Interpretacja indywidualna z dnia 27 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.402.2023.1.ASK

W zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych wierzytelności z tytułu kredytów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 lipca 2023 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy Spółka będąca podmiotem podlegającym nadzorowi KNF jako mała instytucja płatnicza (w przyszłości, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskanie licencji, jako krajowa instytucja płatnicza), jest i będzie uprawniona na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, do rozpoznawania jako koszty uzyskania przychodów Nieściągalnych wierzytelności pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te Nieściągalne wierzytelności, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką akcyjną podlegającą w Polsce opodatkowaniu CIT od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka wchodzi w skład międzynarodowej grupy finansowej (…).

Wnioskodawca posiada status małej instytucji płatniczej w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2360 ze zm., dalej: „ustawa o usługach płatniczych”) oraz jest instytucją pożyczkową wpisaną do rejestru instytucji pożyczkowych prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego (dalej: „KNF”), świadczącą usługi na podstawie ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1028 ze zm., dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”). Jako mała instytucja płatnicza Wnioskodawca wpisany został do rejestru małych instytucji płatniczych dnia (...) roku. Ponadto Spółka złożyła w roku (...) wniosek o uzyskanie licencji krajowej instytucji płatniczej i oczekuje na jego rozpatrzenie.

Spółka – jako instytucja pożyczkowa – jest uprawniona do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim. Jako mała instytucja płatnicza Wnioskodawca podlega nadzorowi sprawowanemu przez KNF. W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskania licencji krajowej instytucji płatniczej Spółka będzie podlegać nadzorowi sprawowanemu przez KNF jako krajowa instytucja płatnicza.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest odpłatne pożyczanie klientom Spółki środków pieniężnych – w drodze umów (...). Usługi oferowane przez Spółkę obejmują przyznawanie odnawialnych limitów kredytowych na podstawie umów o kartę kredytową i udzielanie pożyczek konsumenckich, w przypadku których spłata zobowiązania następuje w okresach (...) lub okresach (...). Finansowanie opisane powyżej przyznawane jest klientom Spółki w złotych.

Ponadto zakres usług Spółki obejmuje usługi płatnicze, w szczególności dokonywanie transakcji wypłat gotówki czy wykonywanie transakcji płatniczych przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu ubezpieczeń i opieki medycznej, a także inne, mniej istotne usługi.

Sprawozdanie finansowe Spółki sporządzane jest zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej zatwierdzonymi przez Unię Europejską, a w zakresie przez nie nieuregulowanym - zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.), przepisami wykonawczymi wydanymi na jej podstawie, jak również innymi obowiązującymi przepisami prawa.

Zarówno przyznanie odnawialnego limitu kredytowego na podstawie umowy o kartę kredytową, jak i udzielenie pożyczki konsumenckiej przez Wnioskodawcę, uzależnione jest od oceny zdolności kredytowej i płatniczej potencjalnego klienta Spółki. W tym celu Wnioskodawca stosuje między innymi wewnętrzne modele scoringowe i na ich podstawie oceniana jest wiarygodność kredytowa tego klienta.

Wnioskodawca przyjął i stosuje również odpowiednie procedury należytej staranności, mające na celu identyfikację i weryfikację tożsamości jego klientów. W ramach powyższych procedur Spółka m.in. gromadzi informacje umożliwiające stosowanie odpowiednich środków bezpieczeństwa finansowego. Wnioskodawca może w szczególności wykonywać kopie dokumentów potwierdzających tożsamość klientów Spółki, zbierać informacje o ich rachunkach bankowych, jak również weryfikować numery telefonów oraz adresy poczty elektronicznej. Procedury te są zgodne ze standardami rynkowymi oraz rekomendacjami KNF.

Pomimo przeprowadzanej przez Spółkę oceny zdolności kredytowej oraz weryfikacji wiarygodności płatniczej klientów Spółki zdarza się, że klienci nie regulują swoich zobowiązań wobec Spółki, wynikających z udzielonego im finansowania (środków pieniężnych stawianych do ich dyspozycji przez Spółkę). W takich przypadkach Wnioskodawca prowadzi (przede wszystkim wewnętrznie lub ewentualnie za pośrednictwem zewnętrznych partnerów) działania windykacyjne mające na celu ściągnięcie długu, w zakres których wchodzi np. dostarczanie dłużnikom pism z wezwaniami do zapłaty, wykonywanie monitów telefonicznych czy też kierowanie wierzytelności na drogę postępowania sądowego. Działania te wykazują znaczną skuteczność, dzięki czemu istotna część zobowiązań klientów Spółki, w przypadku których występuje opóźnienie w spłacie, zostaje ostatecznie uregulowana.

Pomimo prowadzonych działań windykacyjnych nie wszystkie wierzytelności Spółki są spłacane przez jej klientów. W przypadkach braku uregulowania zobowiązań przez klientów Spółka dokonuje odpisu wierzytelności jako nieściągalnych oraz dokumentuje ich nieściągalność w sposób, o którym mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Wnioskodawca przyjmuje, że takich działań będzie dokonywał także w przyszłości.

Wymagalne a nieściągalne wierzytelności Spółki z tytułu niespłacanych przez klientów zobowiązań – pożyczek konsumenckich i limitu kredytowego udzielonego przez Spółkę na podstawie umów o kartę kredytową z limitem kredytowym – które:

• zostały udzielone przez Spółkę nie wcześniej niż od momentu objęcia Spółki nadzorem KNF jako małej instytucji płatniczej, tj. w okresie podlegania nadzorowi KNF przez Spółkę jako mała instytucja płatnicza (w przyszłości, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskanie licencji, jako krajowa instytucja płatnicza),
• są lub zostaną udokumentowane jako nieściągalne zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT oraz
• nie stanowią wierzytelności odpisanych jako przedawnione

- będą określane w dalszej części niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jako „Nieściągalne wierzytelności”.

W związku z powyższym Wnioskodawca pragnie potwierdzić, czy Nieściągalne wierzytelności mogą być zaliczane przez niego do kosztów uzyskania przychodów na zasadach przewidzianych w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT.

Pytanie

Czy Wnioskodawca, będąc podmiotem podlegającym nadzorowi KNF jako mała instytucja płatnicza (w przyszłości, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskanie licencji, jako krajowa instytucja płatnicza), jest i będzie uprawniony, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, do rozpoznawania jako koszty uzyskania przychodów Nieściągalnych wierzytelności pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te Nieściągalne wierzytelności, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, będąc podmiotem podlegającym nadzorowi KNF jako mała instytucja płatnicza (w przyszłości, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskanie licencji, jako krajowa instytucja płatnicza), jest i będzie on uprawniony, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, do rozpoznawania jako koszty uzyskania przychodów Nieściągalnych wierzytelności pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te Nieściągalne wierzytelności, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie z powyższym przepisem za koszt uzyskania przychodów nie może zostać uznany w szczególności koszt, który został enumeratywnie wymieniony przez ustawodawcę w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wymagalnych a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów - w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zastosowana została konstrukcja tzw. wyjątków od negacji, polegająca na wyszczególnieniu przez ustawodawcę grupy szczególnych kosztów, które należą do kategorii kosztów wyłączonych, co do zasady, z możliwości rozpoznawania ich jako koszty uzyskania przychodów, jednakże w drodze wyjątku mogą zostać zaliczone przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów (por. P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz. Tom II. Art. 15-42, wyd. XIII, Warszawa 2022, art. 16).

Przykładem konstrukcji, o której mowa powyżej, jest przywołany art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, zgodnie z którym określone w tym przepisie wymagalne a nieściągalne kredyty (pożyczki) mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że udzieliły ich jednostki organizacyjne:

• których działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym,
• uprawnione do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania.

Jednocześnie, przepis art. 16 ust. 2 ustawy o CIT dodatkowo uzależnia możliwość skorzystania przez podatników z opcji rozpoznawania określonych nieściągalnych wierzytelności w kosztach uzyskania przychodów od ich odpowiedniego udokumentowania:

Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1)postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2)postanowieniem sądu o:

a)oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

b)umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

c)zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

3)protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Nieściągalne wierzytelności będące przedmiotem niniejszego wniosku obejmują wyłącznie takie wierzytelności, które zostaną odpowiednio udokumentowane zgodnie ze wskazanym powyżej przepisem, a tym samym analizowany warunek należy uznać za spełniony.

Ponadto, jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Jak wskazano w przedstawionym opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Nieściągalne wierzytelności nie stanowią wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Oznacza to, że w sytuacji, której dotyczy niniejszy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, przepis ten nie znajduje zastosowania.

