Opinia rzecznika generalnego M. Szpunara przedstawiona w dniu 24 lutego 2022 r. M P A przeciwko LC D N M T., sygn. C-501/20

1.

„Zasada bliskości […] wierniej odzwierciedla doświadczenia życia codziennego i to właśnie stanowi o jej szczególnych zaletach. Niesie ona ze sobą lekcję pokory, uświadamiając nam, że żadna wola polityczna, żaden sąd, bez względu na to jak dobre byłyby jego intencje, nie może długo rościć sobie pretensji do regulowania według swoich praw relacji międzyludzkich, które sytuują się poza jego zasięgiem” (2). Te słowa Paula Lagarde’a, mimo że zostały napisane w 1986 r., nie utraciły nic ze swej trafności. Zasada bliskości znajduje się bowiem w centrum unijnych rozporządzeń dotyczących spraw małżeńskich i zobowiązań alimentacyjnych.

2.

Ogólnie rzecz ujmując, dziś często napotyka się na sytuację, w której obywatel państwa członkowskiego ze względów zawodowych pełni służbę w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim. Sytuacja ta komplikuje się, gdy ów obywatel postanawia wystąpić o separację lub rozwód, a tym bardziej gdy sąd państwa członkowskiego, przed którym wytoczono powództwo, musi ustalić, czy ma jurysdykcję, nie tylko jeśli chodzi o rozwiązanie małżeństwa i odpowiedzialność rodzicielską względem małoletnich dzieci, lecz również jeśli chodzi o świadczenia alimentacyjne na ich rzecz oraz korzystanie z należącego do rodziny mieszkania w państwie trzecim. Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie.