Orzeczenie
Wyrok Sądu (ósma izba w składzie powiększonym) z dnia 30 listopada 2022 r. KN przeciwko Parlamentowi Europejskiemu., sygn. T-401/21
WYROK SĄDU (ósma izba w składzie powiększonym)
z dnia 30 listopada 2022 r. (*1)
Prawo instytucjonalne – Członek EKES‑u – Postępowanie w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu EKES‑u za rok budżetowy 2019 – Rezolucja Parlamentu wskazująca skarżącego jako sprawcę zachowań mobbingowych – Skarga o stwierdzenie nieważności – Akt niepodlegający zaskarżeniu – Niedopuszczalność – Skarga o zadośćuczynienie – Ochrona danych osobowych – Domniemanie niewinności – Obowiązek zachowania poufności – Zasada dobrej administracji – Proporcjonalność – Wystarczająco istotne naruszenie normy prawnej przyznającej uprawnienia jednostkom
W sprawie T‑401/21
KN, którego reprezentowali M. Casado García-Hirschfeld i M. Aboudi, adwokaci,
strona skarżąca,
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu, którego reprezentowali R. Crowe, C. Burgos i M. Allik, w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
SĄD (ósma izba w składzie powiększonym),
w składzie podczas narady: M. van der Woude, prezes, J. Svenningsen (sprawozdawca), C. Mac Eochaidh, T. Pynnä i J. Laitenberger, sędziowie,
sekretarz: L. Ramette, administrator,
uwzględniając pisemny etap postępowania,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 14 września 2022 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 | W swojej skardze skarżący KN żąda, po pierwsze, na podstawie art. 263 TFUE stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego (UE, Euratom) 2021/1552 z dnia 28 kwietnia 2021 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2019, sekcja VI – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (, zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) oraz rezolucji Parlamentu Europejskiego (UE) 2021/1553 z dnia 29 kwietnia 2021 r. zawierającej uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2019, sekcja VI – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (, zwanej dalej „zaskarżoną rezolucją”) (zwane dalej razem z zaskarżoną decyzją „zaskarżonymi aktami”), a po drugie, na podstawie art. 268 TFUE, zadośćuczynienia za krzywdę, której doznał wskutek zaskarżonych aktów. |
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
-
keyboard_arrow_right
