Interpretacja indywidualna z dnia 29 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.592.2023.2.AR

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług sprzedaży opisanej we wniosku Nieruchomości.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 października 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 19 października 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży opisanej we wniosku Nieruchomości. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 grudnia 2023 r. (data wpływu 18 grudnia 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Y (dalej jako „Wnioskodawca”) od 2016 r. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Y w zakresie transportu pasażerskiego (przeważająca działalność gospodarcza: PKD 49.31.Z Transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski). Jako przedsiębiorca we wskazanym zakresie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2023 r. Wnioskodawca sprzedał niezabudowaną nieruchomość gruntową składającą się z jednej działki numer X o powierzchni 0,1078 ha (dalej jako: „Nieruchomość”) na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako „Spółka”). Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość znajduje się w terenie oznaczonym symbolem 4.MNU2.34 – tereny zabudowy jednorodzinnej i usługowej.

Wnioskodawca nabył Nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży na podstawie umowy sprzedaży, do majątku prywatnego. Celem Wnioskodawcy w momencie zakupu była lokata kapitału (taki też cel został faktycznie zrealizowany). Nabycie Nieruchomości nie zostało udokumentowane fakturą VAT, ponieważ nie istniały ku temu podstawy. Przy nabyciu Nieruchomości nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wnioskodawca uzyskał w 2022 r. decyzje o pozwoleniu na budowę dotyczące Nieruchomości. Powyższe pozwolenia obejmowały budowę budynku mieszkalnego pod wynajem. Dwie decyzje wynikały z podziału planowanej budowa budynku na dwa etapy. Wnioskodawca nie zabudował Nieruchomości zgodnie z pozwoleniami na budowę. Nieruchomość nie została zabudowana przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie wykorzystywał nigdy Nieruchomości w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, nie była w związku z tym również środkiem trwałym w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Nieruchomość nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy. Nieruchomość stanowiła prywatny majątek Wnioskodawcy, który nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich, obrotu nieruchomościami czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Przyczyną sprzedaży Nieruchomości było spieniężenie prywatnego majątku Wnioskodawcy w postaci Nieruchomości i uwolnienie środków w nią zainwestowanych. Wnioskodawca jest jednym ze wspólników Spółki, na rzecz której Wnioskodawca sprzedał Nieruchomość. Nieruchomość nie została nabyta przez Wnioskodawcę w celu jej późniejszej sprzedaży Spółce – zamiar sprzedaży Nieruchomości na rzecz Spółki pojawił się dopiero w 2023 r., gdyż Wnioskodawca chciał spieniężyć swój majątek w postaci Nieruchomości.

W 2013 r. Wnioskodawca sprzedał mieszkanie znajdujące się w jego majątku prywatnym. Mieszkanie to Wnioskodawca nabył na własne potrzeby mieszkaniowe w 2012 r. Wnioskodawca nigdy nie zamieszkał w powyższym mieszkaniu i nie wykorzystywał go w prowadzonej działalności gospodarczej, mieszkanie to nie zostało również wprowadzone do działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca sprzedał powyższe mieszkanie, ponieważ zdecydował się na zakup innego, atrakcyjniejszego mieszkania, które nabył w 2014 r. i użytkuje osobiście do chwili obecnej. Wnioskodawca nie dokonywał i nie planuje dokonywać innych transakcji sprzedaży nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

Wnioskodawca nabył niezabudowaną nieruchomość gruntową składającą się z jednej działki o nr X (dalej jako: „Nieruchomość”) na podstawie umowy sprzedaży dnia 26 marca 2019 r.

Od nabycia do momentu sprzedaży Nieruchomość stanowiła lokatę kapitału Wnioskodawcy – Nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana (leżała odłogiem). Jak zostało wskazane w treści wniosku o interpretację, Wnioskodawca rozważał wykorzystanie Nieruchomości pod budowę budynku mieszkalnego pod wynajem, w związku z czym uzyskał w 2022 r. decyzje o pozwoleniu na budowę, jednakże Wnioskodawca nie zabudował Nieruchomości.

Przez cały okres posiadania Nieruchomości Wnioskodawca wykorzystywał ją wyłącznie do celów osobistych, bowiem stanowiła ona formę lokaty jego kapitału.

