Interpretacja indywidualna z dnia 4 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDWB.4010.57.2023.2.HK

Wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustalenia, czy w związku z otrzymaniem należności w wyniku umowy nabycia praw, Wnioskodawca jest/będzie podatnikiem podatku u źródła

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy w związku z otrzymywaniem od Dłużnika wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należności, przysługujących Wnioskodawcy w wyniku umowy nabycia praw, Wnioskodawca jest (i będzie) podatnikiem podatku u źródła w rozumieniu art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, wobec czego środki wypłacane na jego rzecz przez Dłużnika powinny być pomniejszane o kwotę podatku u źródła w Polsce.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 31 sierpnia 2023 r. (wpływ 4 września 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą prawną zarejestrowaną w Polsce i polskim rezydentem podatkowym, wpisaną do rejestru funduszy inwestycyjnych (organ rejestrowy: Sąd Okręgowy – (…)). FIZAN ma nadany NIP: (…) oraz numer identyfikacyjny REGON: (…).

Wnioskodawca jest polskim funduszem inwestycyjnym zamkniętym aktywów niepublicznych w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 681 ze zm.). FIZAN działa pod nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w następującym zakresie:

- Działalność trustów, funduszów i podobnych instytucji finansowych (PKD 64.30.Z).

W związku z realizowaną strategią private debt (nabywanie instrumentów dłużnych i udzielanie pożyczek zabezpieczonych), stanowiącą jedną ze specjalizacji prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, FIZAN nabył prawa do wierzytelności pieniężnych celem wzrostu wartości swoich aktywów, tj. celem realizacji polityki inwestycyjnej FIZAN.

FIZAN zawarł z podmiotem niebędącym rezydentem polskim umowę przeniesienia praw wynikających z Royalty Agreement z 20 stycznia 2001 r. oraz Reimbursement Agreement z 18 lutego 2004 r. W wyniku zawarcia przez FIZAN umowy przeniesienia praw FIZAN przysługują wierzytelności o zapłatę świadczeń wynikających z Royalty Agreement z 20 stycznia 2001 r. oraz Reimbursement Agreement z 18 lutego 2004 r. (dalej: „umowa nabycia praw”).

W wyniku zawartej umowy nabycia praw FIZAN przysługuje wierzytelność o zapłatę z tytułu:

a) wierzytelności pieniężnych, istniejących, wymagalnych i nieprzedawnionych o zapłatę należności pieniężnych, a stanowiących udział w przychodach ze sprzedaży produktów alkoholowych (dalej: „Wierzytelności wymagalne”), oraz

b) przysługujących zbywcy wierzytelności przyszłych o zapłatę należności pieniężnych, a stanowiących udział w przychodach ze sprzedaży produktów alkoholowych (dalej: „Wierzytelności przyszłe”)

-wynikających z Royalty Agreement z 20 stycznia 2001 r. z późniejszymi zmianami oraz Reimbursement Agreement z 18 lutego 2004 r. (dalej łącznie: „Wierzytelności”).

Umowa nabycia praw nie obejmuje przeniesienia praw do jakichkolwiek wartości niematerialnych i prawnych (intelektualnych). Zobowiązanym do zapłaty z tytułu Wierzytelności jest polski podmiot, będący polskim rezydentem podatkowym (dalej: „Dłużnik”). Z tytułu zawarcia umowy nabycia praw FIZAN otrzymuje (i otrzyma) płatności od Dłużnika.

Wnioskodawca podkreślił, że w wyniku umowy nabycia praw doszło do ostatecznej zmiany odbiorcy należności, którym stał się FIZAN. Kwestia skuteczności zmiany odbiorcy należności nie budziła też wątpliwości depozytariusza FIZAN ani podmiotu sporządzającego wycenę aktywów FIZAN. Wnioskodawca otrzymuje (i będzie otrzymywał) należności dla własnej korzyści, w tym decyduje (i będzie decydował) samodzielnie o ich przeznaczeniu oraz ponosi (i będzie ponosił) ryzyko ekonomiczne związane z utratą tych należności lub ich części bądź rezultatów ekonomicznych inwestycji poczynionych ze środków pozyskanych z Wierzytelności. FIZAN nie jest (i nie będzie) także zobowiązany prawnie do przekazywania przedmiotowych należności na rzecz jakiegokolwiek podmiotu, a w szczególności na rzecz zbywcy oraz podmiotów z nim powiązanych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy w związku z otrzymywanymi od Dłużnika należnościami pieniężnymi z tytułu Wierzytelności jest (i będzie) podatnikiem podatku u źródła w Polsce.