Mając powyższe na uwadze, możliwość rozpoznawania Nieściągalnych wierzytelności, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, w kosztach uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę uzależniona jest od spełnienia przez niego w sposób łączny:

• warunku uprawnienia do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania Wnioskodawcy oraz
• warunku podlegania działalności Wnioskodawcy nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.

Warunek uprawnienia do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania jednostki organizacyjnej

Pierwszą z powyżej wskazanych przesłanek zaliczenia wymagalnych a nieściągalnych kredytów (pożyczek) do kosztów uzyskania przychodów jest warunek, aby te kredyty (pożyczki) zostały udzielone przez jednostkę organizacyjną uprawnioną do ich udzielania na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania. Jak wskazano w treści stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Spółka jest uprawniona do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim.

Za odrębne ustawy regulujące zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnych uprawnionych do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów określonych nieściągalnych wierzytelności uznaje się ustawy inne niż ustawa o CIT, które stanowią podstawę do udzielania przez te jednostki kredytów / pożyczek.

W ocenie Wnioskodawcy należy w tym zakresie zaznaczyć, że odrębną ustawą, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest w szczególności ustawa o kredycie konsumenckim, na podstawie której Wnioskodawca udziela swoim klientom kredytów konsumenckich. Stanowisko to zostało wielokrotnie potwierdzone w orzeczeniach wydawanych przez sądy administracyjne, w tym przez Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) - w szczególności w wyroku z dnia 17 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 990/18, w sprawie, w której stroną był Wnioskodawca. W orzeczeniu tym NSA, potwierdzając status Spółki jako jednostki uprawnionej do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnej ustawy regulującej zasady jej funkcjonowania, wskazał, że:

(...) zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że u.k.k. jest jedną z ustaw regulujących zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnych uprawnionych do udzielania kredytów (pożyczek) (...). Skoro skarżąca jest instytucją pożyczkową, o której mowa w art. 5 ust. 2a u.k.k., to w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, został spełniony podstawowy warunek, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) u.p.d.o.p. (...)

Przykładowo również w wyroku NSA z dnia 28 września 2021 r., sygn. akt II FSK 265/19, sąd stwierdził, że:

(...) zwrot „odrębna” ustawa, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b) u.p.d.o.p., nie oznaczał, że wyodrębnienie danego rodzaju podmiotów powinno być dokonane w sposób zupełny i autonomiczny w zakresie wszystkich kwestii związanych z ich formą prawno-organizacyjną, albowiem również inne przepisy, np. ustawa Kodeks spółek handlowych, mogły obejmować swoim zakresem zasady ich funkcjonowania, tj. pełnić w stosunku do nich funkcję komplementarną.

W świetle powyższych wywodów za „odrębną” ustawę regulującą zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnych uprawnionych do udzielania kredytów (pożyczek) będzie również ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2016 r., poz. 1528; dalej: „u.k.k.”) [podkreślenie Wnioskodawcy].

Analogiczny wniosek został przedstawiony między innymi w wyrokach NSA:

• z dnia 8 października 2021 r., sygn. akt II FSK 85/19,
• z dnia 29 września 2021 r., sygn. akt II FSK 266/19,
• z dnia 11 czerwca 2021 r., sygn. akt II FSK 3504/18,
• z dnia 27 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 945/18, jak również
• z dnia 25 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 579/18.

Wnioskodawca zauważa, że przywołane orzeczenia zostały wydane w odniesieniu do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r. Natomiast, jako że po tej dacie treść przedmiotowego przepisu nie została w żaden sposób znowelizowana w zakresie analizowanego warunku uprawnienia jednostki organizacyjnej do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania, zasadne jest, zdaniem Wnioskodawcy, powoływanie się w tym zakresie na wskazaną powyżej linię orzeczniczą NSA.

Wskazania wymaga, że powyższe stanowisko zostało również zaakceptowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”) z dnia 18 stycznia 2023 r., sygn. 0111- KDIB1-2.4010.683.2022.2.AW, w której organ podatkowy odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny, potwierdzając stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym:

(...) art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b Ustawy o CIT odnosi się do jednostek uprawnionych do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich jednostek. Za ustawę odrębną należy uznać ustawę inną niż Ustawa o CIT, która reguluje zasady funkcjonowania jednostek uprawnionych do udzielania kredytów. Taką ustawą jest m.in. UKK, bowiem Rozdział 5a tej ustawy reguluje zasady funkcjonowania instytucji pożyczkowych uprawnionych do udzielania kredytów konsumenckich. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych, np. wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2021 r. sygn. IIFSK 3504/18, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 marca 2021 r. sygn. I SA/Gl 141/21, które uznają UKK za ustawę odrębną w rozumieniu ww. przepisu.

Tym samym należy stwierdzić, że ustawa o kredycie konsumenckim - na podstawie której Wnioskodawca prowadzi swoją działalność jako instytucja pożyczkowa - jest jedną z ustaw regulujących zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnych uprawnionych do udzielania kredytów (pożyczek) w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT.

W konsekwencji, w sytuacji przedstawionej przez Wnioskodawcę, za spełniony należy uznać warunek uprawnienia Wnioskodawcy do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jego funkcjonowania.

Warunek nadzoru państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym nad działalnością jednostki organizacyjnej

Drugim z warunków, których spełnienie jest konieczne dla umożliwienia podatnikowi skorzystania z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, jest warunek, aby jego działalność podlegała nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.

Jak zostało wskazane w przedstawionym powyżej opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest małą instytucją płatniczą w rozumieniu ustawy o usługach płatniczych. Z tego powodu Wnioskodawca pozostaje pod nadzorem państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym - KNF. Wnioskodawca złożył ponadto wniosek o uzyskanie licencji krajowej instytucji płatniczej i oczekuje na jego rozpatrzenie. W przypadku pozytywnego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku Spółka podlegać będzie nadzorowi KNF jako krajowa instytucja płatnicza.

Jak stanowi bowiem art. 1 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 753 ze zm.):

Nadzór nad rynkiem finansowym obejmuje (...) nadzór nad instytucjami płatniczymi, małymi instytucjami płatniczymi, dostawcami świadczącymi wyłącznie usługę dostępu do informacji o rachunku, biurami usług płatniczych, instytucjami pieniądza elektronicznego, oddziałami zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego sprawowany zgodnie z przepisami ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2360 i 2640) [podkreślenie Wnioskodawcy].

Powyższe oznacza, że działalność Wnioskodawcy podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, a więc za spełniony w tym przypadku należy uznać warunek z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT.

Tym samym spełnione pozostają wszystkie przesłanki (warunki) dla umożliwienia Wnioskodawcy rozpoznawania, na mocy art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, w kosztach uzyskania przychodów wymagalnych a nieściągalnych Nieściągalnych wierzytelności pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te Nieściągalne wierzytelności, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ w przypadku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego:

• spełnione zostaną warunki, o których mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, oraz nie jest spełniony warunek wyłączający możliwość rozpoznania kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, co zostało wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego,
• Wnioskodawca jest uprawniony do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnej ustawy regulującej zasady jego funkcjonowania, tj. ustawy o kredycie konsumenckim,
• działalność Wnioskodawcy, będącego małą instytucją płatniczą (w przyszłości, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskanie licencji, krajową instytucją płatniczą), podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym - KNF.

Wskazać należy, że literalne brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT nie wskazuje, że warunek uprawnienia do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania jednostki organizacyjnej oraz warunek podlegania przez działalność jednostki nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym muszą być ze sobą wprost połączone. Przepis, o którym mowa, wymaga jedynie, aby oba przedmiotowe warunki pozostawały spełnione - tak jak w przypadku przedstawionego w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko, zgodnie z którym małe instytucje płatnicze, jak również krajowe instytucje płatnicze, podlegające nadzorowi KNF, mogą korzystać z tego samego przepisu, do korzystania z którego uprawnione są pozostałe podmioty objęte nadzorem tego organu - np. banki - jest tym samym w pełni uzasadnione. Przyjęcie odwrotnego podejścia stanowiłoby naruszenie zasady równości opodatkowania, a także prowadziłoby do bezpodstawnej dyskryminacji instytucji płatniczych względem innych, analogicznie nadzorowanych jednostek organizacyjnych.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej znajduje również swoje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. W przywołanej już interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 18 stycznia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1- 2.4010.683.2022.2.AW, wydanej dla sytuacji analogicznej do opisanej w niniejszym wniosku, organ podatkowy, odstępując od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny, zgodził się z podatnikiem, że:

(...) jeśli mała instytucja płatnicza podlega nadzorowi KNF i jednocześnie udziela kredytów (pożyczek) na podstawie innych ustaw regulujących jej funkcjonowanie (np. UKK), to może ona spełnić warunki zaliczenia kwot niespłaconych kredytów (pożyczek) do kosztów podatkowych.

Również w interpretacji indywidualnej z dnia 3 lipca 2023 r., sygn. O111-KDIB1-2.4010.234.2023.1.MC, Dyrektor KIS potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym:

Wnioskodawca jest małą instytucją płatniczą (...) oraz instytucją pożyczkową (...). Jako mała instytucja płatnicza Wnioskodawca podlega pod nadzór Komisji Nadzoru Finansowego (...).

(...) zdaniem Wnioskodawcy (...) na mocy art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b updop jest on uprawniony do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów konsumenckich (pomniejszonych o kwotę niespłaconych odsetek, opłat), będących udokumentowanymi wierzytelnościami nieściągalnymi (...).

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że będąc podmiotem podlegającym nadzorowi KNF jako mała instytucja płatnicza (w przyszłości, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskanie licencji, jako krajowa instytucja płatnicza), jest i będzie on uprawniony, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, do rozpoznawania jako koszty uzyskania przychodów Nieściągalnych wierzytelności pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te Nieściągalne wierzytelności, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2587, ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 stawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog kosztów (wydatków, odpisów, rezerw) nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie. Przy czym konstrukcja omawianego przepisu polega na tym, że co do zasady wszystkie wymienione w nim wydatki nie stanowią kosztów podatkowych, lecz po spełnieniu określonych warunków lub w ramach konkretnie ustalonych limitów, niektóre z nich tym kosztem są. O ile w przypadku art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za kierunkowe kryterium wykładni przyjmuje się kryterium celu poniesionego kosztu, o tyle w przypadku kosztów (wydatków) wymienionych w art. 16 tej ustawy, cel ich poniesienia jest bez znaczenia dla możliwości zaliczenia ich albo nie do kosztów uzyskania przychodów, zaś decydujące znaczenie ma jednoznaczne wskazanie ustawodawcy, czy dany koszt jest kosztem uzyskania przychodu, czy też nie.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że są Państwo uprawnieni do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie ustawy o kredycie konsumenckim. Jako mała instytucja płatnicza podlegają Państwo nadzorowi sprawowanemu przez KNF. W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskania licencji krajowej instytucji płatniczej Spółka będzie podlegać nadzorowi sprawowanemu przez KNF jako krajowa instytucja płatnicza. Podstawowym przedmiotem Państwa działalności jest odpłatne pożyczanie klientom Spółki środków pieniężnych – w drodze umów (...) Usługi oferowane przez Spółkę obejmują przyznawanie odnawialnych limitów kredytowych na podstawie umów o kartę kredytową i udzielanie pożyczek konsumenckich, w przypadku których spłata zobowiązania następuje w okresach (...) lub okresach (...). Finansowanie opisane powyżej przyznawane jest klientom Spółki w złotych. Ponadto zakres usług Spółki obejmuje usługi płatnicze, w szczególności dokonywanie transakcji wypłat gotówki czy wykonywanie transakcji płatniczych przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu ubezpieczeń i opieki medycznej, a także inne, mniej istotne usługi. Sprawozdanie finansowe Spółki sporządzane jest zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej zatwierdzonymi przez Unię Europejską, a w zakresie przez nie nieuregulowanym - zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.), przepisami wykonawczymi wydanymi na jej podstawie, jak również innymi obowiązującymi przepisami prawa. Zarówno przyznanie odnawialnego limitu kredytowego na podstawie umowy o kartę kredytową, jak i udzielenie pożyczki konsumenckiej przez Państwa, uzależnione jest od oceny zdolności kredytowej i płatniczej potencjalnego klienta Spółki. W tym celu stosują Państwo między innymi wewnętrzne modele scoringowe i na ich podstawie oceniana jest wiarygodność kredytowa tego klienta. Stosują Państwo również odpowiednie procedury należytej staranności, mające na celu identyfikację i weryfikację tożsamości jego klientów. W ramach powyższych procedur Spółka m.in. gromadzi informacje umożliwiające stosowanie odpowiednich środków bezpieczeństwa finansowego. Mogą Państwo w szczególności wykonywać kopie dokumentów potwierdzających tożsamość klientów Spółki, zbierać informacje o ich rachunkach bankowych, jak również weryfikować numery telefonów oraz adresy poczty elektronicznej. Procedury te są zgodne ze standardami rynkowymi oraz rekomendacjami KNF. Pomimo przeprowadzanej przez Państwa oceny zdolności kredytowej oraz weryfikacji wiarygodności płatniczej klientów Spółki zdarza się, że klienci nie regulują swoich zobowiązań wobec Spółki, wynikających z udzielonego im finansowania. W takich przypadkach prowadzą Państwo (przede wszystkim wewnętrznie lub ewentualnie za pośrednictwem zewnętrznych partnerów) działania windykacyjne mające na celu ściągnięcie długu, w zakres których wchodzi np. dostarczanie dłużnikom pism z wezwaniami do zapłaty, wykonywanie monitów telefonicznych czy też kierowanie wierzytelności na drogę postępowania sądowego. Działania te wykazują znaczną skuteczność, dzięki czemu istotna część zobowiązań klientów Spółki, w przypadku których występuje opóźnienie w spłacie, zostaje ostatecznie uregulowana. Pomimo prowadzonych działań windykacyjnych nie wszystkie wierzytelności Spółki są spłacane przez jej klientów. W przypadkach braku uregulowania zobowiązań przez klientów Spółka dokonuje odpisu wierzytelności jako nieściągalnych oraz dokumentuje ich nieściągalność w sposób, o którym mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Takich działań będą Państwo dokonywać także w przyszłości.

