Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 25 maja 2023 r. WertInvest Hotelbetriebs GmbH przeciwko Magistrat der Stadt Wien., sygn. C-575/21

1)Artykuł 2 ust. 1, art. 4 ust. 2 lit. b) i art. 4 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko, zmienionej dyrektywą 2014/52/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 kwietnia 2014 r., oraz pkt 10 lit. b) załącznika II i załącznik III do dyrektywy 2011/92należy interpretować w ten sposób, że:stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu uzależniającemu przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko „przedsięwzięcia inwestycyjnego na obszarach miejskich”, po pierwsze, od osiągnięcia wartości progowych wynoszących co najmniej 15 ha dla zagospodarowania terenu i więcej niż 150000 m22)Artykuł 4 ust. 3 dyrektywy 2011/92, zmienionej dyrektywą 2014/52,należy interpretować w ten sposób, że:w ramach badania indywidualnego, czy przedsięwzięcie może mieć znaczący wpływ na środowisko i wobec tego musi zostać poddane ocenie oddziaływania na środowisko, właściwy organ powinien zbadać dane przedsięwzięcie w świetle wszystkich kryteriów wyboru wymienionych w załączniku III do dyrektywy 2011/92, ze zmianami, aby określić kryteria istotne w danym przypadku, a następnie powinien zastosować te istotne kryteria do rozpatrywanej sytuacji.3)Artykuł 11 dyrektywy 2011/92, zmienionej dyrektywą 2014/52,należy interpretować w ten sposób, że:nie stoi on na przeszkodzie temu, by ewentualne indywidualne badanie, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2011/92, ze zmianami, zostało przeprowadzone po raz pierwszy przez sąd właściwy do udzielenia zezwolenia na inwestycję, o którym mowa w art. 1 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2011/92, ze zmianami.Jednakże podmiot należący do „zainteresowanej społeczności” w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. e) dyrektywy 2011/92, ze zmianami, i spełniający kryteria przewidziane w prawie krajowym w odniesieniu do „wystarczającego interesu [prawnego]” lub, w stosownych przypadkach, „naruszenia prawa”, o których mowa w owym art. 11, powinien mieć możliwość zakwestionowania przed innym sądem lub, w zależności od przypadku, przed innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym na mocy ustawy materialnej lub proceduralnej legalności wydanego przez taki sąd rozstrzygnięcia stwierdzającego, że nie ma potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko.4)Dyrektywę 2011/92, zmienioną dyrektywą 2014/52,należy interpretować w ten sposób, że:stoi ona na przeszkodzie udzieleniu – przed przeprowadzeniem wymaganej oceny oddziaływania na środowisko lub w jego trakcie, lub przed zakończeniem indywidualnego badania oddziaływania na środowisko mającego na celu ustalenie, czy taka ocena jest konieczna – pozwolenia na budowę dotyczącego indywidualnych przedsięwzięć budowlanych, które wpisują się w ramy szerszych przedsięwzięć inwestycyjnych na obszarach miejskich.