Wnioskodawca w lipcu 2023 r. doprowadził do Nieruchomości prąd. Prace te zostały przeprowadzone przy okazji przeprowadzanego przyłączenia prądu do sąsiedniej działki. Wnioskodawca korzystając z okazji, że takie prace wykonuje sąsiad postanowił skorzystać z możliwości doprowadzenia prądu do Nieruchomości w ramach jednych prac (wspólnych dla Nieruchomości i sąsiedniej działki). Wnioskodawca nie prowadził w stosunku do Nieruchomości innych działań mających na celu podwyższenie jej atrakcyjności, w szczególności nie ogrodził działki, nie wydzielił drogi wewnętrznej, nie uzbrajał terenu (nie doprowadził wody i innych niż prąd mediów).

Pytanie

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę opisanej we wniosku Nieruchomości podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy przedstawiona w opisie stanu faktycznego sprzedaż Nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ w ramach transakcji sprzedaży Nieruchomości Wnioskodawca nie występował jako podatnik VAT prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, z uwagi na sprzedaż Nieruchomości z majątku prywatnego.

Uzasadnienie stanowiska podatnika

Katalog czynności opodatkowanych podatkiem VAT został określony w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają (...) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Dostawa gruntów, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Powyższe nie przesądza jednak o tym, że każda transakcja sprzedaży podlega opodatkowaniu. Istotny jest bowiem nie tylko zakres przedmiotowy ustawy o VAT, ale także jej zakres podmiotowy. Należy zatem przeprowadzić analizę, czy w analizowanym stanie faktycznym Wnioskodawca, sprzedając Nieruchomości będzie działał w charakterze podatnika VAT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług, w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W orzecznictwie wykształcił się pogląd, że przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z tych okoliczności (wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 239/12; wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 621/13, wyrok NSA z dnia 9 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 811/13).

Z orzecznictwa wynika, że nawet jeśli jakaś osoba jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, to nie powoduje to, że wszelka dokonywana przez taką osobę sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Wskazuje na to m.in. wyrok składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 października 2007 r., I FPS 3/07, w którym wskazano, że: przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Sąd podkreślił również, formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego nie może przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Fakt, że osoba dokonująca sprzedaży nieruchomości jest zarejestrowanym podatnikiem VAT z innego tytułu nie przesądza zatem, że sprzedaż Nieruchomości również podlega opodatkowaniu. Zawsze należy bowiem zbadać, czy są podstawy do uznania, że transakcja jest dokonywana w charakterze podatnika.

W analizowanej sytuacji Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi bowiem działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT w zakresie transportu pasażerskiego (działalność ta nie ma żadnego związku ze sprzedażą Nieruchomości będącą przedmiotem niniejszego wniosku). W ocenie Wnioskodawcy okoliczności transakcji jednoznacznie wskazują, że sprzedając Nieruchomości Wnioskodawca nie działał w charakterze podatnika VAT.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w dotyczącym polskich przepisów wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”) z 15 września 2011 r. w połączonych sprawach Kuć, Słaby (C-180/10 i C-181/10 - dalej „Wyrok TSUE”). W tym orzeczeniu TSUE wskazał, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT. Okoliczność, iż osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 dyrektywy VAT jest w tym zakresie bez znaczenia.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 marca 2023 r., I FSK 25/23 potwierdził, że fakt w swoim prywatnym, indywidualnym interesie nie połączonym w żaden sposób z wykonywaną działalnością gospodarczą. W stanie faktycznym będącym przedmiotem oceny NSA, podobnie jak w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana w celach związanych z prowadzoną przez osobę fizyczną działalnością (w formie spółki cywilnej). Sąd wskazał również, że przeważająca działalność gospodarcza uprawiana w ramach wspomnianej spółki nie ma związku z obrotem nieruchomościami, co ewentualnie mogłoby nasuwać wniosek, że podjęte działania mogły nosić znamiona profesjonalizmu w tym zakresie. W tym miejscu należy zauważyć, że przeważający przedmiot działalności Wnioskodawcy, tj. transport lądowy pasażerski, miejski i podmiejski, nie jest związany z obrotem nieruchomościami.

Powyższe stanowisko potwierdzają również następujące interpretacje indywidualne:

-interpretacja indywidualna z dnia 4 sierpnia 2023 r., 0114-KDIP1-3.4012.294.2023.4.LK,

-interpretacja indywidualna z dnia 23.08.2023 r., 0114-KDIP1-3.4012.127.2022.11.S.JG.

