Interpretacja indywidualna z dnia 26 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.374.2023.1.END

Czy certyfikat rezydencji pozyskany w postaci ogólnodostępnego dokumentu w formie pliku „pdf” uprawnia do niepobrania podatku u źródła. Czy w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy między RP a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Usługodawcy, płatnik jest uprawniony do niepobrania podatku u źródła bez konieczności uzyskania od Usługodawcy oświadczenia o beneficjencie rzeczywistym

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

1)czy certyfikat rezydencji pozyskany w postaci ogólnodostępnego dokumentu w formie pliku pdf uprawnia B. do niepobrania podatku u źródła w odniesieniu do wypłacanych przez B. na rzecz Usługodawcy należności,

2)czy w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów z dnia 13 listopada 1995 r. jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Usługodawcy, B. jest uprawnione do niepobrania podatku u źródła bez konieczności uzyskania od Usługodawcy oświadczenia o beneficjencie rzeczywistym w odniesieniu do wypłacanych należności.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

B. (dalej: „B.” lub „Wnioskodawca” lub „(…)” jest posiadającą osobowość prawną (…). B. jest podatnikiem VAT zarejestrowanym dla potrzeb VAT jako podatnik VAT czynny.

W świetle statutu B. do jego zadań należy m.in.:

(…)

B. nie prowadzi działalności w celu osiągnięcia zysku. B. może osiągać zyski z prowadzonej przez siebie działalności, które przeznaczane są jednak w całości na działalność statutową B.

W związku z powyższym B. dokonuje zakupu usług reklamowych (głównie reklamy internetowej oraz reklamy w mediach społecznościowych) od firmy niepowiązanej mającej siedzibę w Irlandii, tj. od (…) (dalej: „Usługodawca”). Usługodawca ma swoją siedzibę oraz rezydencję podatkową poza granicami Polski – w Irlandii. Nie posiada także na terenie Polski zakładu, a wypłacane mu należności pozostają w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju jego siedziby i rezydencji podatkowej.

W związku z zakupem tego typu usług, B. jest zobowiązane, co do zasady jako płatnik do obliczenia, pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT). Na potrzeby wypełnienia dyspozycji przepisów dotyczących tzw. podatku u źródła (dalej: „WHT”), B. gromadzi certyfikaty rezydencji podatkowej wydane przez właściwe organy podatkowe.

W przypadku płatności za usługi reklamowe dokonywanych na rzecz Usługodawcy, B. posiada certyfikaty rezydencji Usługodawcy w formie pliku „pdf” Certyfikat rezydencji Usługodawcy jest ogólnodostępny w formie dokumentu elektronicznego na stronach internetowych prowadzonych przez Usługodawcę. Jednocześnie Usługodawca nie wydał B. oświadczenia o swoim statusie rzeczywistego właściciela otrzymywanych płatności, a w ogólnodostępnych źródłach (np. w Internecie) B. nie jest w stanie uzyskać takiej informacji.

Jednocześnie B. każdorazowo dokonując płatności na rzecz Usługodawcy dokonuje szeregu czynności mających na celu weryfikację statusu Usługodawcy - w zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości faktyczne B. - m.in. weryfikuje jego status w VIES i ma możliwość pobrania potwierdzenia z banku, że płatność jest realizowana na rzecz Usługodawcy.

Łączna kwota należności wypłacanych przez B. w roku z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, na rzecz tego samego kontrahenta, tj. Usługodawcy nie przekracza kwoty 2 000 000 zł.

Pytania

1)Czy certyfikat rezydencji pozyskany w postaci ogólnodostępnego dokumentu w formie pliku „pdf” uprawnia B. do niepobrania podatku u źródła w odniesieniu do wypłacanych przez B. na rzecz Usługodawcy należności?

2)Czy w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów z dnia 13 listopada 1995 r. jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Usługodawcy, B. jest uprawnione do niepobrania podatku u źródła bez konieczności uzyskania od Usługodawcy oświadczenia o beneficjencie rzeczywistym w odniesieniu do wypłacanych należności?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zdaniem B. certyfikat rezydencji pozyskany w postaci ogólnodostępnego dokumentu w formie pliku ,,pdf” uprawnia B. do niepobrania podatku u źródła w odniesieniu do wypłacanych przez B. na rzecz Usługodawcy należności.

Na wstępie należy wskazać, że co do zasady, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu [art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.; dalej: „op”).

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22

ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem [art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”].

Natomiast certyfikat rezydencji oznacza zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika (art. 4a pkt 12 ustawy o CIT).

