Interpretacja indywidualna z dnia 28 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.12.2019.8.MW

Czy ustanowienie w formie aktu notarialnego na rzecz Spółki nieodpłatnej służebności przesyłu w celu posadowienia i utrzymywania napowietrznej linii elektroenergetycznej wraz z wszelkimi urządzeniami związanymi z jej eksploatacją oraz pozostałymi prawami wymienionymi w lit. b-d stanowi przychód Spółki na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, ustawa o CIT)?

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 20 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 marca 2020 r. syg. akt III SA/Wa 1095/19 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 25 sierpnia 2023 r.);

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy ustanowienie w formie aktu notarialnego na rzecz Spółki nieodpłatnej służebności przesyłu w celu posadowienia i utrzymywania napowietrznej linii elektroenergetycznej wraz z wszelkimi urządzeniami związanymi z jej eksploatacją oraz pozostałymi prawami wymienionymi w lit. b-d stanowi przychód Spółki na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, ustawa o CIT) jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 stycznia 2019 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 grudnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy ustanowienie w formie aktu notarialnego na rzecz Spółki nieodpłatnej służebności przesyłu w celu posadowienia i utrzymywania napowietrznej linii elektroenergetycznej wraz z wszelkimi urządzeniami związanymi z jej eksploatacją oraz pozostałymi prawami wymienionymi w lit. b-d stanowi przychód Spółki na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, ustawa o CIT).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Przedmiotem działalności A jest świadczenie usług przesyłania energii elektrycznej, przy zachowaniu wymaganych kryteriów bezpieczeństwa pracy Krajowego Systemu Elektroenergetycznego (KSE). Główne cele działalności A S.A. to:

• zapewnienie bezpiecznej i ekonomicznej pracy Krajowego Systemu Elektroenergetycznego jako części wspólnego, europejskiego systemu elektroenergetycznego, z uwzględnieniem wymogów pracy synchronicznej i połączeń asynchronicznych;
• zapewnienie niezbędnego rozwoju krajowej sieci przesyłowej oraz połączeń transgranicznych;
• udostępnianie na zasadach rynkowych zdolności przesyłowych dla realizacji wymiany transgranicznej;
• tworzenie infrastruktury technicznej dla działania krajowego hurtowego rynku energii elektrycznej.

A jest operatorem systemu przesyłowego w Polsce. Spółka w zakresie swoich ustawowych obowiązków odpowiada między innymi za przesyłanie energii elektrycznej, bilansowanie systemu elektroenergetycznego oraz utrzymanie i rozwój infrastruktury sieciowej wraz z połączeniami transgranicznymi. Rozwój infrastruktury sieciowej jest więc elementem niezbędnym do sprawnego przesyłu energii elektrycznej. W tym celu Spółka buduje, utrzymuje, eksploatuje i konserwuje linie elektroenergetyczne oraz inne obiekty i urządzenia z nią związane, w tym: m in. przewody światłowodowe. Aby zapewnić prawidłową eksploatację powyższych urządzeń Spółka wysłała w dniu (…) r. wniosek do Sądu Rejonowego dla (…), wydział (…) (dalej: Sąd) o stwierdzenie zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu na nieruchomości położnej w (…), dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (…), obejmująca działki (…), obręb (…) (dalej: Nieruchomość) z udziałem Spółki B sp. z o.o., która jest właścicielem Nieruchomości (dalej: Spółka B lub właściciel Nieruchomości) z siedzibą w (…) oraz Skarbu Państwa - Prezydenta m.(…).

