Opinia rzecznik generalnej J. Kokott przedstawiona w dniu 7 kwietnia 2022 r. Colin Brown przeciwko Komisji Europejskiej i Radzie Unii Europejskiej., sygn. C-675/20 P

1.

Aby podjąć pracę dla Unii Europejskiej, jej urzędnicy często muszą opuścić swoje państwo członkowskie pochodzenia i zamieszkać w państwie członkowskim zatrudnienia. Aby zrekompensować związane z tym niedogodności i umożliwić rekrutację obywateli państw członkowskich Unii z uwzględnieniem jak najszerszego zasięgu geograficznego, prawodawca Unii wprowadził dodatek zagraniczny, którego warunki określono w art. 4 ust. 1 lit. a) i b) załącznika VII do Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) (2).

2.

Zgodnie z tym przepisem dodatek zagraniczny jest wypłacany z jednej strony urzędnikom, którzy nie są obywatelami państwa zatrudnienia i nie mieszkali tam nieprzerwanie przez ostatnie pięć lat przed wstąpieniem do służby [lit. a)]. Z drugiej strony dodatek zagraniczny otrzymują urzędnicy, którzy wprawdzie są obywatelami państwa zatrudnienia, ale nie mieszkali tam, nawet przez krótki okres, w ciągu dziesięciu lat poprzedzających wstąpienie do służby [lit. b)].

3.

Jak jednak wygląda sytuacja urzędnika, który w momencie wstąpienia do służby nie posiadał obywatelstwa miejsca zatrudnienia i w związku z tym podlegał regulacji zawartej w lit. a), ale który następnie, w toku dalszej kariery zawodowej, przyjął to obywatelstwo? Czy to przyjęcie obywatelstwa państwa zatrudnienia prowadzi do ponownego badania istnienia prawa do otrzymania dodatku zagranicznego, tym razem na podstawie lit. b)? Czy też, przeciwnie, znaczenie ma tylko i wyłącznie obywatelstwo urzędnika w chwili wstąpienia do służby, skutkiem czego późniejsze przyjęcie obywatelstwa państwa zatrudnienia nie ma wpływu na prawo do dodatku zagranicznego?