Opinia rzecznika generalnego N. Emiliou przedstawiona w dniu 12 stycznia 2023 r. T.C. i in., sygn. C-638/22 PPU

1.

Sprawy dotyczące uprowadzenia dzieci są niezaprzeczalnie jednymi z najdrażliwszych spraw poddawanych rozstrzygnięciu sądów. Wpisują się one w istocie w wyjątkowo obciążający kontekst emocjonalny i prawny, gdzie spotykają się wzajemna niechęć rodziców, uczucia, jakie żywią do swojego dziecka czy swoich dzieci, oraz prawa podstawowe jednych i drugich, ukierunkowane na dobro dziecka.

2.

Procedura ustanowiona w tym względzie przez Konwencję dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę, sporządzoną w Hadze w dniu 25 października 1980 r. (zwaną dalej „konwencją haską z 1980 r.”) i uzupełniona w Unii przez niektóre przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej () (zwanego dalej „rozporządzeniem Bruksela II bis”), która ma na celu zapewnienie niezwłocznego powrotu dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, stanowi już przedmiot bogatego orzecznictwa Trybunału i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC). Niemniej jednak sposoby jej realizowania pozostają kontrowersyjne, przynajmniej w niektórych państwach.