Interpretacja indywidualna z dnia 19 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.470.2023.3.MW

Wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz czy to zagranicznych podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu czy też na rzecz polskich podatników z tytułu pośrednictwa ubezpieczeniowego tj. usług brokerskich nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka nie jest zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Uwzględnienie skargi i zmiana interpretacji indywidualnej

Szanowni Państwo:

1)uwzględniam w całości Państwa skargę na interpretację indywidualną z 7 listopada 2023 r., znak 0114-KDIP2-1.4010.470.2023.2.MW;

2)stwierdzam, że w sprawie wydania dla Państwa tej interpretacji nie doszło do działania bez podstawy prawnej ani do rażącego naruszenia prawa;

3)zmieniam z urzędu zaskarżoną interpretację - uznaję, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku z 29 sierpnia 2023 r. (data wpływu 29 sierpnia 2023 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie wypłacane w przeszłości i to które będzie wypłacane w przyszłości przez Spółkę za Usługi Ubezpieczeniowe oraz Usługi Brokerskie na rzecz Zakładów Ubezpieczeń nie mieści się w katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce i po stronie Spółki nie istnieją żadne obowiązki jako płatnika - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie wypłacane w przeszłości i to które będzie wypłacane w przyszłości przez Spółkę za Usługi Ubezpieczeniowe oraz Usługi Brokerskie na rzecz zagranicznych Zakładów Ubezpieczeniowych podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce a po stronie Spółki wystąpią obowiązki płatnika.

Uzupełnili go Państwo - na wezwanie - pismem z 24 października 2023 r. (data wpływu tego samego dnia).

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, A. sp. z o.o. (dalej: również jako „Wnioskodawca” lub „Spółka”) ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i jest polskim rezydentem podatkowym. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż (…). Wnioskodawca dokonuje również dostawy oferowanych przez siebie produktów poza terytorium Polski.

W celu ograniczenia lub zabezpieczenia ryzyka związanego ze wskazaną powyżej, prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, Wnioskodawca dokonuje zakupu różnego rodzaju usług ubezpieczeniowych, w szczególności polisy ubezpieczeniowej odpowiedzialności cywilnej (dalej: „Usługi Ubezpieczeniowe”). Spółka co do zasady nabywa polisy ubezpieczeniowe za pośrednictwem brokerów ubezpieczeniowych działających na terytorium Polski, natomiast firmy ubezpieczeniowe mogą mieć swoją siedzibę w Polsce lub za granicą. W drugim przypadku płatności za Usługi Ubezpieczeniowe dokonywane są na rzecz podmiotów ubezpieczeniowych posiadających siedzibę działalności i rezydencję podatkową w krajach innych niż Polska (dalej: „Zakłady Ubezpieczeń”).

Od 2018 r. do 2023 r. włącznie, Spółka co roku zawierała polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z Zakładem Ubezpieczeń będącym rezydentem podatkowym Austrii. W tym okresie Spółka pobierała podatek u źródła w wysokości 20% i wpłacała na rachunek właściwego urzędu skarbowego od płatności dokonywanych z tytułu składek za Usługi Ubezpieczeniowe. Przy czym Spółka dokonywała powiększenia wypłaty o taką kwotę (stanowiącą wartość podatku), aby kwoty netto otrzymane przez Zakład Ubezpieczeń po odliczeniu podatku u źródła odpowiadały wartościowo oryginalnej wartości wypłacanej należności za Usługi Ubezpieczeniowe (tzw. „ubruttowienie”). Tym samym to Spółka ponosiła ekonomiczny ciężar ww. podatku.

Biorąc pod uwagę, że niniejszy Wniosek obejmuje swoim zakresem także zdarzenia przyszłe - w przyszłości Wnioskodawca planuje zawierać umowy w zakresie różnych Usług Ubezpieczeniowych (w tym ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej) i dokonywać płatności za te usługi na rzecz tego samego co obecnie lub innych Zakładów Ubezpieczeń, które mogą być rezydentami podatkowymi krajów innych niż Polska.