W dniu (…) r. do Wnioskodawcy wpłynął wniosek Spółki B o zawarcie pozasądowej ugody, na podstawie której Spółka B uzna złożony przez A wniosek o zasiedzenie służebności gruntowej o treści służebności przesyłu oraz złoży wniosek o jej wciągnięcie przez Sąd do protokołu rozprawy. Zważywszy jednak na fakt, że w istocie zawarta ugoda nie jest podstawą stwierdzenia nabycia służebności gruntowej o treści służebności przesyłu w drodze zasiedzenia i jej wpisu do księgi wieczystej rekomendowanym sposobem działania, zdaniem Spółki, które mogłoby doprowadzić do szybkiego zakończenia przedmiotowej sprawy jest złożenie przez Spółkę B notarialnego oświadczenia o ustanowieniu służebności przesyłu na rzecz A. Zwrócić bowiem należy uwagę, że Spółka B, z uwagi na fakt, iż realizowana przez nią inwestycja została zakończona a budynek oddany do użytkowania, jest zainteresowana szybkim uregulowaniem kwestii służebności przesyłu. Z tego względu w dniu (…) r. Właściciel Nieruchomości zdecydował się złożyć jednostronne oświadczenie w formie aktu notarialnego, w którym ustanowił na rzecz Wnioskodawcy nieodpłatną i nieograniczoną w czasie służebność przesyłu na Nieruchomości, polegającą na:

a)prawie posadowienia i utrzymywania, w tym eksploatacji i konserwacji na Nieruchomości, napowietrznej linii elektroenergetycznej 220 kV obecnie o nazwie relacji (…) (zwanej dalej „Linią”) wraz z wszelkimi obiektami i urządzeniami związanymi z jej eksploatacją, w tym przewodami światłowodowymi, a także prawie dostępu, wejścia, przechodu i przejazdu niezbędnym sprzętem (w tym sprzętem ciężkim) osób upoważnionych przez A, w celu dokonywania czynności związanych z użytkowaniem Linii, w tym: konserwacją, remontem, modernizacją, przebudową, odbudową, przeglądem, kontrolą, usuwaniem awarii, zmianą parametrów Linii, w tym wymianą elementów Linii oraz ewentualnie likwidacją i demontażem Linii;

b)obowiązku znoszenia przez właściciela Nieruchomości ograniczeń i zakazów wynikających z istnienia pasa technologicznego Linii o szerokości 50 metrów (2 x 25 metrów po każdej stronie osi Linii), w tym zakazie wznoszenia w pasie technologicznym budynków mieszkalnych oraz innych budynków przeznaczonych na stały pobyt ludzi, w których przebywanie osób w ciągu doby trwa dłużej niż 4 godziny, zakazie wykonywania nasadzeń drzew, krzewów i roślinności przekraczającej maksymalną docelową wysokość 3 metrów, a także korzystania z Nieruchomości w sposób zgodny z aktualnie obowiązującymi przepisami i normami dotyczącymi linii elektroenergetycznych, ochrony zdrowia i życia ludzkiego oraz ochrony środowiska, zaś lokalizacja wszelkich obiektów, jak również zmiana kwalifikacji Nieruchomości w obrębie pasa technologicznego Linii będzie uzgadniana z właścicielem Linii. Powyższe nie dotyczy obiektów budowlanych spełniających wymogi określone powyżej w lit. b) już istniejących lub których wzniesienie zostało uzgodnione z A;

c)prawie do wycinki (co jest równoznaczne z wyrażeniem zgody przez Właściciela na wykonywanie prac wycinkowych) istniejącego na Nieruchomości drzewostanu i krzewostanu w zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania Linii, przy czym przez wycinkę rozumie się wycięcie drzew, krzewów i roślinności do wysokości 10 cm, licząc od poziomu gruntu oraz podcięcie gałęzi bocznych drzew i krzewów w taki sposób, aby zapewnić poziomą odległość przewodów Linii od gałęzi wynoszącą 6 metrów. Pas wycinki dla linii 220 kV wynosi po 6 metrów od skrajnych przewodów w obydwie strony, powiększony o odległość pomiędzy skrajnymi przewodami Linii. Powyższe nie dotyczy drzew, krzewów i roślinności, które nie przekroczą maksymalnej docelowej wysokości 3 metrów, w tym upraw sadowniczych;

d)prawie wejścia (co jest równoznaczne z wyrażeniem zgody przez właściciela na udostępnienie Nieruchomości) na Nieruchomość w celu wykonania uprawnień wynikających z ustanowionej służebności.