Państwa wątpliwość budzi kwestia czy będąc podmiotem podlegającym nadzorowi KNF jako mała instytucja płatnicza (w przyszłości, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskanie licencji, jako krajowa instytucja płatnicza), są i będą Państwo uprawnieni, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, do rozpoznawania jako koszty uzyskania przychodów Nieściągalnych wierzytelności pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te Nieściągalne wierzytelności, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT:

Co do zasady – wierzytelności nieściągalne z tytułu kredytów (pożyczek), bez względu na przyczynę ich nieściągalności, nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów. Reguła ta jednak ma wyjątki. Jednym z nich jest powyższy przepis, który oznacza, że w ciężar kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone nieściągalne wierzytelności z tytułu wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek). Wierzytelności te dotyczyć mogą jedynie jednostek organizacyjnych, które na podstawie odrębnych przepisów regulujących zasady ich funkcjonowania, są uprawnione do udzielania kredytów (pożyczek).

Zaliczeniu w ciężar kosztów podatkowych podlega jedynie różnica między kwotą udzielonego i wymagalnego, a nieściągalnego kredytu (pożyczki) a kwotą niespłaconych odsetek oraz równowartością rezerw utworzonych na te kredyty (pożyczki), wliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów.

Warunkiem zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów jest ich nieprzedawnienie i udokumentowanie w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

W myśl art. 16 ust. 2 ustawy o CIT:

Jak wynika z opisu sprawy posiadają Państwo status małej instytucji płatniczej w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2360 ze zm., dalej: „ustawa o usługach płatniczych”) oraz są Państwo instytucją pożyczkową wpisaną do rejestru instytucji pożyczkowych prowadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego (dalej: „KNF”), świadczącą usługi na podstawie ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1028 ze zm., dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”). Jako mała instytucja płatnicza zostali Państwo wpisani do rejestru małych instytucji płatniczych dnia (...) roku. Ponadto Spółka złożyła w roku (...) wniosek o uzyskanie licencji krajowej instytucji płatniczej i oczekuje na jego rozpatrzenie.

Definicja Małej Instytucji Płatniczej (dalej: „MIP”) zawarta w art. 2 pkt 17b ustawy z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2360, ze zm., dalej: „uup”) oznacza:

Mała Instytucja Płatnicza uprawniona jest do świadczenia następujących usług płatniczych:

1.przyjmowania wpłat gotówki i dokonywania wypłat gotówki z rachunku płatniczego oraz wszelkich działań niezbędnych do prowadzenia rachunku;

2.wykonywania transakcji płatniczych, w tym transferu środków pieniężnych na rachunek płatniczy u dostawcy użytkownika lub u innego dostawcy:

a)przez wykonywanie usług polecenia zapłaty, w tym jednorazowych poleceń zapłaty,

b)przy użyciu karty płatniczej lub innego podobnego instrumentu,

c)przez wykonywanie usług polecenia przelewu, w tym stałych zleceń;

