Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 1 sierpnia 2022 r. Postępowanie karne przeciwko TL., sygn. C-242/22 PPU

Artykuł 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE z dnia 20 października 2010 r. w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym, a także art. 3 ust. 1 lit. d) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym, w świetle art. 47 i art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasady skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym naruszenie praw określonych w przywołanych przepisach tych dyrektyw powinno zostać podniesione przez osobę, której te prawa przysługują, w określonym terminie prekluzyjnym, jeżeli bieg tego terminu rozpoczyna się, zanim dana osoba zostanie poinformowana w języku, w którym mówi lub który rozumie, po pierwsze, o istnieniu i zakresie przysługującego jej prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego, a po drugie, o istnieniu i treści danego istotnego dokumentu oraz o wywoływanych przez niego skutkach.