Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 4 maja 2023 r. TU i SU przeciwko BRD Groupe Societé Générale SA i Next Capital Solutions Limited., sygn. C-200/21

Dyrektywę Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckichnależy interpretować w ten sposób, że:jest sprzeczny z tą dyrektywą przepis prawa krajowego, który wyklucza, by sąd, przed którym toczy się postępowanie egzekucyjne, do którego wniesiono po upływie wyznaczonego w tym przepisie terminu 15 dni powództwo przeciwegzekucyjne dotyczące umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, stanowiącej tytuł egzekucyjny, dokonał – z urzędu lub na wniosek konsumenta – oceny nieuczciwego charakteru warunków tej umowy, w sytuacji gdy konsumentowi przysługuje ponadto powództwo o ustalenie, które umożliwia mu zwrócenie się do sądu rozpatrującego to powództwo o przeprowadzenie takiej kontroli i nakazanie wstrzymania egzekucji komorniczej do czasu wydania rozstrzygnięcia w tym przedmiocie, na podstawie innego przepisu tego prawa krajowego, w sytuacji gdy wstrzymanie egzekucji komorniczej jest możliwe wyłącznie poprzez ustanowienie zabezpieczenia, którego kwota może zniechęcić konsumenta do wniesienia i podtrzymania takiego powództwa, czego ocena należy do sądu odsyłającego. Wobec braku możliwości przyjęcia wykładni przepisów krajowych i ich stosowania zgodnie z wymogami tej dyrektywy sąd krajowy, do którego wniesiono powództwo przeciwegzekucyjne w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym tej umowy, ma obowiązek zbadania z urzędu, czy postanowienia uzgodnione między stronami mają nieuczciwy charakter, w razie potrzeby nie stosując przepisów prawa krajowego lub orzecznictwa sądów krajowych, które sprzeciwiają się takiemu badaniu.