Opinia rzecznika generalnego J. Richarda de la Toura przedstawiona w dniu 15 grudnia 2022 r., sygn. C-137/21

1.

W rozpatrywanej skardze na bezczynność Parlament Europejski wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że nie przyjmując aktu delegowanego przewidzianego w art. 7 akapit pierwszy lit. f) rozporządzenia (UE) 2018/1806 (2), Komisja Europejska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy traktatu FUE.

2.

Po ustaleniu, że Komisja dysponuje zakresem uznania w odniesieniu do przyjmowania aktu, o który wnosi Parlament, wykażę, że skarga Parlamentu na bezczynność została wniesiona w rozsądnym terminie, ale zajęcie przez Komisję stanowiska w rozumieniu art. 265 TFUE spowodowało, że skarga ta stała się niedopuszczalna. Pomocniczo zbadam co do istoty kwestię bezczynności Komisji.

3.

Artykuł 1 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 539/2001 (3) przed zmianami stanowił:

„Wprowadzenie przez państwo trzecie znajdujące się na liście w załączniku II obowiązku wizowego w stosunku do obywateli któregoś z państw członkowskich stanowi podstawę zastosowania następujących postanowień, bez uszczerbku dla postanowień umów, które [Unia] mogła zawrzeć z tym państwem trzecim, przyznając mu zwolnienie z obowiązku wizowego: