Interpretacja indywidualna z dnia 15 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.503.2019.7.ANK

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od budynków znajdujących się na terenie ośrodków wypoczynkowych udostępnianych osobom uprawnionym (pracownikom, byłym pracownikom Uniwersytetu oraz pracownikom ...) w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 10 grudnia 2019 r. (wpływ 17 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 września 2023 r. sygn. akt II FSK 2733/20;

2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 grudnia 2019 r. wpłynął wniosek z 10 grudnia 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od budynków znajdujących się na terenie ośrodków wypoczynkowych udostępnianych osobom uprawnionym (pracownikom, byłym pracownikom Uniwersytetu oraz pracownikom…) w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Uniwersytet …(dalej jako: …, „Uniwersytet”) jest publiczną uczelnią ...

W majątku Uniwersytetu znajdują się dwa ośrodki wypoczynkowe zabudowane budynkami (domkami letniskowymi). Należy przy tym zaznaczyć, budynki znajdujące się na terenie tych ośrodków wypoczynkowych nie są odrębnymi środkami trwałymi. Wszystkie domki letniskowe znajdujące się na terenie ośrodka wypoczynkowego są jednym środkiem trwałym. Co za tym idzie, dla wszystkich domków letniskowych znajdujących się na terenie ośrodka wypoczynkowego, jako jednego środka trwałego, ustalona jest jedna wartość początkowa.

Ośrodki wypoczynkowe (wraz ze znajdującymi się na ich terenie budynkami) udostępniane są odpłatnie osobom uprawnionym, tj. pracownikom, byłym pracownikom Uniwersytetu oraz pracownikom … (zgodnie z zawartą umową) w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej jako: „ZFŚS”), na podstawie regulaminu ZFŚS. Wykup wczasów zorganizowanych w uniwersyteckich ośrodkach wypoczynkowych jest dofinansowywany z ZFŚS. O wysokości takiego dofinansowania decyduje w szczególności wysokość przychodu na jednego członka rodziny w gospodarstwach domowych osób uprawnionych do korzystania z ZFŚS U.

Przychody uzyskiwane z tytułu opłat za korzystanie z ośrodków wypoczynkowych Uniwersytetu są przychodami ZFŚS.

Działalność Uniwersytetu w zakresie udostępniania ośrodków wypoczynkowych nie jest nakierowana na uzyskanie dochodu, lecz służy realizacji zadań ZFŚS Uniwersytetu - przewidzianych jego regulaminem.

Pytanie

Czy Uniwersytet jest zobowiązany do zapłaty podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ustawy z dnia z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, ze zm.; dalej jako: „u.p.d.o.p.”) od budynków znajdujących się na terenie ośrodków wypoczynkowych U., udostępnianych osobom uprawnionym (pracownikom, byłym pracownikom Uniwersytetu oraz pracownikom …) w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych?

Państwa stanowisko w sprawie:

W ocenie Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do zapłaty podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem o którym mowa w art. 24b u.p.d.o.p., od budynków znajdujących się na terenie ośrodków wypoczynkowych U., udostępnianych osobom uprawnionym (pracownikom, byłym pracownikom Uniwersytetu oraz pracownikom …) w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 1291), z dniem 1 stycznia 2019 r. zmianie uległo brzmienie art. 24b u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.) podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1) stanowi własność albo współwłasność podatnika,

2) został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

3) jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej „podatkiem od przychodów z budynków”, wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

W myśl art. 24b ust. 2 u.p.d.o.p., zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz. Urz. UE L 7 z 11 stycznia 2012, str. 3).

Stosownie do art. 24b ust. 3 u.p.d.o.p. przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

W przypadku gdy budynek stanowi:

1) współwłasność podatnika - przy obliczaniu wartości początkowej przyjmuje się wartość wynikającą z ewidencji tego podatnika;

2) własność albo współwłasność spółki niebędącej osobą prawną - przy obliczaniu wartości początkowej przypadającej na wspólnika przepis art. 5 ust. 1 stosuje się odpowiednio (art. 24b ust. 5 u.p.d.o.p.).

W przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3 (art. 24b ust. 6 u.p.d.o.p.).

W myśl art. 24b ust. 7 u.p.d.o.p, nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

Zgodnie z art. 24b ust. 9 u.p.d.o.p, podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Wskazać należy, że w wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych od dnia 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości - budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie. Ponadto zmiana dotyczy progu 10.000.000 zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu, na 10.000.000 zł „kwoty wolnej” przypadającej na podatnika. Zatem podstawą opodatkowania będzie suma wartości początkowej poszczególnych środków trwałych - budynków ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca, pomniejszona o kwotę 10.000.000 zł.

Powyższe wynika również z treści uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej (druk sejmowy 2291-A), zgodnie z którym: „Na podstawie ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. poz. 2175) do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa PIT”) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa CIT”) zostały wprowadzone regulacje dotyczące tzw. minimalnego podatku dochodowego. Rozwiązanie to skierowane jest do podatników posiadających określone nieruchomości komercyjne w postaci budynków biurowych oraz budynków handlowo-usługowych, których wartość początkowa przekracza 10 mln zł. Przepisy te zaczęły obowiązywać od dnia 1 stycznia 2018 r. Regulacje dotyczące minimalnego podatku dochodowego są przedmiotem postępowania przed Komisją Europejską (KE) w przedmiocie badania, czy nie stanowią niedozwolonej pomocy publicznej.