Zakłady Ubezpieczeń nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

W piśmie uzupełniającym z 24 października 2023 r. (data wpływu tego samego dnia), wskazali Państwo, że:

Spółka do tej pory zawierała i obecnie ma zawartą umowę ubezpieczenia jedynie z austriackim oddziałem podmiotu B, którego dane zostały wskazane poniżej.

B.

Irlandia

Zarejestrowana w Irlandii pod numerem (…)

Numer zezwolenia (…)

- działająca przez swój austriacki oddział:

C.

Austria

Nr wpisu do austriackiego rejestru handlowego: (…),

DVR: (…),

Numer: (…)

Kraj rezydencji podatkowej: Austria

Natomiast w przypadku zdarzenia przyszłego Spółka może zawierać umowy w zakresie usług ubezpieczeniowych w przyszłości z tym samym podmiotem, ale także z innymi podmiotami, które nie są w tym momencie znane Spółce (nie można wskazać ich danych).

Ponadto wskazali Państwo także, iż przedmiotem pytania Spółki jest wynagrodzenie wypłacane dotychczas i w przyszłości za Usługi Ubezpieczeniowe bezpośrednio na rzecz Zakładów Ubezpieczeń.

Wynagrodzenie wypłacane dotychczas przez Spółkę na rzecz Zakładów Ubezpieczeń dzieli się na dwie składki:

• składkę za umowę ubezpieczenia zawartą przez Spółkę
• składkę główną za umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą dla całej grupy.

W kwocie składki za umowę ubezpieczenia zawarte zostało wynagrodzenie z tytułu pośrednictwa ubezpieczeniowego dla polskiego brokera.

W przypadku umów zawieranych w przyszłości przez Spółkę możliwe jest, że na płatności na rzecz Zakładów Ubezpieczeń składać się będzie zarówno wynagrodzenie za usługi ubezpieczeniowe, jak i usługi brokerskie.

Faktury wystawione dotychczas jak i wystawiane w przyszłości przez Zakład Ubezpieczeń obejmują i będą obejmować również wynagrodzenia z tytułu usług pośrednictwa ubezpieczeniowego tzw. usług brokerskich.

Ponadto w piśmie z 24 października 2023 r. Spółka doprecyzowała własne stanowisko w zakresie zadanego pytania.

Pytanie

Czy wynagrodzenie wypłacane w przeszłości i to które będzie wypłacane w przyszłości przez Spółkę za Usługi Ubezpieczeniowe na rzecz Zakładów Ubezpieczeń nie mieści się w katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce i po stronie Spółki nie istnieją żadne obowiązki jako płatnika?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy

Wynagrodzenie, które było i będzie wypłacane przez Spółkę za Usługi Ubezpieczeniowe na rzecz Zakładów Ubezpieczeń nie mieści się w katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce i po stronie Spółki nie istnieją żadne obowiązki jako płatnika.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1-2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT (tzw. nierezydentów podatkowych), przychodów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
• z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepis ten miał takie samo brzmienie we wszystkich latach podatkowych wskazanych w opisie stanu faktycznego, w których Spółka dokonywała płatności z tytułu Usług Ubezpieczeniowych, tj. od 2018 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, Usługi Ubezpieczeniowe nie mieszczą się w żadnym z wymienionych powyżej katalogów płatności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła, w związku z czym nie będą opodatkowane tym podatkiem, w szczególności w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Przepis ten nie wymienia wprost w swoim katalogu zdarzeń objętych opodatkowaniem, usług ubezpieczeniowych - brak literalnego wskazania usług ubezpieczeniowych powoduje, iż nie będą one podlegały opodatkowaniu podatkiem u źródła bezpośrednio na podstawie treści przepisu.

W art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT występuje co prawda zwrot "gwarancje i poręczenia oraz świadczenia o podobnym charakterze", niemniej w opinii Wnioskodawcy, mając na uwadze specyfikę oraz charakter usług ubezpieczeniowych, nie można uznać, że świadczenia ubezpieczeniowe mają charakter podobny do gwarancji i poręczeń.

