Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 27 kwietnia 2022 r. Airbnb Ireland UC przeciwko Région de Bruxelles-Capitale., sygn. C-674/20

1)Przepis uregulowania podatkowego państwa członkowskiego zobowiązujący pośredników w odniesieniu do położonych w regionie tego państwa członkowskiego obiektów zakwaterowania turystycznego, w stosunku do których prowadzą oni działalność w zakresie pośrednictwa lub prowadzą politykę promocyjną, do przekazania organowi podatkowemu, na jego pisemne żądanie, danych podmiotu prowadzącego taki obiekt i danych kontaktowych turystycznych obiektów noclegowych, jak również informacji o liczbie noclegów oraz liczbie jednostek zakwaterowania prowadzonych w ciągu poprzedniego roku, należy uznać – ze względu na jego charakter – za nierozerwalnie związany z uregulowaniem, którego część stanowi i w związku z tym za objęty „dziedziną podatków”, która jest wyraźnie wyłączona z zakresu stosowania dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywy o handlu elektronicznym).2)Uregulowaniu takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego – które na podmioty świadczące usługi pośrednictwa w sektorze obrotu nieruchomościami, niezależnie od ich miejsca siedziby i sposobu świadczenia pośrednictwa, nakłada w odniesieniu do turystycznych obiektów noclegowych położonych w danym regionie danego państwa członkowskiego, w stosunku do których prowadzą one działalność w zakresie pośrednictwa lub prowadzą politykę promocyjną, obowiązek przekazania organowi podatkowemu, na jego pisemne żądanie, danych podmiotu prowadzącego taki obiekt i danych kontaktowych turystycznych obiektów noclegowych, jak również informacji o liczbie noclegów oraz liczbie jednostek zakwaterowania prowadzonych w ciągu poprzedniego roku – nie stoi na przeszkodzie zakaz ustanowiony w art. 56 TFUE.