W dalszej kolejności należy zauważyć, że również fakt iż Wnioskodawca uzyskał zezwolenia na budowę dotyczące Nieruchomości nie może przesądzać o uznaniu Wnioskodawcy za podatnika VAT w ramach transakcji sprzedaży Nieruchomości. Wskazać bowiem należy, że kluczowy dla oceny handlowego charakteru danej działalności jest zamiar ujawniany w trakcie sprzedaży towaru, a nie w momencie jego nabycia. W wyroku z dnia 31 stycznia 2013 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 237/12 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że przedmiotem profesjonalnego obrotu mogą być również składniki majątku nabyte pierwotnie do celów osobistych i w takich celach wykorzystywane. Ważne, by w momencie sprzedaży gruntów podatnik podjął w istocie aktywne i planowe działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców, które to okoliczności nie mają miejsca na gruncie niniejszej sprawy. Skarżący nie dokonywał przecież i nie zamierza dokonywać żadnych nakładów w celu przygotowania działek do sprzedaży, zwłaszcza przy użyciu wskazanych wyżej kwalifikowanych środków. Zatem nawet w sytuacji, gdy pierwotnie podatnik zakupiłby nieruchomość gruntową z myślą o wykorzystywaniu jej do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, ale później poniechał tego zamiaru i dokonując sprzedaży tej nieruchomości nie zachowywał się jak handlowiec, ale osoba wykonująca swoje prawo własności, to nie można uznać go w takiej sytuacji za podatnika VAT.

Powyższe stanowisko potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 lutego 2017 r., I FSK 1022/15. W stanie faktycznym powyższego wyroku osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą dokonała sprzedaży nieruchomości, w zakresie której otrzymała wcześniej pozwolenie na budowę. Budowa objęta pozwoleniem nie została nigdy zrealizowana. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w opisana sprzedaż nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sąd zauważył, że w sytuacji gdy pierwotnie podatnik zakupiłby nieruchomość gruntową z myślą o wykorzystywaniu jej do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, ale później zaniechał tego zamiaru i dokonując sprzedaży tej nieruchomości nie zachowywał się jak handlowiec, ale osoba wykonująca swoje prawo własności, to nie można uznać go w takiej sytuacji za podatnika VAT.

Podsumowując, należy stwierdzić, że sprzedaż Nieruchomości przez Wnioskodawcę nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ w tym zakresie Wnioskodawca nie działał w charakterze podatnika VAT (a jedynie zarządzał swoim prywatnym majątkiem).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustaw:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającej opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z dnia 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.).

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar, z jakim została zrealizowana i okoliczności, w jakich ją wykonano.

W związku z powyższym należy wskazać, że w przypadku sprzedaży Nieruchomości (działki) elementami przesądzającymi o uznaniu transakcji za prowadzenie działalności gospodarczej jest całokształt działań, jakie podejmował Pan w odniesieniu do tejże nieruchomości przez cały okres jej posiadania, w tym w związku z przygotowaniem jej do sprzedaży.

Całokształt podjętych przez Pana działań dowodzi, że sprzedaż Nieruchomości stanowiącej działkę nr X nie może stanowić jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Jak wynika z opisu sprawy, w 2023 r. sprzedał Pan niezabudowaną nieruchomość gruntową składającą się z jednej działki numer X na rzecz spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Nabył Pan nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży na podstawie umowy sprzedaży, do majątku prywatnego 26 marca 2019 r. Pana celem w momencie zakupu była lokata kapitału.

Rozważał Pan wykorzystanie Nieruchomości pod budowę budynku mieszkalnego pod wynajem, w związku z czym uzyskał Pan w 2022 r. decyzje o pozwoleniu na budowę dotyczące Nieruchomości. Powyższe pozwolenia obejmowały budowę budynku mieszkalnego pod wynajem. Dwie decyzje wynikały z podziału planowanej budowy budynku na dwa etapy. Nie zabudował Pan Nieruchomości zgodnie z pozwoleniami na budowę.

Nie wykorzystywał Pan nigdy Nieruchomości w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była związana z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, nie była w związku z tym również środkiem trwałym w działalności gospodarczej. Nieruchomość nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy. Nieruchomość stanowiła Pana prywatny majątek, nie prowadził Pan i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich, obrotu nieruchomościami czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Od nabycia do momentu sprzedaży Nieruchomość stanowiła u Pana lokatę kapitału – Nieruchomość nie była w żaden sposób wykorzystywana (leżała odłogiem).

