Interpretacja indywidualna z dnia 3 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.600.2023.1.MM

Amortyzacja lokali mieszkalnych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 21 sierpnia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 21 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Podatnik jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą: (…), oznaczoną NIP: (…) oraz REGON: (…); działalność ta prowadzona jest od dnia (...) (według rejestru CEIDG).

Przedmiotowy rejestr (CEIDG) wykazuje, iż podstawowa działalność firmy związana jest z nieruchomościami, albowiem przeważająca działalność gospodarcza (kod PKD) to: 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

Ponadto, wpisano – jako przedmiot wykonywanej działalności gospodarczej – również poniższe usługi (oznaczone kodami PKD), związane z nieruchomościami: 41.10.Z Realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, 41.20.Z Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych, 43.11.Z Rozbiórka i burzenie obiektów budowlanych, 43.12.Z Przygotowanie terenu pod budowę, 43.13.Z Wykonywanie wykopów i wierceń geologiczno-inżynierskich, 43.21.Z Wykonywanie instalacji elektrycznych, 43.22.Z Wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych, 43.29.Z Wykonywanie pozostałych instalacji budowlanych, 43.31.Z Tynkowanie, 43.32.Z Zakładanie stolarki budowlanej, 43.33.Z Posadzkarstwo; tapetowanie i oblicowywanie ścian, 43.34.Z Malowanie i szklenie, 43.39.Z Wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych, 43.99.Z Pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane, 52.10.B Magazynowanie i przechowywanie pozostałych towarów, 55.10.Z Hotele i podobne obiekty zakwaterowania, 55.20.Z Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, 55.90.Z Pozostałe zakwaterowanie, 68.10.Z Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek.

Przed 1 stycznia 2022 roku, a zatem przed wejściem w życie ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustawy (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105, t. j. z 23/11/2021 r.), zwanej dalej: Polskim Ładem, podatnik amortyzował nieruchomości mieszkalne (lokale i/lub budynki) będące środkami trwałymi w jego firmie, zaewidencjonowanymi w Ewidencji Środków Trwałych oraz Ewidencji Wartości Niematerialnych i Prawnych, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2021 roku według zapisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym o osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, t. j. z 24/06/2021r.), dalej określaną jako: uPIT.

Zgodnie z załącznikiem nr 1 do uPIT przyjmowano roczną stawkę amortyzacyjną na poziomie 1,5% – art. 22a ust. 1 pkt 1 oraz art. 22b ust. 1 pkt 1 uPIT, zgodnie z którymi amortyzacji podlegały zarówno budynki i lokale mieszkalne, jak też spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, art. 22m ust. 4 uPIT, zgodnie z którym przyjmowano dla amortyzacji spółdzielczego własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego roczną stawkę amortyzowaną na poziomie 2,5%.

Dodatkowo również zastosowano przepisy przejściowe przedłużające prawo do amortyzacji podatkowej (odpisów amortyzacyjnych traktowanych jako koszty uzyskania przychodów) do dnia 31 grudnia 2022 roku, wynikające z art. 71 ust. 2 Polskiego Ładu, brzmiącego następująco: podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Zaznaczyć należy, iż okres przejściowy przewidziany dla nieruchomości mieszkalnych trwał wyłącznie 12 miesięcy. Z dniem 1 stycznia 2023 roku zaprzestano amortyzacji podatkowej, a więc zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Z dniem 1 stycznia 2023 roku, na mocy art. 22c pkt 2 uPIT w brzmieniu obowiązującym obecnie (Dz. U. z 2022 r., poz. 2647), nie podlegają amortyzacji nieruchomości mieszkalne (lokale i budynki), jak również własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, natomiast z mocy art. 22h ust. 2 uPIT – podatnicy nadal (z pominięciem taboru morskiego oraz obcych środków trwałych) mają prawo wyboru jednej z metod amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji środków trwałych i stosowania danej wybranej metody w odniesieniu do poszczególnych środków trwałych do momentu pełnego zamortyzowania tych środków trwałych, a więc do momentu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową środków trwałych.

Z dniem 1 stycznia 2023 roku podatnik, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (…) utracił prawo do amortyzacji podatkowej, a więc do zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów w przypadku następujących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

1)własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego – amortyzacja od dnia 1 stycznia 2019 roku na poziomie 2,5% rocznie – podstawa prawna: art. 22b ust. 1 pkt 1 oraz art. 22m ust. 4 uPIT; księga wieczysta: (…), powierzchnia użytkowa – (…) m.kw.; przyjęto do celów działalności gospodarczej oraz ewidencji wartości niematerialnych i prawnych na podstawie oświadczenia podatnika oraz wyceniono na podstawie operatu szacunkowego (...);

2)lokal mieszkalny przy (…) – amortyzacja na poziomie 1,5% rocznie; przyjęty do ewidencji środków trwałych w maju 2018 roku na podstawie oświadczenia podatnika, nabytą uprzednio i wycenioną przez podatnika na podstawie aktu notarialnego (...);

3)lokal mieszkalny w (…) – amortyzacja na poziomie 1,5% rocznie; przyjęty do ewidencji środków trwałych z dniem 2 stycznia 2020 roku na podstawie oświadczenia podatnika, uprzednio nabyte na podstawie aktu notarialnego (...) w drodze nabycia, tj. kupna-sprzedaży oraz nakładów inwestycyjnych; powierzchnia (…) m2 – amortyzacja poczynając od dnia 1 lutego 2020 roku (na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) – KŚT 122; księga wieczysta: (…);

4)dom mieszkalny w (…) – przyjęto do ewidencji środków trwałych z dniem 1 stycznia 2019 roku na podstawie oświadczenia podatnika i amortyzowano według stawki 1,5% rocznie; nieruchomość wyceniona według operatu szacunkowego z dnia (...) r.; (…) m.kw. – powierzchnia użytkowa budynków i (…) m.kw. – budynek garażowo-gospodarczy; księga wieczysta: (…);

5)lokal mieszkalny przy (…) – przyjęto do ewidencji środków trwałych z dniem 26 czerwca 2019 roku na podstawie oświadczenia podatnika i amortyzowano według stawki 1,5% rocznie; nieruchomość została nabyta przez podatnika na podstawie aktu notarialnego (...) w drodze nabycia, tj. kupna-sprzedaży oraz poczyniono nakłady inwestycyjne; powierzchnia użytkowa: (…) m.kw.; KW nr (…);

6)2 domy mieszkalne przy (…) – przyjęto do ewidencji środków trwałych z dniem 1 kwietnia 2018 roku na podstawie oświadczenia podatnika i amortyzowano według stawki 1,5% rocznie; grunty zostały nabyte na podstawie aktu notarialnego (...), a następnie budynki wybudowane własnym nakładem i we własnym zakresie przy (…); księga wieczysta: (…);

7)budynek mieszkalny w (…) – amortyzacja według stawki 1,5% rocznie, zakup gruntu miał miejsce (...), przyjęto ten grunt do działalności gospodarczej na podstawie oświadczenia podatnika z dnia (...), a następnie rozpoczęto inwestycję; przyjęto do używania we wrześniu 2020 roku (rozpoczęto wynajem budynku); pozwolenie na użytkowanie – (...) roku; powierzchnia użytkowa (…) m.kw.; KW: (…);

8)lokal mieszkalny przy (…) – amortyzowany według stawki 1,5% rocznie, nabyty na podstawie aktu notarialnego (…); KW: (…); powierzchnia użytkowa (…) m.kw.; przyjęto do używania w grudniu 2021 roku (w tym miesiącu bowiem wystawiono fakturę końcową, pozwalającą na określenie pełnej, ostatecznej wartości początkowej i przyjęcie do używania).

