Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 9 listopada 2023 r. XT i in. przeciwko Keolis Agen SARL., sygn. połączone od C-271/22 do C-274/22

Artykuł 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 7 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy interpretować w ten sposób, że pracownik może powołać się na prawo do corocznego płatnego urlopu – ustanowione w pierwszym z tych przepisów i skonkretyzowane w drugim z tych przepisów – wobec swojego pracodawcy, przy czym okoliczność, że pracodawca jest przedsiębiorstwem prywatnym, któremu powierzono świadczenie usługi publicznej, jest w tym względzie pozbawiona znaczenia.Artykuł 7 dyrektywy 2003/88 należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu lub praktyce krajowej pozwalającym – w braku przepisu krajowego przewidującego wyraźne ograniczenie czasowe przeniesienia nabytego prawa do corocznego płatnego urlopu, które to prawo nie zostało wykonane ze względu na przerwę w pracy z powodu długotrwałej choroby – na uwzględnienie wniosków o coroczny płatny urlop złożonych przez pracownika w okresie krótszym niż 15 miesięcy po zakończeniu okresu rozliczeniowego uprawniającego do tego urlopu i ograniczonych do dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych.