukowych oraz pomiędzy umiejętnościami, które są istotne z punktu widzenia postawionych celów badan rozwojowych;

•kształtowanie wiedzy i umiejętności, czyli takie „ułożenie” efektów nabywania i łączenia wiedzy i umiejętności lub takie sformułowanie wniosków płynących z tych procesów, aby można je było wykorzystać dla realizacji postawionych celów prac rozwojowych;

•wykorzystanie wiedzy i umiejętności, czyli ich użycie, posłużenie się nimi dla osiągnięcia celów prac rozwojowych.

Co istotne, całość ww. czynności służy:

•planowaniu produkcji oraz

•projektowaniu i tworzeniu zmienionych, ulepszonych lub nowych produktów, procesów lub usług.

Chodzi przy tym o konkretne produkty, konkretne procesy lub konkretne usługi albo konkretne rodzaje produktów, procesów lub usług. Podmiot prowadzący prace rozwojowe organizuje je z uwzględnieniem specyfiki konkretnych produktów, procesów lub usług – od niej zależą potrzeby prowadzenia prac rozwojowych i ich zakres.

Jednocześnie ustawodawca wyłączył z definicji prac rozwojowych działalność obejmującą rutynowe i okresowe zmiany wprowadzane do produktów, procesów lub usług, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń. O tym jakie zmiany do produktów, procesów lub usług mają charakter rutynowy (wykonywany często i niemal automatycznie) i okresowy (powtarzający się, występujący co pewien czas) będzie każdorazowo decydował charakter konkretnych produktów, procesów bądź usług.

Systematyczność i cele działalności badawczo-rozwojowej

Działalność badawczo-rozwojowa jest podejmowana:

•w sposób systematyczny,

•w celu zwiększenia zasobów wiedzy oraz wykorzystania zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań.

Pojęcie „systematyczny” w odniesieniu do procesów oznacza „zachodzący stale od dłuższego czasu”; w odniesieniu do działań oznacza „prowadzony w sposób uporządkowany, według pewnego systemu; planowy, metodyczny”.

Z uwagi na charakter działań, jakie obejmuje działalność badawczo-rozwojowa, pojęcia systematyczności tych działań nie należy ograniczać wyłącznie do ich zwykłego organizacyjnego uporządkowania i częstotliwości podejmowanych czynności. Znaczenie pojęcia „systematyczności” będzie także wynikową przedmiotu prowadzonych działań (badań naukowych lub prac rozwojowych) – musi uwzględniać specyfikę podejmowanych badań lub prac.

Celem działalności badawczo-rozwojowej jest: zwiększenie zasobów wiedzy oraz wykorzystanie zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań. Punktem wyjściowym dla działalności badawczo-rozwojowej jest więc posiadanie pewnego poziomu (określonych zasobów) wiedzy w konkretnym temacie. Aby stwierdzić, czy podjęte działania prowadzą do zwiększenia poziomu wiedzy oraz służą wykorzystywaniu zasobów wiedzy do tworzenia nowych zastosowań koniecznym jest określenie poziomu wiedzy „wyjściowej” i „wyjściowego” stanu wykorzystywania zasobów wiedzy, „wyjściowego” stanu jej zastosowań. Bez takiego nakreślenia „punktu wyjścia” dla działalności badawczo-rozwojowej nie da się nakreślić celów podejmowanych działań.

Dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej

Ustawodawca określił, jakie rodzaje dochodów, które podatnik uzyskuje w ramach działalności gospodarczej, mogą być uznane za dochody z kwalifikowanych IP.

Zgodnie z art. 30ca ust. 7 ustawy:

Dochodem (stratą) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej jest obliczony zgodnie z art. 9 ust. 2 dochód (strata) z pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie, w jakim został osiągnięty:

1)z opłat lub należności wynikających z umowy licencyjnej, która dotyczy kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

2)ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej;

3)z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej uwzględnionego w cenie sprzedaży produktu lub usługi;

4)z odszkodowania za naruszenie praw wynikających z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, jeżeli zostało uzyskane w postępowaniu spornym, w tym postępowaniu sądowym albo arbitrażu.

Katalog tytułów, z jakich może być osiągany dochód uznawany za uzyskany z kwalifikowanego IP, jest zamknięty.

Co istotne, użyte przez ustawodawcę pojęcie dochodu (straty) z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej odnosi się do dochodu (straty) z konkretnego kwalifikowanego prawa własności intelektualnej. Tym samym w celu skorzystania z ulgi IP Box podatnik nie ustala łącznego dochodu (straty) ze wszystkich posiadanych kwalifikowanych praw własności intelektualnej, ale odrębne dochody (straty) z poszczególnych praw.