Przytoczone powyżej wyliczenie pokazuje, iż inwestycje przebiegały na przestrzeni lat, zarówno wnoszono budynki we własnym zakresie, jak też wchodzono w ich posiadanie na mocy transakcji kupna-sprzedaży.

Pytanie

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od nieruchomości mieszkalnych przyjmowanych do używania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz do ewidencji środków trwałych na przestrzeni lat, przed dniem 1 stycznia 2022 roku?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy – w związku z przytoczonym stanem faktycznym, a także stanem prawnym mającym miejsce i podlegającym zmianom na przestrzeni lat 2021, 2022 i 2023, Podatnik – Wnioskodawca postanowił wystąpić z pytaniem: czy Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od nieruchomości mieszkalnych przyjmowanych do używania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz do ewidencji środków trwałych na przestrzeni lat, przed dniem 1 stycznia 2022 roku?

Zdaniem Wnioskodawcy – Podatnika odpowiedź na to pytanie powinna być twierdząca. Podatnik, w ramach prowadzonej przez siebie firmy (…), powinien od 1 stycznia 2023 roku nadal amortyzować nieruchomości mieszkalne przyjęte do używania oraz do ewidencji środków trwałych przed 1 stycznia 2022 roku (przed wejściem w życie Polskiego Ładu) i zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

Należy stwierdzić, iż wszelkie plany, operacje, transakcje związane z nieruchomościami mają charakter długoterminowy. Rentowność inwestycji w nieruchomości rozpatruje się w perspektywie kilkunastu, a wręcz kilkudziesięciu lat. Świadczą o tym również stawki amortyzacyjne przyjęte przez ustawodawcę w załączniku nr 1 do uPIT: 2,5% dla nieruchomości niemieszkalnych (użytkowych) oraz 1,5% dla nieruchomości mieszkalnych.

Zatem przyjąć należy, iż ustawodawca znakomicie zdawał sobie sprawę z okresu używania nieruchomości, ich amortyzacji, tempa zwrotu inwestycji. Wprowadzenie zaledwie 12-miesięcznego okresu przejściowego zezwalającego przedsiębiorcom, których przedmiotem działalności jest wynajmowanie, zarządzanie lub sprzedaż nieruchomości na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych, czyli przez okres 2022 roku jako pierwszego roku funkcjonowania Polskiego Ładu na mocy art. 71 ust. 2 tegoż Polskiego Ładu, należy uznać za okres skandalicznie krótki, bezprawny, niebudzący zaufania do Rzeczypospolitej Polskiej jako demokratycznego państwa prawnego, niebudzący zaufania do organów państwa, w tym do ustawodawcy, a przede wszystkim nierealny, bo niemający nic wspólnego z rzeczywistym okresem użytkowania nieruchomości. Trudno wyobrazić sobie stawkę amortyzacyjną oraz wartość początkową nieruchomości, w przypadku których okres 12 miesięcy byłby wystarczający. Okres przejściowy w kontekście nieruchomości należałoby rozpatrywać w kontekście 20-30 lat, a przede wszystkim z poszanowaniem zasady praw nabytych.

Podatnicy, którzy przyjęli do używania nieruchomości w poprzednim porządku prawnym (przed wejściem w życie Polskiego Ładu), powinni mieć prawo kontynuacji zasad i metod amortyzacji. Brzmienie art. 22h ust. 2 uPIT nadal daje prawo podatnikom do pełnej amortyzacji posiadanych środków trwałych, a dokładniej do pełnego zamortyzowania środka trwałego, czyli do momentu, aż suma odpisów amortyzacyjnych zrówna się z wartością początkową środka trwałego. Wyjątki (wykluczenia) ustawodawca przewiduje dwa: dla taboru morskiego oraz dla obcych środków trwałych. Ustawodawca, tworząc ten zapis, doskonale zdaje sobie sprawę z faktu, iż podatnik podejmuje decyzje co do wyboru metody amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji środków trwałych, a więc z wyprzedzeniem: na etapie ich zakupu lub wytworzenia. Przepis ten nie tworzy wykluczenia dla nieruchomości mieszkalnych. Zatem podatnik powinien mieć prawo do realizacji odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych (zaliczania do kosztów uzyskania przychodów podatkowych) w całości, czyli do momentu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową środków trwałych.