W lipcu 2023 r. doprowadził Pan do Nieruchomości prąd. Prace te zostały przeprowadzone przy okazji przeprowadzanego przyłączenia prądu do sąsiedniej działki. Korzystając z okazji, że takie prace wykonuje sąsiad postanowił Pan skorzystać z możliwości doprowadzenia prądu do Nieruchomości w ramach jednych prac (wspólnych dla Nieruchomości i sąsiedniej działki). Nie prowadził Pan w stosunku do Nieruchomości innych działań mających na celu podwyższenie jej atrakcyjności, w szczególności nie ogrodził działki, nie wydzielił drogi wewnętrznej, nie uzbrajał terenu (nie doprowadził wody i innych niż prąd mediów).

Przyczyną sprzedaży Nieruchomości było spieniężenie Pana prywatnego majątku w postaci Nieruchomości i uwolnienie środków w nią zainwestowanych. Jest Pan jednym ze wspólników Spółki na rzecz, której sprzedał Pan Nieruchomość. Nieruchomość nie została nabyta przez Pana w celu jej późniejszej sprzedaży Spółce – zamiar sprzedaży Nieruchomości na rzecz Spółki pojawił się dopiero w 2023 r., gdyż chciał Pan spieniężyć swój majątek w postaci Nieruchomości.

Ponadto, w 2013 r. sprzedał Pan mieszkanie znajdujące się w jego majątku prywatnym. Mieszkanie to nabył Pan na własne potrzeby mieszkaniowe w 2012 r. Nigdy nie zamieszkał Pan w powyższym mieszkaniu i nie wykorzystywał go w prowadzonej działalności gospodarczej, mieszkanie to nie zostało również wprowadzone do Pana działalności gospodarczej. Sprzedał Pan powyższe mieszkanie, ponieważ zdecydował się na zakup innego, atrakcyjniejszego mieszkania, które nabył w 2014 r. i użytkuje osobiście do chwili obecnej. Nie dokonywał Pan i nie planuje dokonywać innych transakcji sprzedaży nieruchomości.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Jak wynika z opisu sprawy, rozważał Pan wykorzystanie Nieruchomości pod budowę budynku mieszkalnego pod wynajem, w związku z czym uzyskał Pan w 2022 r. decyzje o pozwoleniu na budowę dotyczące Nieruchomości. W rozpatrywanej sprawie niewątpliwie całokształt podjętych przez Pana działań wskazuje, że czynności te wyrażają Pana wolę i zamiar wykorzystania majątku nie na cele osobiste (prywatne), lecz w celu odniesienia korzyści finansowej.

Należy bowiem podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego w niniejszej sprawie nie miało to miejsca.

Analiza przedstawionego opisu sprawy dokonana w kontekście przywołanych wyżej przepisów prawa prowadzi do wniosku, że opisana przez Pana Nieruchomość została nabyta nie w celu wykorzystywania do zaspokojenia Pana potrzeb osobistych, tylko w celach prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na wynajmie budynku mieszkalnego. Takie postępowanie jest charakterystyczne dla podmiotów występujących profesjonalnie w obrocie gospodarczym.

Okoliczności tej nie zmienia fakt, że nie prowadził Pan w stosunku do Nieruchomości innych działań mających na celu podwyższenie jej atrakcyjności, w szczególności nie ogrodził działki, nie wydzielił drogi wewnętrznej, nie uzbrajał terenu (nie doprowadził wody i innych niż prąd mediów).

Należy ponadto zauważyć, że dokonywał Pan już wcześniej zakupu nieruchomości – mieszkania, które następnie Pan sprzedał.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że nie cele osobiste – w Pana przypadku brak jest czynności charakteryzujących zarząd majątkiem osobistym – a cele gospodarcze leżą u podstaw Pana działania, wobec czego czynność sprzedaży opisanej we wniosku Nieruchomości nie stanowi rozporządzania majątkiem osobistym. Sprzedaż ww. Nieruchomości wpisuje się w katalog czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem skoro sprzedaż wykracza poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności, stanowi działalność gospodarczą podjętą w celach zarobkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Pan występuje dla tej czynności w charakterze podatnika tego podatku zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji sprzedaż opisanej we wniosku Nieruchomości stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem, Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie natomiast powołanych przez Pana interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

W odniesieniu do powołanej przez Pana interpretacji indywidualnej o sygn. 0114-KDIP1-3.4012.127.2022.11.SJG należy stwierdzić, że interpretacja ta została wydana po wyroku sądu i uwzględnia stanowisko sądu wyrażone w wyroku, który zapadł w konkretnej sprawie.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Pana orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której została wydana.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w…. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.