3.wykonywania transakcji płatniczych wymienionych w pkt 2 powyżej, w ciężar środków pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu;

4.wydawania instrumentów płatniczych;

5.umożliwiania akceptowania instrumentów płatniczych oraz wykonywania transakcji płatniczych, zainicjowanych instrumentem płatniczym płatnika przez akceptanta lub za jego pośrednictwem, polegających w szczególności na obsłudze autoryzacji, przesyłaniu do wydawcy instrumentu płatniczego lub systemów płatności zleceń płatniczych płatnika lub akceptanta, mających na celu przekazanie polegających na rozliczaniu i rozrachunku tych transakcji w ramach systemu płatności w rozumieniu ustawy o ostateczności rozrachunku (acquiring);

6.świadczenia usługi przekazu pieniężnego.

Mała Instytucja Płatnicza nie wykonuje jednak następujących usług płatniczych:

1.świadczenia usługi inicjowania transakcji płatniczej;

2.świadczenia usługi dostępu do informacji o rachunku.

Zgodnie z art. 2 pkt 9aa uup hybrydowa mała instytucja płatnicza jest:

Zgodnie z art. 117g ust. 1 uup:

Natomiast w myśl art. 117g ust. 2 uup:

Stosownie do art. 117s ust. 1 uup:

Natomiast stosownie do art. 117s ust. 2 uup:

Zgodnie z art. 117s ust. 4 uup:

Ustawa o usługach płatniczych przewiduje także sankcje za niewykonywanie przez MIP następujących obowiązków:

1)nieudzielenie informacji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 1 uup;

2)nieprzekazanie danych, o których mowa w art. 102 ust. 1 pkt 2 uup;

3)nieprawidłowe wykonanie obowiązków, o których mowa w punktach 1 i 2 powyżej;

4)niewykonanie w wyznaczonym terminie zaleceń, o których mowa w art. 117s ust. 4 uup lub nakazu, o którym mowa w art. 102 ust. 1 pkt 5 uup;

5)utrudnianie albo uniemożliwianie przeprowadzenia kontroli, o której mowa w art. 103 uup;

6)wykonywanie działalności z naruszeniem prawa albo stwarzanie przez tę działalność zagrożenia dla interesów użytkowników.

W wyżej opisanych sytuacjach KNF może zastosować wobec MIP następujące sankcje:

1)wystąpić do organu MIP z wnioskiem o odwołanie osoby zarządzającej bezpośrednio odpowiedzialnej za stwierdzone nieprawidłowości;

2)zawiesić w czynnościach ww. osobę zarządzającą, do czasu podjęcia uchwały w sprawie wniosku o jej odwołanie przez organy MIP na najbliższym posiedzeniu; zawieszenie w czynnościach polega na wyłączeniu z podejmowania decyzji za MIP w zakresie jej praw i obowiązków majątkowych;

3) ograniczyć zakres działalności MIP lub jej jednostek organizacyjnych (art. 117s ust. 5 uup, art. 105 ust. 1 pkt 1-3 uup).

Ponadto, za niewykonanie ww. obowiązków, KNF może także:

1) nałożyć na osobę zarządzającą bezpośrednio odpowiedzialną za stwierdzone nieprawidłowości karę pieniężną do wysokości trzykrotności miesięcznego wynagrodzenia brutto tej osoby, wyliczonego na podstawie średniego wynagrodzenia brutto za 3 miesiące poprzedzające miesiąc, w którym nałożono karę;

2) nałożyć na MIP karę pieniężną w wysokości do 500 000 zł (art. 117s ust. 6 uup).

W myśl art. 117s ust. 7 uup

Natomiast stosownie do art. 117t uup

Wobec powyższego stwierdzić należy, że Państwa Spółka działająca jako mała instytucja płatnicza, o której mowa w art. 117f ustawy o usługach płatniczych, jako podmiot wpisany do rejestru małych instytucji płatniczych (w przyszłości, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o uzyskanie licencji, jako krajowa instytucja płatnicza) będzie podlegać nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.

W konsekwencji należy uznać, że zostały spełnione łącznie warunki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT, tj.:

• kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania;
• kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną , której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nad rynkiem finansowym.

W związku z powyższym będą Państwo uprawnieni do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Nieściągalnych wierzytelności pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te Nieściągalne wierzytelności, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego, podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Państwa wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).