Art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483; dalej: Konstytucji RP) stanowi, iż: Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Natomiast art. 32 Konstytucji RP mówi o zasadzie równości i zakazie dyskryminacji: 1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. 2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Obywatele Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: RP) to także przedsiębiorcy, w tym także przedsiębiorcy działający w obszarze nieruchomości mieszkalnych i niemieszkalnych. Przedsiębiorcy, będący także podatnikami oraz obywatelami demokratycznego państwa prawnego, nie mogą być różnicowani, a tym bardziej dyskryminowani przez władzę ustawodawczą, sądowniczą, wykonawczą ze względu na przedmiot i rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej oraz rodzaje posiadanych nieruchomości, zwłaszcza gdy wszystkie rodzaje tychże nieruchomości (mieszkalne, jak też niemieszkalne) wykorzystywane są w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w celach wygenerowania zysku, uzyskania przychodu i to zarówno z tytułu wynajmu, zarządzania, sprzedaży, jak też świadczenia usług, sprzedaży towarów w poszczególnych lokalach i budynkach.

Zjawisko gospodarcze, jakim jest stopniowe zużywanie środków trwałych, a więc amortyzacja dotyczy zawsze i wszystkich nieruchomości. Podmioty gospodarcze zajmujące się nieruchomościami nie mogą być gorzej traktowane niż przedsiębiorcy zajmujący się innymi branżami gospodarki, także poprzez pozbawianie prawa do poszczególnych kosztów uzyskania przychodów, prawa do pomniejszania uzyskiwanych przychodów o te koszty, a w następstwie karane poprzez wymierzanie im wyższych podatków do zapłaty. Organy ustawodawcze, sądownicze i wykonawcze demokratycznego państwa prawnego nie mogą swoim obywatelom, będącym jednocześnie przedsiębiorcami i podatnikami wysyłać komunikatów – między innymi poprzez treści zawarte w ustawach, rozporządzeniach, wyrokach sądowych, zarządzeniach, liniach orzeczniczych – zezwalających na pewien rodzaj działalności gospodarczej, zezwalających na pewien rodzaj inwestycji, posiadania pewnych rodzajów środków trwałych, a następnie pozbawiać ich tych uprawnień, pozbawiać kosztów uzyskania przychodów, zwiększając sztucznie dochód, stwarzając swego rodzaju domiar bez wydawania formalnych decyzji o wysokości tego domiaru. Wszystko to bez możliwości dokończenia rozpoczętych działań, inwestycji, z pogwałceniem praw nabytych, związanych z uprzednim nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych. W ramach dyskryminacji jednej kategorii podatników pozbawia się możliwości amortyzacji podatkowej, a innym kategoriom podatników pozwala się na amortyzację podatkową. Prawo do zmiany przepisów nie może być realizowane wobec obywateli, przedsiębiorców, podatników w taki sposób, aby działało wstecz, ani też w taki sposób, aby pozbawiało praw nabytych i powodowało nieprzewidywalność warunków jakiejkolwiek działalności, niemożność funkcjonowania obywateli oraz poszkodowanie tych obywateli przez chaotyczny system prawa i chaotyczny sposób stanowienia prawa. Tego rodzaju postępowanie należy potraktować jako naruszenie Konstytucji RP – zasady ochrony praw nabytych i interesów w toku oraz zasady lojalności państwa wobec obywatela (art. 2 Konstytucji RP) oraz zasady równości (art. 32 Konstytucji RP).

Warto również wspomnieć o art. 120 i art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2022, poz. 2651; dalej: OP), zgodnie z którymi organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa, a postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Nie sposób prowadzić postępowań podatkowych w przypadku niezgodnie z Konstytucją RP zmienianych przepisów.

W związku z powyższym, zapis zawarty w art. 22c pkt 2 uPIT należy uznać za niezgodny z Konstytucją RP, kolidujący z treścią zawartą w art. 22h ust. 2 uPIT, a w konsekwencji bezprawny i nie mogący mieć zastosowania do sytuacji podatnika. Ustawodawca, wyłączywszy możliwość amortyzacji niektórych praw majątkowych nie uwzględnił sytuacji podatników, którzy w zaufaniu do dotychczas obowiązujących regulacji prawnych, prowadząc działalność gospodarczą korzystali z prawa do odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do tychże praw. Podatnicy zostali pozbawieni możliwości kontynuacji dokonywania odpisów amortyzacyjnych wartości początkowej. Swoboda w kształtowaniu materialnych treści prawa podatkowego jest jednak równoważona z istnieniem obowiązku przestrzegania konstytucyjnych standardów demokratycznego państwa prawnego, w szczególności zasady ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa, ochrony praw nabytych oraz interesów w toku, stanowiących konkretyzację wymienionej zasady konstytucyjnej.

Ustawodawca ma szczególny obowiązek ochrony interesów w toku, jeżeli: przepisy prawa wyznaczają pewien horyzont czasowy dla realizowania określonych przedsięwzięć, dane przedsięwzięcie ma charakter rozłożony w czasie, jednostka faktycznie rozpoczęła realizację danego przedsięwzięcia w okresie danej regulacji. Wszelkie te przesłanki zostały spełnione w sytuacji opisywanej w przedmiotowym wniosku. Ustawodawca powinien był uwzględnić sytuację podatników, którzy prowadząc działalność gospodarczą, korzystali z prawa odpisów amortyzacyjnych; brak stosownej regulacji przejściowej pozbawił podatnika, który w zaufaniu do dotychczasowych regulacji prawnych korzystał z prawa do odpisów amortyzacyjnych, możliwości ich kontynuowania. Polski Ład nie zapewnił ochrony wartości istotnych dla systemu prawnego.

Na powyżej opisane aspekty sprawy zwrócił uwagę również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w swoim wyroku z dnia 27 czerwca 2023 r. sygn. I SA/Łd 258/23.

Wnioskodawca ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości mieszkalnych nabytych przed 1 stycznia 2022 roku oraz zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów na zasadach i w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2021 roku, aż do momentu pełnego zamortyzowania tych środków trwałych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ten przepis obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Przepis ten został bowiem zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: ustawa zmieniająca).

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Tym samym – na podstawie przepisu przejściowego – który jest przepisem szczególnym, podatnicy tylko do końca 2022 r. mogli stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Innymi słowy – na podstawie przepisu przejściowego – podatnicy mogli do końca 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

W odniesieniu do Pana stanowiska w zakresie niezgodności art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z ustawą z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) wskazuję, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej.

Dlatego też ta interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przez Pana podanego oraz w zakresie postawionego przez Pana pytania, które wyznacza zakres Pana żądania.

Kontrola norm (abstrakcyjna i konkretna; a posteriori i a priori), której istota polega na orzekaniu o hierarchicznej (pionowej) zgodności aktów normatywnych (norm prawnych) niższego rzędu z aktami normatywnymi (normami prawnymi) wyższego rzędu i na eliminowaniu tych pierwszych z systemu obowiązującego prawa w razie stwierdzenia braku zgodności, należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.

Reasumując – nie ma Pan prawa po 31 grudnia 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości mieszkalnych przyjmowanych do używania dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz do ewidencji środków trwałych na przestrzeni lat przed 1 stycznia 2022 r.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).