W przypadku ubezpieczenia ubezpieczyciel wyrównuje ubezpieczonemu szkodę spowodowaną określonym zdarzeniem. Umowa ubezpieczenia uregulowana została w Ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku (zdarzenia losowego), a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W zamian za otrzymane składki ubezpieczeniowe ubezpieczyciel świadczy usługę ubezpieczeniową, tzn. przyjmuje na siebie ryzyko pokrycia skutków finansowych zdarzenia losowego. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, iż istotą ubezpieczenia jest zrekompensowanie poszkodowanemu skutków przyszłych i ewentualnych zdarzeń losowych.

Kodeks Cywilny reguluje również stosunek poręczenia, przez który rozumie umowę zgodnie z którą poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Zdaniem Wnioskodawcy, niezaprzeczalnie cel zawarcia umowy poręczenia wyraźnie różni się od istoty podjęcia umowy ubezpieczenia.

Umowa gwarancji opiera się zaś na regulacji wprowadzonej ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe. Jej istota polega na zobowiązaniu się gwaranta (banku lub zakładu ubezpieczeń) do wypłaty na rzecz beneficjenta gwarancji (wierzyciela), na jego żądanie, określonej kwoty pieniężnej (do wysokości sumy gwarancyjnej), w przypadku niewywiązania się przez dłużnika (zleceniodawcy gwarancji) z zobowiązań względem tego beneficjenta. Gwarancje służą potwierdzeniu wiarygodności finansowej przedsiębiorcy (dłużnika-zleceniodawcy gwarancji) względem kontrahentów (wierzycieli-beneficjentów gwarancji). W ramach gwarancji gwarant wypełnia jedynie zobowiązanie polegające na wypłacie konkretnej sumy pieniężnej wobec braku spełnienia świadczenia przez dłużnika, zlecającego udzielenie tego typu zabezpieczenia.

Ponadto, inną istotną różnicę pomiędzy umowami ubezpieczenia, a umowami gwarancji i umowami poręczenia, stanowi katalog podmiotów uprawnionych do zawierania ww. umów. Do zawarcia umowy ubezpieczenia umocowane są bowiem jedynie zakłady ubezpieczeń, wobec których szczegółowe regulacje nakładają konkretne wymogi m.in. poprzez Ustawę z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej. Przeciwnie zaś, umowy gwarancji i poręczenia mogą zostać zawarte przez wszystkie podmioty bez żadnych ustawowych ograniczeń. Gwarancje należą bowiem do umów nienazwanych i mogą być przyznawane na podstawie zasady swobody zawierania umów (art. 3531 Kodeksu cywilnego).

Reasumując, zawarcie umowy usług ubezpieczenia ma na celu rekompensatę poniesionej szkody, istotą świadczeń poręczenia oraz gwarancji jest zaś zagwarantowanie wierzycielowi, że dłużnik spełni swoje świadczenie. W opinii Wnioskodawcy, cel oraz rola zawarcia umowy ubezpieczenia jest więc odmienna niż gwarancji oraz poręczeń.

Wskazane różnice między gwarancją (zobowiązaniem się gwaranta do wypłaty świadczenia w przypadku niespełnienia świadczenia przez dłużnika) i poręczeniem (zobowiązaniem się poręczyciela względem wierzyciela do wykonania zobowiązania na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał), a ubezpieczeniem (zobowiązaniem się ubezpieczyciela do spełnienia określonego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku), nie pozwalają na uznanie, że świadczenia dokonywane w wykonaniu Usługi Ubezpieczeniowej może być uznane za "podobne" do gwarancji lub poręczenia w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na ugruntowaną już praktykę sądów administracyjnych zgodnie z którą ubezpieczenia nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła. W szczególności warte przywołania są wydane w ostatnim czasie stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2023 r. sygn. akt II FSK 1295/20, sąd wskazał, że „już na poziomie językowym zaznaczają się istotne różnice w rozumieniu omawianych pojęć. Przede wszystkim pojęcie ubezpieczenia wyraźnie powiązane jest z zawarciem określonego rodzaju umowy, której istotą jest wypłata odszkodowania w przypadku wystąpienia szkody wyrządzonej na skutek wskazanych w niej zdarzeń. Ponadto umowa ta zawierana jest z wyspecjalizowanym podmiotem. Przy czym wymienione cechy mają istotny charakter dla zdefiniowania tego rodzaju świadczeń. Równocześnie cech tych nie odnajdujemy w definicji słownikowej pojęcia gwarancji. Wobec powyższego, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, racje językowe nie dają podstaw do sformułowania wniosku, że cechy konstytutywne obu świadczeń są na tyle zbliżone, iż można mówić o ich podobnym charakterze, w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.”

