Opinia rzecznika generalnego J. Richarda de la Toura przedstawiona w dniu 9 marca 2023 r. OE przeciwko Minister for Justice and Equality., sygn. C-142/22

1.

Artykuł 27 ust. 2 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania [przekazywania] osób między państwami członkowskimi (2), zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r. (3). ustanawia zasadę specjalności, zgodnie z którą osoba przekazana nie może być ścigana, skazana lub pozbawiona wolności za przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem, inne niż to, które stanowiło podstawę przekazania.

2.

Z art. 27 ust. 3 lit. g) decyzji ramowej 2002/584 wynika, że zasada specjalności ustanowiona w ust. 2 tego przepisu nie ma zastosowania w wypadku, gdy wykonujący nakaz organ sądowy, który przekazał daną osobę, wyraża zgodę na podstawie ust. 4 wspomnianego artykułu, na jej ściganie, skazanie lub pozbawienie wolności za przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem, inne niż to, które stanowiło podstawę przekazania.

3.

We wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w niniejszej sprawie zwrócono się w istocie do Trybunału, aby rozstrzygnął, czy ustalenie, że europejski nakaz aresztowania, na podstawie którego dana osoba została przekazana, powinien był zostać uznany za dotknięty nieważnością, jako że wydał go organ niebędący „wydającym nakaz organem sądowym” w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, stoi na przeszkodzie temu, aby wykonujący nakaz organ sądowy, do którego wpłynął wniosek organów sądowych wydającego nakaz państwa członkowskiego o wyrażenie zgody na ściganie lub skazanie tej osoby za przestępstwo popełnione przed jej przekazaniem, inne niż to, które stanowiło podstawę przekazania, wyraził taką zgodę.