Opinia rzecznika generalnego G. Hogana przedstawiona w dniu 15 lipca 2021 r. UK i in. przeciwko Volkswagen Bank GmbH i in., sygn. połączone C-33/20, C-155/20 i C-187/20

1.

Przedmiotem rozpatrywanych odesłań prejudycjalnych są zasadniczo spoczywające na instytucjach kredytowych obowiązki udzielenia konsumentom określonych informacji na temat warunków kredytu, jak również konsekwencje wiążące się z nieudzieleniem takich informacji. Jeśli chodzi o stan faktyczny, odesłania te są do siebie w dużej mierze podobne w tym sensie, że wszystkie one odnoszą się do prawidłowej wykładni art. 10 ust. 2 lit. a), d), l), r), s) i t) oraz art. 14 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. 2008, L 133, s. 66).

2.

Rozpatrywane wnioski zostały złożone przez Landgericht Ravensburg (sąd krajowy w Ravensburgu, Niemcy) w ramach toczących się pomiędzy konsumentami a przedsiębiorstwami udzielającymi kredytów samochodowych sporów, których przedmiotem jest ważność oświadczeń o odstąpieniu od umowy złożonych przez tych konsumentów. Choć wszystkie te oświadczenia zostały otrzymane długo po upływie czternastodniowego okresu biegnącego od dnia zawarcia umów o kredyt, o którym mowa w art. 14 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2008/48, to jednak owi konsumenci utrzymują, że uprawnienie do podjęcia takich kroków przysługuje im z tego względu, iż rzeczone umowy nie zawierały wszystkich informacji wymaganych na podstawie art. 10 tej dyrektywy. Sprawy te wymagają zatem przeanalizowania niełatwego, acz jednocześnie kluczowego zagadnienia dotyczącego narzuconego przez art. 10 stopnia szczegółowości zamieszczanych w umowie informacji, jak również związanego z tym problemu odpowiedniej reakcji sądów krajowych na sytuacje, w których konsumenci próbują wykorzystać na swoją korzyść potencjalny brak odpowiednich informacji (). Przed rozważeniem tych kwestii należy jednak najpierw przedstawić właściwe przepisy.