Powyższe stanowisko potwierdzone zostało również w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 kwietnia 2023 r. sygn. akt II FSK 2526/20. NSA określił, iż usługi ubezpieczenia nie mogą stanowić świadczeń o podobnym charakterze do gwarancji. Świadczy o tym wiele cech charakteryzujących tylko usługi ubezpieczeniowe, które w sposób jednoznaczny przesądzają o niemożności uznania usług gwarancji za usługi o podobnym charakterze.

Zgodnie z tym co wskazał NSA w powyższym wyroku, następujące przesłanki odróżniają usługi ubezpieczeń od poręczeń, czy gwarancji:

• „Po pierwsze należy zauważyć, że usługi ubezpieczeniowe oraz gwarancje zostały odrębnie uregulowane, tj. w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Natomiast gwarancja bankowa została odrębnie uregulowana w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe […];
• Po drugie, rozumienie pojęć ubezpieczenie i gwarancja różni się także na gruncie języka potocznego, co wynika wprost z definicji zawartych w słowniku języka polskiego.[…];
• Po trzecie sam cel ubezpieczenia […] odróżnia tę usługę od gwarancji […];
• Po czwarte na odrębność usług ubezpieczeniowych od usług gwarancyjnych wskazuje uregulowanie przez ustawodawcę kwestii swobody podejmowania działalności gospodarczej na terytorium Polski w tych zakresach […] wykonywanie działalności ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej wymaga uzyskania zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego. Jednocześnie, w przeciwieństwie do usług ubezpieczeniowych, działalność gospodarcza polegająca na udzielaniu gwarancji i poręczeń nie została objęta takim szczególnym nadzorem organów państwowych, co w konsekwencji oznacza, iż ma ona zupełnie inny charakter od usług ubezpieczeniowych, a jej wykonywania nie wymaga ingerencji ze strony państwa.
• Po piąte, Polska Klasyfikacja Działalności (PKD) oraz Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU) stosowane w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej rozróżniają usługi ubezpieczeniowe od usług polegających na udzielaniu gwarancji i poręczeń […].”

Powyższe stanowisko potwierdza również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 27 kwietnia 2023 r. I SA/Go 58/23. WSA nie zgodził się z twierdzeniem organu, iż definicje słownikowe pojęcia gwarancji i ubezpieczenia są tożsame: „w ocenie Sądu przedstawione przez organ wnioski są zbyt daleko idące i wykraczają poza ramy przedstawionej wcześniej wykładni językowej omawianego przepisu, jak również poza zakres jego wykładni celowościowej i systemowej. Należy zaznaczyć, że na gruncie języka potocznego gwarancja oznacza zarówno zapewnienie, że coś nastąpi, bądź jest prawdziwe, jak również odnosi się do zobowiązania producenta do naprawy lub wymiany nabytego towaru w przypadku ujawnienia się jego wad. Przez ubezpieczenie zaś należy rozumieć umowę zawartą z wyspecjalizowanym podmiotem, której celem jest otrzymanie odszkodowania tytułem szkody powstałej na skutek określonego rodzaju zdarzeń […].”

