Opinia rzecznika generalnego P. Pikamäe przedstawiona w dniu 10 marca 2022 r. LKW WALTER Internationale Transportorganisation AG przeciwko CB i in., sygn. C-7/21

1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Bleiburg (sąd rejonowy w Bleiburgu, Austria) na podstawie art. 267 TFUE dotyczy wykładni art. 18 akapit pierwszy TFUE, art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1393/2007 (2) oraz art. 36 i 39 rozporządzenia (UE) nr 1215/2012 (3) w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”) i art. 4 ust. 3 TUE.

2.

Wniosek ten został złożony w ramach sporu pomiędzy LKW Walter Internationale Transportorganisation AG (zwaną dalej „powódką”) a CB i in. (zwanymi dalej „pozwanymi”), trzema wspólnikami austriackiej spółki adwokackiej reprezentującej powódkę w ramach postępowania egzekucyjnego w Słowenii. Ponieważ nie wnieśli oni sprzeciwu od postanowienia o wszczęciu egzekucji, które doręczono powódce w przewidzianym przez słoweńskie ustawodawstwo terminie 8 dni, postanowienie to stało się prawomocne i wykonalne, w związku z czym powódka musiała zaspokoić wierzytelność stwierdzoną we wspomnianym postanowieniu. W tych okolicznościach powódka wniosła do sądu odsyłającego powództwo przeciwko pozwanym, powołując się na fakt, że jako adwokaci ponoszą oni odpowiedzialność za nieuwzględnienie przez słoweńskie sądy sprzeciwu, który wnieśli z opóźnieniem. Na tej podstawie powódka zażądała zwrotu kwoty, którą zobowiązana została zapłacić w wyniku postępowania egzekucyjnego. Na poparcie swojej obrony pozwani podnoszą, że sporne uregulowanie słoweńskie jest niezgodne z prawem Unii ze względu na to, że nie zapewnia ono rzeczywistego poszanowania prawa do obrony adresata dokumentu sądowego. Uważają oni ponadto, że uregulowanie to jest dyskryminujące, ponieważ ich zdaniem pozwala ono stronom mającym siedzibę w Słowenii na czerpanie ze szczególnych cech tego uregulowania nienależnej korzyści w stosunku do stron mających siedzibę w innych państwach członkowskich.