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi przez stronę polską z KE obowiązujące w Polsce przepisy wymagają zmian w kierunku:

- objęcia minimalnym podatkiem dochodowym wszystkich nieruchomości - budynków, z wyłączeniem budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego i takie zwolnienie jest zgodne z zasadami pomocy publicznej;

- stosowania minimalnego podatku dochodowego w odniesieniu do tych nieruchomości (ich części), które są wynajmowane;

- zmiany progu 10 mln zł, poniżej którego nieruchomość nie podlega opodatkowaniu minimalnym podatkiem dochodowym z nieruchomości na podatnika;

- możliwości uniknięcia obciążenia (zwrot) podatkiem od przychodów z budynków w przypadku potwierdzenia przez organ podatkowy zapłaty podatku PIT lub CIT we właściwej wysokości, jeżeli podatnik wystąpi z wnioskiem o zwrot tego podatku.

Proponowane w autopoprawce zmiany wychodzą naprzeciw ww. oczekiwaniom KE. W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków, które generują przychody z ich najmu (dzierżawy itp.). W przypadku podatników podatku PIT podatek minimalny nie będzie dotyczył umów najmu zawieranych poza działalnością gospodarczą (tzw. najem prywatny). Jeżeli tylko część budynku będzie oddana do używania na podstawie umowy najmu, wówczas podatnik będzie obowiązany do zapłaty podatku od przychodów z budynków od tej części, która została wynajęta. Z zakresu tego podatku zostaną wyłączone te budynki mieszkalne, które zostaną oddane do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, pod warunkiem iż takie zwolnienie będzie stanowiło rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym. Zmianie ulega również sposób stosowania limitu (kwoty) 10 mln zł, poniżej którego nieruchomości nie były objęte podatkiem od przychodów z budynków i która to wartość stanowiła swoistą kwotę wolną (na nieruchomość). Proponuje się, aby taka kwota przypadała na podatnika bez względu na ilość i wartość posiadanych przez niego budynków”.

Na podstawie cyt. wyżej art. 24b ust. 1 u.p.d.o.p. opodatkowanie podatkiem od przychodów z budynków ma miejsce, jeśli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

1) podatnik jest właścicielem albo współwłaścicielem budynku, który stanowi dla niego środek trwały,

2) budynek został w całości albo w części oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

3) budynek jest położony na terytorium Polski.

W analizowanej sprawie spełnione jest tylko jedna z trzech przesłanek wskazanych w tym przepisie. U. jest właścicielem budynków znajdujących się na terenie ośrodków wypoczynkowych - budynki te położone są na terytorium Polski.

Budynki (domki letniskowe), co prawda są własnością U., nie stanowią jednak odrębnych środków trwałych. Wszystkie domki letniskowe znajdujące się na terenie ośrodka wypoczynkowego są jednym środkiem trwałym. Co za tym idzie, dla wszystkich domków letniskowych znajdujących się na terenie ośrodka wypoczynkowego, jako jednego środka trwałego, ustalona jest jedna wartość początkowa. Opodatkowaniu podatkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 podlegają, natomiast jak już wyżej wskazano wyłącznie środki trwałe będące budynkami, a nie zespołami budynków.

W opisanym stanie faktycznym nie jest spełniony także trzeci ze wspomnianych wyżej warunków, tj. budynki znajdujące się na terenie ośrodków wypoczynkowych nie są oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z art. 24 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., wynika, że poza oddaniem budynku w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, czy dzierżawy, ustawodawca przewidział opodatkowaniu tzw. podatkiem od budynków podlega również oddanie budynku do używania na podstawie innej umowy o podobnym charakterze. Oznacza to, że kwestia opodatkowania tym podatkiem uzależniona jest nie tyle od nazwy umowy zawartej z określonym podmiotem, lecz od posiadania cech podobnych do cech charakteryzujących obie wskazane w tym przepisie umowy.

Aby jednoznacznie określić, czy dana umowa posiada cechy charakterystyczne dla umowy najmu, bądź dzierżawy niezbędna jest analiza postanowień konkretnej umowy zawartej przez podatnika, przy uwzględnieniu przedmiotowo istotnych elementów treści czynności prawnej w postaci umowy najmu oraz dzierżawy, określonych w odpowiednich regulacjach prawa cywilnego.

Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych jest tworzony na podstawie i warunkach określonych w ustawie z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1352 ze zm.). Treść ustawy przewiduje wprost w art. 10, iż środkami zgromadzonymi w ramach Funduszu administruje pracodawca.

Tworzony w zakładzie pracy zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest odrębną od majątku zakładu pracy masą majątkową, stanowiącą przedmiot wykorzystywania według ściśle określonych ustawą i regulaminem zasad i na rzecz określonych podmiotów, co oznacza, że pracodawca, administrując nią z woli ustawodawcy, świadczy czynności administrowania, a jednocześnie pośrednictwa pomiędzy faktycznym sprzedawcą (usługi, towaru) a pracownikami. Czynności te mają charakter obligatoryjny (pracodawca do ich świadczenia jest zobowiązany ustawą), nieodpłatny i są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Podejmowane przez pracodawcę decyzje w sprawach wykorzystywania środków Funduszu powinny mieć oparcie w opracowanym regulaminie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, który w tym zakresie traktowany będzie jako prawo lokalne.

W Uniwersytecie obowiązuje Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (zwany dalej: „Regulaminem”), którego aktualna wersja została uchwalona jako załącznik do Zarządzenia …. 29 czerwca 2018 r.

Treść § 5 pkt 14 Regulaminu wskazuje wprost zamknięty katalog osób uprawnionych do korzystania ze środków zgromadzonych w ZFŚS Uniwersytetu.

Jednocześnie § 6 - 10 Regulaminu określają zakresy na które co roku ZFŚS Uniwersytetu zostaje rozdzielony.

W § 8 Regulaminu wskazano, iż środki finansowe zgromadzone na ZFŚS przeznaczone będą na:

1) wykup wczasów zorganizowanych w Uniwersyteckich ośrodkach wypoczynkowych,

2) wykup przez pracownika wczasów w innych instytucjach organizujących wypoczynek,

3) organizowanie wypoczynku we własnym zakresie („wczasy pod gruszą”),

4) organizację wypoczynku dzieci i młodzieży do lat 18 (kolonie, półkolonie, obozy, zimowiska, wycieczki, zajęcia sportowe połączone z nauką danej dyscypliny lub wczasy dla dziecka),

5) organizację we własnym zakresie imprez kulturalno-oświatowych i sportowo-rekreacyjnych.

W tym miejscu wskazać należy, iż U. jest właścicielem dwóch ośrodków wypoczynkowych na terenie których znajdują się domki letniskowe. Domki te są udostępniane w sezonie letnim osobom uprawnionym (pracownikom, byłym pracownikom Uniwersytetu oraz pracownikom …).

Sposób i zakres przyznawania „przydziału wczasów” określają rozdziały IX i X Regulaminu.

W ich treści wskazuje się wprost, iż przydział wczasów w danym ośrodku dla pracownika następuje na podstawie złożonego przez niego pisemnego wniosku, rozpatrywanego przez Komisję wczasową.

Celem stworzenia obiektywnych zasad przyznawania skierowań na wczasy stworzono punktowy system oceny złożonych wniosków oparty o kryteria, które wymienione zostały w § 12 pkt 4 Regulaminu.

Decyzję Komisji o przyznaniu przydziału wczasów zatwierdzają władze Uniwersytetu.

Pracownik nabywa więc uprawnienie do korzystania z wczasów w określonym okresie wyłącznie na podstawie decyzji zatwierdzającej należny mu przydział, we wnioskowanym przez niego okresie.

Regulamin ZFSŚ w swojej treści przewiduje również możliwość i tryb odwołania od niekorzystnej decyzji wydanej pracownikowi w tym zakresie.

Nadto, wskazać należy, iż pracownicy i emeryci Uniwersytetu, jako osoby uprawnione, zgodnie z treścią § 5 pkt 14 Regulaminu pobierają więc środki z ZFŚS Uniwersytetu, które to środki są przez nich następnie wykorzystywane do opłacenia wypoczynku we wskazanych powyżej ośrodkach.

Kwoty uzyskane przez Uniwersytet z udostępniania tych ośrodków przekazywane są ponownie na konto ZFŚS Uniwersytetu.

Mając na uwadze powyższe, w tak istniejącym stanie faktycznym nie można mówić o oddaniu przez U. budynków (znajdujących się na terenie ośrodków wypoczynkowych) do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, albowiem budynki te udostępniane są wyłącznie określonej grupie osób, która finansuje pobyt w nich ze środków uzyskanych z ZFŚS Uniwersytetu, a ich przyznanie następuje na podstawie procesu opisanego w Regulaminie ZFŚS.

Co z tym idzie, w związku z faktem, iż w rozpoznawanej sprawie nie występuje przesłanka określona w art. 24b ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., Uniwersytet nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b tej ustawy od budynków znajdujących się na terenie ośrodków wypoczynkowych U., udostępnianych osobom uprawnionym (pracownikom, byłym pracownikom Uniwersytetu oraz pracownikom (…) w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 17 marca 2020 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-2.4010.503.2019.1.SK, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Państwu 18 marca 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

17 kwietnia 2020 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie 21 kwietnia 2020 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie interpretacji oraz o zwrot kosztów postępowania, zgodnie z właściwymi przepisami.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 11 sierpnia 2020 r., sygn. akt I SA/Po 315/20 oddalił skargę.

Wnieśli Państwo skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 19 września 2023 r. sygn. akt II FSK 2733/20 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 marca 2020 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.503.2019.1.SK.

Akta sprawy z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wpłynęły do Organu 4 grudnia 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia interpretacji indywidualnej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się doutrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.