Do takiego samego wniosku prowadzą też inne wyroki powszechnych sądów administracyjnych m.in.:

1.Wyrok NSA z dnia 14 lutego 2023 r. o sygn. akt II FSK 972/22,

2.Wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2022 r. o sygn. akt II FSK 1255/20,

3.Wyrok NSA z dnia 14 października 2021 r. o sygn. akt II FSK 834/21,

4.Wyrok NSA z dnia 17 sierpnia 2021 r. o sygn. akt II FSK 587/21,

5.Wyrok WSA w Poznaniu z 10 lutego 2023 r. o sygn. akt I SA/Po 580/22,

6.Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 22 stycznia 2021 r. o sygn. akt I SA/Bd 655/19,

7.Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 4 sierpnia 2020 r. o sygn. akt I SA/Bd 249/20,

8.Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2020 r. o sygn. akt III SA/Wa 2694/19,

9.Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2020 r. o sygn. akt III SA/Wa 2361/19,

10.Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2020 r. o sygn. akt III SA/Wa 2621/19.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy Usługi Ubezpieczeniowe jako niewymienione literalnie w przepisie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT oraz niestanowiące usług podobnych do katalogu usług z punktu 2a tego ustępu nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem źródła.

Tym samym Spółka nie była i nie będzie zobowiązana do pobrania podatku u źródła od płatności z tytułu Usług Ubezpieczeniowych na rzecz zagranicznych Zakładów Ubezpieczeń. Dodatkowo nie była i nie będzie ona zobowiązana do zbierania innych dokumentów i informacji w celu dochowania należytej staranności zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT.

Ponadto w ocenie Spółki, płatności z tytułu usług brokerskich nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie analogicznych argumentów jakie zostały przedstawione przez Spółkę w złożonym wniosku, tj. w szczególności nieobjęcia usług brokerskich katalogiem artykułu 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 7 listopada 2023 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-1.4010.470.2023.2.MW, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie ustalenia czy wynagrodzenie wypłacane w przeszłości i to które będzie wypłacane w przyszłości przez Spółkę na rzecz zagranicznych Zakładów Ubezpieczeniowych podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce a po stronie Spółki wystąpią obowiązki płatnika w części dotyczącej wynagrodzenia za:

• usługi ubezpieczeniowe - za nieprawidłowe;
• pośrednictwo ubezpieczeniowe tj. usługi brokerskie - za prawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 8 listopada 2023 r.

Skarga na interpretację indywidualną

6 grudnia 2023 r. wnieśli Państwo za pośrednictwem platformy aPUAP skargę na ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w części w której organ uznał Państwa stanowisko, że wynagrodzenie za usługi ubezpieczeniowe nie mieści się w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce i po stronie Spółki nie wystąpią żadne obowiązki jako płatnika za nieprawidłowe. Skarga wpłynęła do organu 6 grudnia 2023 r.

Wnoszą Państwo o uwzględnienie skargi i uchylenie w zaskarżonej części ww. interpretacji indywidualnej.

Zmiana interpretacji indywidualnej w wyniku uwzględnienia skargi

Ponownie przeanalizowałem Państwa sprawę. W rezultacie:

1)uwzględniam w całości Państwa skargę;

2)stwierdzam, że w sprawie wydania dla Państwa tej interpretacji nie doszło do działania bez podstawy prawnej ani do rażącego naruszenia prawa;

3)zmieniam z urzędu zaskarżoną interpretację indywidualną - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, w całości jest prawidłowe.

Uzasadnienie zmiany interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce są zobowiązane do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym należy podkreślić, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej oraz wypełnienia innych dodatkowych obowiązków o których mowa w powołanych wyżej przepisach.

Obowiązki płatnika, w przypadku dokonywania wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 uregulowane są w art. 26 updop.

