Opinia rzecznik generalnej T. Ćapety przedstawiona w dniu 16 grudnia 2021 r. Komisja Europejska przeciwko Stefanowi Missirowi Mamachiemu di Lusignanowi, w charakterze spadkobiercy Livia Missira Mamachiego di Lusignana, i Marii Letizii Missir Mamachi di Lusignano, w charakterze spadkobiercy Livia Missira Mamachiego di Lusignana., sygn. C-54/20 P

1.

We wrześniu 2006 r. Alessandro Missir Mamachi di Lusignano (zwany dalej „zmarłym urzędnikiem”) wraz ze swą małżonką zostali zamordowani w wynajętym dla nich przez Komisję Europejską domu w Rabacie (Maroko). Alessandro Missir Mamachi di Lusignano miał objąć stanowisko doradcy politycznego i dyplomatycznego w delegaturze Komisji Europejskiej. Był on zatem pracownikiem instytucji Unii Europejskiej.

2.

Niniejsza sprawa stanowi ostatnią część sagi toczącej się przed sądami Unii (2), która rozpoczęła się na skutek tego nieszczęśliwego i tragicznego wydarzenia. Pozwala ona Trybunałowi doprecyzować jego orzecznictwo dotyczące prawa do odszkodowania, które powstaje w sprawach pracowniczych, czyli sprawach związanych ze stosunkiem pracy osoby w instytucjach Unii lub innych jej organach. Niniejsza sprawa daje Trybunałowi możliwość wytyczenia granic między właściwością opartą na art. 270 TFUE a właściwością opartą na art. 268 TFUE.

3.

Niniejsze odwołanie zostało wniesione przez Komisję od wyroku z dnia 20 listopada 2019 r., Missir Mamachi di Lusignano i in./Komisja (, , zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”). W wyroku tym Sąd zasądził od Komisji zapłatę solidarnie 50000 EUR na rzecz matki zmarłego urzędnika oraz po 10000 EUR na rzecz jego siostry i brata, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznali oni z powodu tego tragicznego zdarzenia.