Uzupełnienie wniosku

Wnioskodawca (Fundusz) jest (i będzie) rzeczywistym właścicielem otrzymywanych należności.

Pytanie

Czy w związku z otrzymywaniem od Dłużnika wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należności, przysługujących Wnioskodawcy w wyniku umowy nabycia praw, Wnioskodawca jest (i będzie) podatnikiem podatku u źródła w rozumieniu art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, wobec czego środki wypłacane na jego rzecz przez Dłużnika powinny być pomniejszane o kwotę podatku u źródła w Polsce?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z otrzymywaniem od Dłużnika wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należności przysługujących mu w wyniku zawarcia umowy nabycia praw FIZAN nie jest (i nie będzie) podatnikiem podatku u źródła w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm.; dalej: „Ustawa o CIT”), wobec czego środki wypłacane na jego rzecz przez Dłużnika w związku z zawarciem ww. umowy nie powinny być pomniejszane o kwotę podatku u źródła w Polsce.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W myśl art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. Należy przy tym jednak zaznaczyć, iż w zakresie ich opodatkowania zastosowanie znajdą nie tylko przepisy prawa krajowego (polskiego), lecz również postanowienia odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Określając podmiotowy zakres obowiązywania Ustawy o CIT, ustawodawca polski przyjął dwie zasady: nieograniczonego obowiązku podatkowego, dotyczącego osób prawnych mających siedzibę lub zarząd w Polsce (zasada rezydencji – art. 3 ust. 1 Ustawy o CIT) i ograniczonego obowiązku podatkowego, dotyczącego tych osób prawnych, które nie mają siedziby lub zarządu w Polsce (zasada źródła – wyrażona w art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła powstania dochodu, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma siedzibę lub zarząd.

Natomiast, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ww. ustawy, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zgodnie z art. 22a Ustawy o CIT, przepis art. 21 tej ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Artykuł 26 ust. 1 Ustawy o CIT mówi z kolei, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem art. 26 ust. 2, 2b i 2d ustawy o CIT, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e ww. ustawy. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Aby skorzystać z preferencji w podatku u źródła (niższej stawki lub zwolnienia), płatnik musi dokonać tym samym odpowiedniej weryfikacji kontrahenta, na rzecz którego dokonuje płatności. Jednym z warunków, które trzeba zbadać, aby dochować należytej staranności, jest status kontrahenta jako rzeczywistego właściciela należności (ang. beneficial owner).

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnia (i będzie spełniał) on warunki wynikające z art. 4a pkt 29 Ustawy o CIT, który stanowi, iż poprzez rzeczywistego właściciela należy rozumieć podmiot, który łącznie spełnia następujące warunki: (a) otrzymuje należność dla własnej korzyści, w tym decyduje samodzielnie o jej przeznaczeniu i ponosi ryzyko ekonomiczne związane z utratą tej należności lub jej części, (b) nie jest pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym do przekazania całości lub części należności innemu podmiotowi, (c) prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, jeżeli należności są uzyskiwane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przy czym przy ocenie, czy podmiot prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą, uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez ten podmiot w zakresie otrzymanej należności – w konsekwencji czego jest (i będzie) beneficjentem rzeczywistym przedmiotowych należności. FIZAN otrzymuje bowiem (i będzie otrzymywał) przedmiotowe należności dla własnej korzyści, w tym decyduje (i będzie decydował) samodzielnie o ich przeznaczeniu oraz ponosi (i będzie ponosił) ryzyko ekonomiczne związane z utratą tych należności lub ich części w przypadku nieefektywnej inwestycji pozyskanych środków. Nie jest (i nie będzie) on zobowiązany do przekazywania przedmiotowych należności na rzecz jakiegokolwiek podmiotu, a w szczególności na rzecz zbywcy oraz podmiotów z nim powiązanych. Środki otrzymywane od Dłużnika są (i będą) przeznaczone na realizację polityki inwestycyjnej Wnioskodawcy w celu wzrostu wartości jego aktywów. Wnioskodawca prowadzi (i będzie prowadził) rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby, tj. w Polsce, która podlega ciągłemu nadzorowi ze strony Komisji Nadzoru Finansowego, a celem nabycia praw do Wierzytelności jest (i będzie) realizacja polityki inwestycyjnej FIZAN.