W myśl art. 26 ust. 1 updop w brzemieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Należy wskazać, że ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.), od 1 stycznia 2022 r. wprowadzone zostały zmiany do art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

W art. 26 ust. 1 updop w brzemieniu obowiązującym po 1 stycznia 2022 r. wskazano:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Z treści przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Jeżeli polski podatnik (płatnik) dokonuje wypłat należności z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz nierezydenta, mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, pierwszeństwo mają przepisy tej umowy międzynarodowej. Natomiast w przypadku państw, z którymi Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wprost przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jego nazwa. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Z przedstawionego we wniosku oraz uzupełnieniu opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, iż w celu ograniczenia lub zabezpieczenia ryzyka związanego z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą, Spółka dokonuje zakupu różnego rodzaju usług ubezpieczeniowych, w szczególności polisy ubezpieczeniowej odpowiedzialności cywilnej. Spółka co do zasady nabywa polisy ubezpieczeniowe za pośrednictwem brokerów ubezpieczeniowych działających na terytorium Polski, natomiast firmy ubezpieczeniowe mogą mieć swoją siedzibę w Polsce lub za granicą. W drugim przypadku płatności za Usługi Ubezpieczeniowe dokonywane są na rzecz podmiotów ubezpieczeniowych posiadających siedzibę działalności i rezydencję podatkową w krajach innych niż Polska (dalej: „Zakłady Ubezpieczeń”).

Od 2018 r. do 2023 r. włącznie, Spółka co roku zawierała polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z Zakładem Ubezpieczeń będącym rezydentem podatkowym Austrii. W przyszłości Wnioskodawca planuje zawierać umowy w zakresie różnych Usług Ubezpieczeniowych (w tym ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej) i dokonywać płatności za te usługi na rzecz tego samego co obecnie lub innych Zakładów Ubezpieczeń, które mogą być rezydentami podatkowymi krajów innych niż Polska. Zakłady Ubezpieczeń nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką.

Wynagrodzenie wypłacane dotychczas przez Spółkę na rzecz Zakładów Ubezpieczeń dzieli się na dwie składki:

• składkę za umowę ubezpieczenia zawartą przez Spółkę
• składkę główną za umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą dla całej grupy.

W kwocie składki za umowę ubezpieczenia zawarte zostało wynagrodzenie z tytułu pośrednictwa ubezpieczeniowego dla polskiego brokera.

W przypadku umów zawieranych w przyszłości przez Spółkę możliwe jest, że na płatności na rzecz Zakładów Ubezpieczeń składać się będzie zarówno wynagrodzenie za usługi ubezpieczeniowe, jak i usługi brokerskie.

Faktury wystawione dotychczas jak i wystawiane w przyszłości przez Zakład Ubezpieczeń obejmują i będą obejmować również wynagrodzenia z tytułu usług pośrednictwa ubezpieczeniowego tzw. usług brokerskich.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy wynagrodzenie z tytułu usług ubezpieczeniowych (polis ubezpieczeniowych) jak i wynagrodzenia z tyt. Usług pośrednictwa ubezpieczeniowego tzw. usługi brokerskie, wypłacane na rzecz zagranicznych Zakładów Ubezpieczeniowych podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Państwa zdaniem, wynagrodzenie, które było i będzie wypłacane przez Spółkę za Usługi Ubezpieczeniowe jak i Usługi Brokerskie na rzecz Zakładów Ubezpieczeń nie mieści się w katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce i po stronie Spółki nie istnieją żadne obowiązki jako płatnika.

Istota przedłożonego Organowi do rozstrzygnięcia zagadnienia sprowadza się zatem do ustalenia, czy usługi opisane we wniosku objęte są zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, że świadczenie usług ubezpieczeniowych uregulowane zostało w art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zgodnie z którym:

Przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Natomiast zgodnie z treścią art. 577 § 1 i 2 ww. ustawy Kodeks cywilny:

Udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu.

Obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż gwarancja na gruncie języka potocznego rozumiana jest zarówno jako zapewnienie, że coś nastąpi, bądź jest prawdziwe, jak również odnosi się do zobowiązania producenta do naprawy lub wymiany nabytego towaru w przypadku ujawnienia się jego wad. Przez ubezpieczenie natomiast należy rozumieć umowę zawartą z wyspecjalizowanym podmiotem, której celem jest otrzymanie odszkodowania tytułem szkody powstałej na skutek określonego rodzaju zdarzeń. Powyższe rozróżnienie warunkuje rozbieżny zakres pojęciowy obu terminów. Zatem bez wątpienia usługi ubezpieczenia nie wykazują cech gwarancji związanych z poręczaniem czy naprawą bądź wymianą wyrobu.