Powyższa służebność została ustanowiona również na rzecz każdoczesnego nabywcy przedsiębiorstwa.

Zgodnie z treścią powyższego aktu notarialnego, w zamian za nieodpłatne ustanowienie służebności właściciel Nieruchomości oczekuje od Wnioskodawcy, iż niezwłocznie po ujawnieniu w księdze wieczystej Nieruchomości wpisu służebności Spółka cofnie wniosek o stwierdzenie nabycia służebności gruntowej o treści służebności przesyłu w drodze zasiedzenia, w sprawie zawisłej przed Sądem.

Dla celów pobrania opłat pełnomocnik Spółki B określił skapitalizowaną wartość służebności przesyłu na kwotę 15.000 zł.

Pytania

1. Czy ustanowienie w formie aktu notarialnego na rzecz Spółki nieodpłatnej służebności przesyłu w celu posadowienia i utrzymywania napowietrznej linii elektroenergetycznej wraz z wszelkimi urządzeniami związanymi z jej eksploatacją oraz pozostałymi prawami wymienionymi w lit. b-d stanowi przychód Spółki na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, ustawa o CIT)?

Jeśli organ uzna stanowisko Spółki za nieprawidłowe w pyt. 1 to:

2. Czy ustanowienie w formie aktu notarialnego na rzecz Spółki nieodpłatnej służebności przesyłu w celu posadowienia i utrzymywania napowietrznej linii elektroenergetycznej wraz z wszelkimi urządzeniami związanymi z jej eksploatacją oraz pozostałymi prawami wymienionymi w lit. b-d stanowi przychód Spółki na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w sytuacji wystąpienia świadczenia wzajemnego jakim jest cofnięcie przez Spółkę wniosku o stwierdzenie nabycia służebności gruntowej o treści służebności przesyłu w drodze zasiedzenia, w sprawie zawisłej przed Sądem?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 305(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm, dalej: k.c.) nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).

Istotą służebności przesyłu jest obciążenie nieruchomości na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w ograniczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń. Służebność przesyłu uprawnia więc do wejścia na grunt w celu dokonywania remontów, przeglądów i napraw posadowionych urządzeń, usuwania ich awarii, a w przypadku zamiaru dopiero wybudowania tych urządzeń - także prawo do wykonania tej czynności.

Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie pytania 1, ustanowienie nieodpłatnej służebności przesyłu w formie aktu notarialnego w opisanym stanie faktycznym nie stanowi przychodu dla Spółki.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są m.in. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji „nieodpłatnego świadczenia”. Zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa sądowo-administracyjnego przez pojęcie „nieodpłatnego świadczenia”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, rozumieć należy wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenie gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (por. m.in. uchwała 7 sędziów NSA z dnia 16 października 2006 r., II FPS 1/06, uchwała 7 sędziów NSA z dnia 24 października 2010 r., II FPS 1/10). Aby konkretne świadczenie można było uznać za nieodpłatne, stanowiące źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, musi dojść do zdarzenia prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody objęte opodatkowaniem.

Samo określenie „otrzymanie nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia, użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT należy interpretować i rozumieć zgodnie z cywilnoprawnym znaczeniem (por. np. uchwała 7 sędziów NSA z 2 lipca 2001 r. sygn. akt FPS 3/01). Jest to bowiem określenie prawa cywilnego, co wyżej wykazano, w dodatku jest to określenie nieostre, wywołujące różne wątpliwości interpretacyjne. Zgodnie z utrwalonymi w orzecznictwie zasadami rozumienia takich określeń cywilnoprawnych w prawie podatkowym, należy je interpretować i rozumieć zgodnie z cywilnoprawnym znaczeniem, „chyba, że ustawodawca podatkowy nadał takiemu określeniu inne, swoiste, podatkowe znaczenie”. W przypadku „otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw” ustawodawca nie wskazał, by należało mu nadać inne niż cywilnoprawne znaczenie. Byłoby tak, gdyby ustawa o CIT zawierała własną definicję tego pojęcia. Jeżeli jednak takiej definicji nie ma, zdaniem Wnioskodawcy nie można stosować rozszerzającej wykładni art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Zastosowanie wykładni rozszerzającej w zakresie ustalania obowiązku podatkowego w odniesieniu do przepisów określających w sposób mało precyzyjny zakres obowiązku podatkowego jest niedopuszczalne (por. np. wyrok NSA z 3 kwietnia 2000 r. sygn. akt III SA 3108/00, wyrok NSA z 21 listopada 2003 r. sygn. akt IV SA 4044/01). Przeciwne rozumowanie zakładające możliwość zastosowania wykładni rozszerzającej w analizowanym przypadku prowadziłoby do podważenia podstawowych zasad, w tym przede wszystkim tych wynikających z art. 2 Konstytucji RP - zasadą poprawnej legislacji a także z zasadami: określoności (pewności) prawa oraz zasadą określoności konstruowania obowiązku podatkowego w drodze ustawy. Problematyka ta była również przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w wyroku z 21 kwietnia 2009 r. (sygn. K 50/07), w którego uzasadnieniu stwierdzono, że nieprecyzyjne lub niejasne sformułowanie przepisów powoduje niepewność po stronie ich adresatów co do treści ich praw i obowiązków, zwłaszcza, kiedy taka redakcja przepisów stwarza pole do nazbyt swobodnej ich interpretacji, a przekroczenie pewnego poziomu niejasności przepisów stanowi samodzielną podstawę do stwierdzenia niezgodności niejasno sformułowanych przepisów ze statuującym zasadę demokratycznego państwa prawnego art. 2 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie prezentuje stanowisko, że nakaz przestrzegania przez ustawodawcę zasad poprawnej legislacji jest funkcjonalnie związany z zasadami pewności bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony zaufania do państwa i prawa. Poza aspektami proceduralnymi, zasady przyzwoitej legislacji obejmują również wymaganie należytej określoności przepisów, które powinny być formułowane w sposób poprawny, precyzyjny i jasny.

Co więcej, zwrócić należy uwagę, że rozszerzająca wykładnia pojęcia „nieodpłatne świadczenie” koliduje z wyrażoną w art. 2a Ordynacji podatkowej zasadą rozstrzygania wątpliwości interpretacyjnych na korzyść podatnika.

Przyjmując za podstawę rozważań definicję nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu prawa cywilnego a także uwzględniając zasadę pewności prawa i określoności konstruowania obowiązku podatkowego w drodze ustawy, użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, określenie „otrzymanie nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw” należy rozumieć jako niewywołujące przychodu w sytuacji, gdy czynność prawna jest ze swej istoty zawsze nieodpłatna (nabycie następuje w drodze zasiedzenia służebności przesyłu lub gdy podatnik, korzystając z zasady swobody umów i kształtowania swej sytuacji prawnej, dokonuje czynności prawnej nieodpłatnie, w drodze umowy lub ugody sądowej). Przychód zaś powstawałby w takich przypadkach, gdy podatnik zmieniając charakter czynności prawnej odpłatnej, dokonuje jej jako nieodpłatnej. W takim przypadku z istoty rzeczy powinien liczyć się na gruncie prawa podatkowego z negatywnymi konsekwencjami podatkowymi (por. wyrok NSA z 12 kwietnia 2018, sygn. II FSK 882/16, wyrok NSA z 23 kwietnia 2013, sygn. II FSK 1717/11; także wyrok WSA w Krakowie z 31 października 2012 r. sygn. SA/Kr 1398/12; wyrok WSA w Krakowie z 13 czerwca 2013 r. sygn. I SA/Kr 530/13).

Poza tym, w odniesieniu do służebności gruntowej, za poglądem o braku powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia wynikającego ze służebności gruntowej przemawia również to, że służebność ta nie jest ustanawiana na rzecz konkretnej osoby, lecz na rzecz każdoczesnego właściciela nieruchomości. Zakładając, że w związku z ustanowieniem takiej służebności powstaje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, to konsekwentnie, taki przychód powinien wykazywać każdy kolejny nabywca nieruchomości, na rzecz której została ustanowiona służebność.

Trzeba również zwrócić, uwagę, że nie ma można różnicować podmiotów ze względu na sposób nabycia służebności przesyłu. Nie ma uzasadnienia dla tezy, zgodnie z którą podmioty, które korzystają ze służebności na podstawie umów osiągają przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a podmioty, które nabywają prawo służebności poprzez upływ terminu, czyli na podstawie zasiedzenia przychodu takiego nie osiągają. W opisywanym stanie faktycznym nie można więc zaakceptować sytuacji, w której Wnioskodawca pozostawiając wniosek o stwierdzenie nabycia zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu w Sądzie - nie uzyskałby nieodpłatnego świadczenia, a uzyskałby je jeśli zrezygnowałby z tej formy nabycia na rzecz ustanowienia przez właściciela Nieruchomości służebności przesyłu w formie aktu notarialnego. Akceptacja powyższego oznaczałaby by bowiem, że ten sam efekt gospodarczy w postaci swobodnego użytkowania infrastruktury sieciowej przez A na Nieruchomości może mieć odmienne skutki podatkowe w zależności od charakteru nabycia. To z kolei stoi w sprzeczności z podstawowymi zasadami, w tym m in. zasadą sprawiedliwości podatkowej oraz zasadą równości obywateli wobec prawa wynikającą z art. 32 Konstytucji RP.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, ustanowienie na jej rzecz nieodpłatnej służebności przesyłu nie stanowi podstawy do rozpoznania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Podobne stanowisko zostało również wyrażone w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19 września 2018 r. (sygn. IBPBI/2/423-1275/14-1/IŻ) oraz utrwalonej linii orzeczniczej (por. wyrok NSA z 12 kwietnia 2018, sygn. II FSK 882/16, wyrok NSA z 23 kwietnia 2013, sygn. II FSK 1717/11).

Ekwiwalentność jest cechą, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia. Oznacza więc wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne. Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. W analizowanym stanie faktycznym w zamian za nieodpłatne ustanowienie służebności przesyłu Spółka niezwłocznie po ujawnieniu w księdze wieczystej Nieruchomości wpisu służebności cofnie wniosek o stwierdzenie nabycia służebności gruntowej o treści służebności przesyłu w drodze zasiedzenia, w sprawie zawisłej przed Sądem Rejonowym.

Zdaniem Spółki wystąpienie powyższego świadczenia wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego po stronie Spółki.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 12 marca 2019 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-1.4010.12.2019.2.MW, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 15 marca 2019 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 10 kwietnia 2019 r. (wpływ 15 kwietnia 2019 r.) wnieśli Państwo skargę na powyższą interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną wyrokiem z 13 marca 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1095/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 25 kwietnia 2023 r. sygn. akt II FSK 2666/20 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok z 13 marca 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1095/19, który uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną stał się prawomocny od 25 kwietnia 2023 r. Akta sprawy wpłynęły 25 sierpnia 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia czy ustanowienie w formie aktu notarialnego na rzecz Spółki nieodpłatnej służebności przesyłu w celu posadowienia i utrzymywania napowietrznej linii elektroenergetycznej wraz z wszelkimi urządzeniami związanymi z jej eksploatacją oraz pozostałymi prawami wymienionymi w lit. b-d stanowi przychód Spółki na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036, ustawa o CIT) jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Należy wskazać, iż Spółka oczekiwała odpowiedzi na pytanie oznaczone nr 2 w przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe.

Zatem ze względu na uznanie za prawidłowe stanowiska w zakresie pytania nr 1– organ odstąpił od udzielenia odpowiedzi na pytania oznaczone nr 2.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.