Opinia rzecznika generalnego M. Szpunara przedstawiona w dniu 7 lipca 2022 r. ZG przeciwko Beobank SA., sygn. C-351/21

1.

Niniejsze odesłanie prejudycjalne ma swoje źródło w sporze między posiadaczem rachunku a instytucją bankową w przedmiocie dwóch transakcji płatniczych zrealizowanych za pomocą karty debetowej tego posiadacza, uważanych przez wspomnianego posiadacza za nieautoryzowane. W sporze tym ów posiadacz żąda w szczególności zwrotu kwot, na które opiewały te transakcje płatnicze. Instytucja bankowa odmawia, uznając, że rozpatrywane transakcje były autoryzowane lub że przynajmniej posiadacz dopuścił się rażącego niedbalstwa.

2.

W pytaniach prejudycjalnych sąd odsyłający zwraca się o dokonanie wykładni przepisu (2) dyrektywy 2007/64/WE (3), zgodnie z którym dostawca usług płatniczych płatnika jest zobowiązany przekazać mu „w stosownych przypadkach” informacje o odbiorcy transakcji płatniczej. Poprzez swoje pytania sąd ten zmierza do ustalenia, czy zgodnie z wykładnią, jaką należy nadać temu przepisowi, dostawca usług płatniczych jest zobowiązany do przedstawienia takich informacji we wszystkich przypadkach bez wyjątku, aby móc z tego wyciągnąć wnioski co do jego odpowiedzialności.

3.

Z punktu widzenia mechanizmu odesłania prejudycjalnego, który stanowi instrument współpracy między sądami krajowymi a Trybunałem, mamy do czynienia z sytuacją nietypową: aby móc udzielić użytecznej odpowiedzi sądowi odsyłającemu w niniejszej sprawie, należy zbadać, czy przepisy dyrektywy 2007/64 ustanawiające zharmonizowany system odpowiedzialności dostawcy usług płatniczych stoją na przeszkodzie temu, aby sąd ten mógł wyciągnąć takie wnioski bez naruszenia celów i skuteczności (effet utile) tej dyrektywy. Wspomniana dyrektywa ustanawia bowiem zharmonizowany system odpowiedzialności dostawcy usług płatniczych i dokonuje w tym względzie, jak wynika z jej art. 86, „pełnej harmonizacji”.