Poczynione przez ustawodawcę rozróżnienia, odczytywane łącznie ze znaczeniem potocznym, w sposób jednoznaczny wskazują na odrębny charakter gwarancji i umowy ubezpieczenia na gruncie regulacji krajowych ze względu na wynikający z ich treści odmienny cel regulacji oraz wynikający z nich przedmiot świadczeń.

Wobec powyższego należy uznać, że usługi ubezpieczeniowe, to usługi o zupełnie innym charakterze niż wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji poręczeń.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że płatności z tytułu usług ubezpieczeniowych (polis ubezpieczeniowych) nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, Spółka, dokonując płatności na rzecz podmiotu wskazanego w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, nie będzie zobowiązana do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła).

Zatem, Państwa stanowisko, zgodnie z którym wynagrodzenie, które było i będzie wypłacane przez Spółkę za Usługi Ubezpieczeniowe na rzecz Zakładów Ubezpieczeń nie mieści się w katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce i po stronie Spółki nie istnieją żadne obowiązki jako płatnika należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do konieczności opodatkowania podatkiem u źródła usług brokerskich wskazać należy, że wśród wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych świadczeń, brak jest usług brokerskich. Dlatego konieczne jest przeanalizowanie faktycznie wykonywanych przez brokera świadczeń pod kątem usług o podobnym charakterze do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Zgodnie z definicją słownikową (Słownik Języka Polskiego, wydawnictwo PWN; http://sjp.pwn.pl) „pośrednictwo” to:

• działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron,
• kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

W świetle powyższego należy uznać, że usługi brokerskie, to usługi o zupełnie innym charakterze niż wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji poręczeń. W tym też zakresie należy zauważyć, że usługi brokerskie mają charakter bardziej zbliżony do usług pośrednictwa, niż do usług np. doradczych, czy zarządzania.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz czy to zagranicznych podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu czy też na rzecz polskich podatników z tytułu pośrednictwa ubezpieczeniowego tj. usług brokerskich nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka nie jest zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Zatem, Państwa stanowisko, zgodnie z którym wynagrodzenie, które było i będzie wypłacane przez Spółkę za Usługi Brokerskie na rzecz Zakładów Ubezpieczeń nie mieści się w katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce i po stronie Spółki nie istnieją żadne obowiązki jako płatnika należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy

• stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto wskazać należy, iż interpretacja wywołuje skutki prawne wyłącznie w stosunku do transakcji/sytuacji zawartych z podmiotami zagranicznymi wskazanymi we wniosku oraz w jego uzupełnieniu. Interpretacja nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do kolejnych podmiotów zagranicznych z którymi Spółka rozpocznie współpracę w przyszłości, a których danych Spółka nie podała oraz podmiotów zagranicznych z którymi Spółka obecnie współpracuje, a których danych Spółka nie podała.

Powołane przez Państwa interpretacje i wyroki sądowe zapadły w indywidualnych sprawach, w odmiennym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i nie mogą być dla nas wiążące. W każdej z rozpatrywanych spraw musimy wskazać prawidłowe stanowisko. Nie mamy obowiązku polemiki z powołanymi we wniosku o wydanie interpretacji orzeczeniami oraz interpretacjami (zob. wyrok WSA w Poznaniu z 13 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Po 1643/16, wyrok NSA z 13 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2063/11).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), ul. (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Zgodnie z art. 14e § 1a pkt 1 Ordynacji podatkowej:

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej może z urzędu zmienić interpretację indywidualną w wyniku uwzględnienia skargi do sądu administracyjnego na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z 2020 r. poz. 2299 i 2320 oraz z 2021 r. poz. 54 i 159).

W myśl art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi:

Organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania. W przypadku skargi na decyzję, uwzględniając skargę w całości, organ uchyla zaskarżoną decyzję i wydaje nową decyzję. Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio.