Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 30 marca 2023 r. Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid przeciwko E.N. i in., sygn. C-556/21

Artykuł 29 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca w związku z art. 27 ust. 3 tego rozporządzenianależy interpretować w ten sposób, że:nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu pozwalającemu sądowi krajowemu rozpoznającemu w drugiej instancji środek zaskarżenia od wyroku stwierdzającego nieważność decyzji o przekazaniu na przyjęcie, na wniosek właściwych organów, środka tymczasowego pozwalającego im na niepodejmowanie nowej decyzji do czasu rozpatrzenia owego środka zaskarżenia, którego celem lub skutkiem jest zawieszenie biegu terminu na przekazanie do czasu wydania tego rozstrzygnięcia, pod warunkiem że taki środek może zostać przyjęty jedynie wówczas, gdy wykonanie decyzji o przekazaniu zostało zawieszone w trakcie rozpatrywania odwołania przez sąd pierwszej instancji na podstawie art. 27 ust. 3 lub 4 tego rozporządzenia.