Opinia rzecznik generalnej J. Kokott przedstawiona w dniu 28 kwietnia 2022 r., sygn. C-202/21 P

1.

Aby osiągnąć jeden z celów unii bankowej – zaprzestania ratowania banków kosztem podatników – oprócz partycypacji inwestorów w stratach w przypadku upadłości banku konieczne są alternatywne mechanizmy finansowania w celu przeprowadzenia, w stosownym przypadku, ich uporządkowanej restrukturyzacji (2).

2.

W związku z tym z dniem 1 stycznia 2016 r. na mocy rozporządzenia SRM (3) został utworzony jednolity fundusz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRF – Single Resolution Fund), mający na celu finansowanie procedur restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, którego środki pochodzą z sektora bankowego w państwach członkowskich samej unii bankowej (4). Równolegle do tego już od dnia 1 stycznia 2015 r. dyrektywa BRRD zobowiązuje wszystkie państwa członkowskie do ustanowienia krajowych mechanizmów finansowania (5).

3.

Zapewnienie skutecznego i wystarczającego finansowania funduszu ma ogromne znaczenie dla wiarygodności jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (). W ocenie ustawodawcy konieczne jest w tym celu zgromadzenie środków w wysokości odpowiadającej co najmniej 1% depozytów gwarantowanych () wszystkich instytucji kredytowych posiadających zezwolenie na prowadzenie działalności w uczestniczących państwach członkowskich (tzw. poziom docelowy). Jednak tak dużej sumy – szacunkowo 55–70 mld EUR – sektor bankowy nie może zebrać od razu. Z tego powodu zdecydowano, że fundusz będzie zasilany stopniowo w trakcie ośmioletniego okresu początkowego (2016–2023) poprzez składki wnoszone przez banki ex ante, tak aby poziom docelowy był w pełni dostępny dopiero w 2024 r.