Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 4 marca 2021 r. Föreningen Skydda Skogen i in. przeciwko Länsstyrelsen i Västra Götalands län i in., sygn. połączone C-473/19 i C-474/19

1)Artykuł 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on praktyce krajowej, zgodnie z którą zakazy przewidziane w tym przepisie dotyczą jedynie gatunków, które są wymienione w załączniku I do tej dyrektywy, są zagrożone na określonym poziomie lub których populacja wykazuje tendencję do długotrwałego spadku.2)Artykuł 12 ust. 1 lit. a)–c) dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że z jednej strony sprzeciwia się on praktyce krajowej, zgodnie z którą jeżeli przedmiot działalności człowieka, takiej jak działalność w zakresie gospodarki leśnej lub zagospodarowania gruntów, jest w sposób oczywisty inny niż zabijanie lub niepokojenie gatunków zwierząt, to zakazy przewidziane w tym przepisie mają zastosowanie wyłącznie w przypadku ryzyka negatywnego oddziaływania na stan ochrony danych gatunków, a z drugiej strony ochrona przyznana przez ten przepis nie przestaje obowiązywać w odniesieniu do gatunków, które osiągnęły właściwy stan ochrony.3)Artykuł 12 ust. 1 lit. d) dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on praktyce krajowej, zgodnie z którą w przypadku gdy wskutek danego działania, rozpatrywanego oddzielnie lub w połączeniu z innymi, pomimo podjętych środków zapobiegawczych dochodzi bezpośrednio bądź pośrednio do utraty trwałej funkcjonalności ekologicznej w siedlisku przyrodniczym danego gatunku na danym obszarze w wyniku szkód, niszczenia lub pogorszenia jego stanu, zakaz przewidziany w tym przepisie obowiązuje dopiero od momentu, w którym zaistnieje ryzyko pogorszenia się stanu ochrony danego gatunku.