Ponieważ Wnioskodawca, jako beneficjent rzeczywisty otrzymywanych od Dłużnika należności, nie jest (i nie będzie) podatnikiem podatku u źródła w rozumieniu art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, wypłacane na jego rzecz przez Dłużnika ww. należności nie powinny podlegać pomniejszeniu o kwoty potrącane na poczet zapłaty tego podatku w Polsce.

W związku z tym, w niniejszym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przepis art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania, ponieważ reguluje on opodatkowanie podatkiem dochodowym z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT, tj. podmiotów posiadających ograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej (niebędących polskim rezydentem podatkowym).

W wyniku zawarcia przez FIZAN umowy nabycia praw, w związku z którą uzyskał on prawo do otrzymywania świadczeń od Dłużnika, uzyskuje on definitywne prawo do zachowania należności w swoim majątku – co nadaje mu charakter rzeczywistego właściciela. Zbywca, wyzbywając się praw do otrzymywania należności, traci przymiot podatnika (oraz rzeczywistego właściciela).

Nie powinno budzić wątpliwości, iż w przypadku zawarcia umowy nabycia praw, w związku z którą nabywcy przysługuje prawo do uzyskiwania świadczeń pieniężnych, podmiotem będącym podatnikiem podatku u źródła jest nabywca. Jeżeli zaś nabywcą jest podmiot polski, podatek u źródła nie ma zastosowania. Nawet jeżeli zbywca spełniał podmiotowe warunki zastosowania art. 21 Ustawy o CIT, w sytuacji gdy nabywca jest polskim rezydentem podatkowym, dłużnik wypłaca należność w kwocie brutto. Rozliczenie podatku u źródła (w zakresie którego podatnikami są jedynie podmioty podlegające w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podmioty niebędące polskimi rezydentami podatkowymi) w stosunku do wypłat dokonywanych na rzecz polskich rezydentów podatkowych byłoby sprzeczne z literą i duchem ustaw podatkowych. Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 19 maja 2016 r. (znak: ITPB3/4510-138/16/DK), w której organ przyznał rację wnioskodawcy wskazującemu, że:

„W przypadku płatności dokonywanych między polskimi rezydentami podatkowymi, obowiązek poboru podatku, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych (w związku z art. 21 ust. 1 tej ustawy) nie powstaje.”

W konsekwencji powyższego, FIZAN będący polskim rezydentem podatkowym nie jest (i nie będzie) podatnikiem podatku u źródła – płatności dokonywane przez Dłużnika również będącego polskim rezydentem podatkowym na rzecz Wnioskodawcy nie podlegają (i nie będą podlegały) opodatkowaniu podatkiem u źródła, ponieważ będą dokonywane między podmiotami mającymi siedzibę dla celów podatkowych na terenie Polski (polskimi rezydentami). Tym samym, płatności wypłacane przez Dłużnika na rzecz Wnioskodawcy z tytułu Wierzytelności nie powinny być pomniejszane o kwotę podatku u źródła w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Kwestia ustalenia rzeczywistego właściciela, stosownie do art. 14b § 2a, również nie była przedmiotem interpretacji indywidualnej, okoliczność ta stanowiła element opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się do przywołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Końcowo wskazać również należy, że od 1 stycznia 2022 r. zmianie uległo brzmienie art. 26 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm.). Zgodnie z obecnym brzmieniem ww. przepisu:

Powyższa zmiana nie ma jednakże wpływu na ocenę przedstawionego przez Państwa stanowiska w sprawie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.