Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 29 czerwca 2023 r. X przeciwko International Protection Appeals Tribunal i in., sygn. C-756/21

1)Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych norm dla kwalifikacji i statusu obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako uchodźców lub jako osób, które z innych względów potrzebują międzynarodowej ochrony, oraz zawartości przyznawanej ochronynależy interpretować w ten sposób, że:przewidziany w tym przepisie obowiązek współpracy nakłada na organ rozpatrujący obowiązek uzyskania, po pierwsze, precyzyjnych i aktualnych informacji dotyczących wszystkich istotnych okoliczności faktycznych związanych z ogólną sytuacją istniejącą w państwie pochodzenia osoby ubiegającej się o azyl i o udzielenie ochrony międzynarodowej, a także, po drugie, opinii sądowo-lekarskiej dotyczącej jej zdrowia psychicznego, jeżeli istnieją poszlaki wskazujące na istnienie problemów ze zdrowiem psychicznym mogących wynikać z traumatycznego zdarzenia, które miało miejsce w tym państwie pochodzenia, a skorzystanie z takiej opinii okazuje się niezbędne lub istotne dla dokonania oceny rzeczywistych potrzeb udzielenia ochrony międzynarodowej wspomnianemu wnioskodawcy, pod warunkiem że szczegółowe zasady korzystania z takiej opinii są zgodne w szczególności z prawami podstawowymi zagwarantowanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej;stwierdzenie, w ramach sprawowania kontroli sądowej drugiej instancji przewidzianej w prawie krajowym, naruszenia określonego w tym przepisie obowiązku współpracy niekoniecznie musi, samo w sobie, prowadzić do uchylenia orzeczenia oddalającego skargę wniesioną na decyzję oddalającą wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, ponieważ można zobowiązać osobę ubiegającą się o udzielenie ochrony międzynarodowej do wykazania, że wspomniane orzeczenie oddalające skargę mogłoby być inne w braku takiego naruszenia.2)Prawo Unii, w tym w szczególności art. 23 ust. 2 i art. 39 ust. 4 dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich, należy interpretować w ten sposób, że:terminy, które upłynęły między z jednej strony złożeniem wniosku o udzielenie azylu a z drugiej strony wydaniem decyzji przez organ rozpatrujący oraz orzeczenia przez właściwy sąd pierwszej instancji, nie mogą być uzasadnione zmianami ustawodawstwa krajowego, które nastąpiły w toku tych terminów, oraznierozsądny charakter jednego lub drugiego ze wspomnianych terminów nie może uzasadnić – sam w sobie i w braku jakiejkolwiek poszlaki wskazującej na to, że przewlekłość postępowania administracyjnego lub postępowania przed sądem wywarła wpływ na rozstrzygnięcie sporu – uchylenia orzeczenia właściwego sądu pierwszej instancji.3)Artykuł 4 ust. 5 lit. e) dyrektywy 2004/83należy interpretować w ten sposób, że:fałszywe oświadczenie zawarte w pierwotnym wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, które zostało wyjaśnione i cofnięte przez osobę ubiegającą się o azyl, gdy tylko pojawiła się możliwość, nie może uniemożliwić – samo w sobie – wykazania ogólnej wiarygodności tej osoby w rozumieniu tego przepisu.