Dochód ustala się według zasad z art. 9 ust. 2 ustawy. Przy ustalaniu przychodów należy mieć na względzie przepisy o momentach rozpoznawania przychodów. Jako koszty uzyskania przychodów z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej należy rozpoznać koszty funkcjonalnie związane z działalnością podatnika, które w sposób bezpośredni albo pośredni przyczyniły się do powstania takiego przychodu. Należy mieć również na względzie obowiązujące podatnika zasady potrącalności kosztów.

Kwalifikowany dochód z kwalifikowanego IP

Dochód o którym mowa w art. 30ca ust. 7 ustawy jest jednym z elementów, które służą ustaleniu przedmiotu opodatkowania preferencyjną stawką opodatkowania 5%, tj. ustaleniu kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Zasadę obliczania kwalifikowanego dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej określa art. 30ca ust. 4 ustawy. Kwalifikowanym dochodem z kwalifikowanego IP jest iloczyn:

•dochodu z kwalifikowanego prawa własności intelektualnej osiągniętego w roku podatkowym i

•wskaźnika obliczonego według wzoru podanego w przepisie (tzw. wskaźnika nexus).

Dopiero tak ustalony dochód jest przedmiotem opodatkowania preferencyjną stawką 5%.

Celem wskaźnika nexus nie jest „podatkowe rozliczenie” wydatków ponoszonych przez podatników (kwestia możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu z kwalifikowanego IP jest rozstrzygana na etapie ustalania dochodu z kwalifikowanego IP, o którym mowa w art. 30ca ust. 7 ustawy). Wskaźnik nexus służy określeniu, czy za kwalifikowany dochód z kwalifikowanego IP można uznać całość dochodu z kwalifikowanego IP, czy tylko jego część. Istotna jest tu proporcja wykazywanych przez podatnika wartości.

Zgodnie z art. 30ca ust. 4 ustawy, wskaźnik nexus oblicza się według wzoru:

[(a+b) x 1,3] / a+b+c+d,

w którym poszczególne litery oznaczają koszty faktycznie poniesione przez podatnika na:

a – prowadzoną bezpośrednio przez podatnika działalność badawczo-rozwojową związaną z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej,

b – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu niepowiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 3,

c – nabycie wyników prac badawczo-rozwojowych związanych z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, innych niż wymienione w lit. d, od podmiotu powiązanego w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4,

d – nabycie przez podatnika kwalifikowanego prawa własności intelektualnej.

Do kosztów, o których mowa w ust. 4, nie zalicza się kosztów, które nie są bezpośrednio związane z kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, w szczególności odsetek, opłat finansowych oraz kosztów związanych z nieruchomościami (art. 30ca ust. 5 ww. ustawy). Jeśli wartość wskaźnika jest większa od 1, przyjmuje się, że wartość ta wynosi 1 (art. 30ca ust. 6).

Wskaźnik nexus ustala się dla każdego konkretnego kwalifikowanego IP. Iloczyn wskaźnika nexus ustalonego dla konkretnego kwalifikowanego IP i dochodu uzyskanego z tego kwalifikowanego IP to kwalifikowany dochód z kwalifikowanego IP (art. 30ca ust. 4 ustawy).

Podstawa opodatkowania preferencyjną stawką opodatkowania 5%

Suma ustalonych we wskazany sposób kwalifikowanych dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej osiągniętych w roku podatkowym jest podstawą opodatkowania preferencyjną stawką opodatkowania 5% (art. 30ca ust. 3 ustawy).

Co istotne, podatnik, który chce skorzystać z ulgi IP-Box musi również spełnić obowiązki ewidencyjne, o których mowa w art. 30cb ustawy.

Ocena charakteru Pani działalności

W opisie okoliczności faktycznych sprawy wskazała Pani, że prowadzi działalność, której przedmiotem jest działalność związana z tworzeniem oprogramowania. Opisując tę działalność zaznaczyła Pani, że:

•wytwarzane przez Panią i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach;

•działania te prowadzone były w sposób ułożony, metodyczny, czego wymaga specyfika tworzenia programu komputerowego, tj. określenie celu jaki ma on spełniać, ustalenia sposobu dojścia do danego celu (dobór odpowiednich rozwiązań programistycznych oraz technologii), zaplanowanie prac, wykonanie, weryfikacja, implementacja, zakończenie;

•systematyczność (…) polegała na konsekwencji, planowaniu i uporządkowaniu procesu programowania. Fundamentem tych działań była iteracyjność, czyli cykliczne podejście do pracy;

•czynności projektowania i tworzenia oprogramowania nie miały charakteru rutynowych lub okresowych zmian, lecz stanowiły systematyczny rozwój konkretnego produktu (poczynając od jego tworzenia);

•oprogramowanie wytwarzane przez Panią (…) jest rezultatem własnej, indywidualnej, twórczej działalności intelektualnej, a w konsekwencji stanowi utwór podlegający ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych;

•nowe oprogramowanie różniło się od rozwiązań już funkcjonujących unikalnym zestawem funkcjonalności, zastosowaniem innowacyjnego podejścia oraz rozwiązaniem niespotykanego dotąd w Pani praktyce gospodarczej problemu;

•realizowała Pani zaplanowane przedsięwzięcie nabywając, łącząc, kształtując i wykorzystując dostępną aktualnie wiedzę i umiejętności, w tym w zakresie narzędzi informatycznych, algorytmiki i oprogramowania, a zwłaszcza architektury mikroserwisów w technologii (...);

•dysponowała Pani podstawowymi zasobami wiedzy niezbędnymi do pracy w dziedzinie programowania. (…) Niejednokrotnie Pani i Współautorzy sięgali do specjalistycznej literatury, szkoleń oraz fachowych publikacji;

•Pani i Współtwórcy zobowiązali się do wymiany wiedzy, doświadczeń i umiejętności w zakresie informatyki, a w szczególności współczesnych technologii programistycznych oraz do inicjowania i prowadzenia skoordynowanych działań zmierzających do zwiększenia tych zasobów wiedzy;

•nie były to działania rutynowe, schematyczne, odtwórcze. Wytwarzane przez Panią i Współautorów oprogramowanie opiera się na indywidualnych, autorskich pomysłach i obejmuje zbudowanie modelu i zaprojektowanie algorytmu, czynność programowania.

A zatem wskazała Pani, że wyodrębnione zadania w ramach działalności, której dotyczy Pani pierwsze pytanie:

•polegają na wykorzystywaniu zasobów wiedzy,

•prowadzą do ich zwiększenia,

•polegają na nabywaniu, łączeniu, kształtowaniu i wykorzystywaniu dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności,

•służą tworzeniu nowych produktów,

•mają twórczy charakter,

•są podejmowane systematycznie,

•nie obejmują wprowadzania okresowych i rutynowych zmian do tworzonych produktów.

Opisała więc Pani działania o cechach właściwych działalności badawczo-rozwojowej, o której mowa w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tak opisanych okolicznościach faktycznych Pani poszczególne wyodrębnione zadania można uznać za działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu ww. przepisu.

Jak Pani zaznaczyła w opisie sprawy:

Efekty prac nazywane oprogramowaniem zawsze były utworami w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, tj.:

–zawsze odznaczają się rzeczywiście oryginalnym, twórczym charakterem, zawsze są kreacją nowej, nieistniejącej wcześniej wartości niematerialnej;

–nie są efektem pracy, która wymaga do osiągnięcia rezultatu jedynie określonych umiejętności programistycznych i której rezultaty da się z góry określić i przewidzieć jako mające charakter powtarzalny;

–nie są jedynie „techniczną”, a „twórczą” realizacją szczegółowych projektów zlecanych przez Spółkę.

Efekty pracy Wnioskodawcy nazywane odpowiednio „oprogramowaniem” zawsze, tj. zarówno w przypadku tworzenia, jak i rozwijania/ulepszania/modyfikowania, były/są odrębnymi programami komputerowymi, które podlegają ochronie na podstawie art. 74 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. (…)

Dodatkowo z opisu tego wynika, że:

Sposób „przeniesienia” przez Wnioskodawcę każdego z majątkowych praw autorskich do programu komputerowego następował zgodnie z wymogami przewidzianymi w przepisach ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w szczególności z zachowaniem art. 41 oraz art. 53 ww. ustawy. (…)

Wnioskodawca zamierza objąć preferencyjną stawką opodatkowania dochody osiągnięte z odpłatnego przeniesienia na wskazanego Kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzonego Oprogramowania. Odpłatne przeniesienie praw autorskich Wnioskodawca traktuje jako sprzedaż.

Wobec powyższego, przysługujące Pani majątkowe prawa autorskie do danego programu komputerowego, które zostały wytworzone w efekcie prowadzenia konkretnych prac składających się na działalność badawczo-rozwojową, o której mowa w art. 5a pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są kwalifikowanym prawem własności intelektualnej, o którym mowa w art. 30ca ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej zwane także: kwalifikowanym IP).

Przychody z tytułu przenoszenia autorskich praw majątkowych na kontrahenta mieszczą się w kategorii przychodów ze sprzedaży kwalifikowanego prawa własności intelektualnej, które są podstawą do ustalenia dochodu z kwalifikowanego IP (art. 30ca ust. 7 pkt 2 ustawy).

Podsumowując, Pani dochód w zakresie, w jakim został osiągnięty z tytułu przeniesienia majątkowych praw autorskich do kwalifikowanego IP na kontrahenta jest dochodem z kwalifikowanego IP (art. 30ca ust. 7 pkt 2 ustawy). Jest więc to rodzaj dochodu, który – przy zachowaniu zasad ustalenia podstawy opodatkowania określonych w art. 30ca ust. 3-5 ustawy oraz dopełnieniu obowiązków ewidencyjnych z art. 30cb – może podlegać opodatkowaniu preferencyjną stawką podatku 5% (art. 30ca ust. 1 ustawy).

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).