Jak wynika z powyższego, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że na moment wydania tego dokumentu bądź też na moment określony w dokumencie, stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji i rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w posiadaniu organu.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji jest dokumentem, który umożliwia ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywanych na rzecz konkretnego podatnika, istnieje obowiązek pobrania przez płatnika podatku, a jeśli tak, to jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o CIT, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać w danej sytuacji zastosowana.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Zagadnienie to nie jest również rozstrzygnięte przez definicję certyfikatu rezydencji określoną w przywołanym powyżej art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Każde państwo stosuje własny wzór certyfikatu rezydencji i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, biorąc jednocześnie pod uwagę treść powołanego powyżej art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, certyfikat rezydencji powinien zawierać niezbędne informacje potwierdzające m.in.:

- wystawienie certyfikatu rezydencji przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej;

- wskazanie danych identyfikujących podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności certyfikatu rezydencji;

- wskazanie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.

Certyfikat rezydencji musi potwierdzać fakt rezydencji podatkowej w dacie uzyskania przychodu (dochodu). Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i art. 22 ustawy o CIT nie jest wystarczające posiadanie przez podatnika rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem właśnie certyfikatu rezydencji (nie może go zastąpić inny dowód).

Płatnik, na którym spoczywa obowiązek potrącenia podatku od dochodu osiąganego przez nierezydenta w prawidłowej wysokości, powinien żądać od podatnika co do zasady dokumentu (tj. certyfikatu rezydencji) oryginalnego.

Jednocześnie warto wspomnieć, że od 1 stycznia 2022 r., miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym (art. 26 ust. 1n ustawy o CIT).

W tym miejscu należy wskazać, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 180 § 1 op).

Jednakże dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone (art. 194 § 1 op).

Za dokument urzędowy należy zatem uznać taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Powyższe potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 marca 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.52.2023.2.PC:

„Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wskazać należy, że posiadane przez Wnioskodawcę certyfikaty rezydencji nierezydentów, tj. spółek z siedzibą w Irlandii, w formie plików „pdf”, które to certyfikaty są dostępne w formie dokumentu elektronicznego, a konkretnie w formie zapisu „pdf” - pod warunkiem udostępnienia ich Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie - stanowią zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.”

Tożsame wnioski wynikają m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 grudnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.431.2022.2.MZA:

„Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz opis stanu faktycznego, wskazać należy, że posiadane przez Wnioskodawcę certyfikaty rezydencji nierezydentów, tj. spółek z siedzibą w Irlandii, w formie plików „pdf”, które to certyfikaty są dostępne w formie dokumentu elektronicznego, a konkretnie w formie zapisu „pdf”- pod warunkiem udostępnienia ich Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie - stanowią zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.”

Analogiczne tezy wskazano m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 lipca 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.185.2021.2.AK:

„Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz opis zdarzenia przyszłego, wskazać należy, że certyfikat rezydencji, który przez irlandzką administrację skarbową wysyłany jest w formie dokumentu „pdf” za pomocą bezpiecznego kanału elektronicznego do rezydenta irlandzkiego, a następnie przez rezydenta irlandzkiego udostępniany w formie „pdf” lub „jpg” do kontrahenta - pod warunkiem udostępnienia go Wnioskodawcy w niezmienionej formie i formacie - będzie stanowił zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.”

Jednocześnie, w myśl art. 26 ust. 1n ustawy o CIT, miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym.

Tym samym, jeżeli B. uzyska jedynie kopię certyfikatu rezydencji Usługodawcy i jednocześnie kopia ta nie budzi uzasadnionych wątpliwości Biura co do zgodności ze stanem faktycznym, to kopia taka będzie wystarczająca do niepobrania przez B. podatku u źródła w odniesieniu do wypłacanych na rzecz Usługodawcy należności.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że B. każdorazowo dokonując płatności na rzecz Usługodawcy dokonuje szeregu czynności mających na celu weryfikację statusu Usługodawcy - w zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości faktyczne B. - m.in. weryfikuje jego status w VIES i ma możliwość pobrania potwierdzenia z banku, że płatność jest realizowana na rzecz Usługodawcy, uznać należy, że posiadane przez B. certyfikatu rezydencji Usługodawcy we wskazanej formie uprawnia B. do niepobrania podatku u źródła w odniesieniu do wypłacanych na rzecz Usługodawcy należności.

Ad 2.

Zdaniem B. w opisanym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszyłem, w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów z dnia 13 listopada 1995 r. (dalej: „UPO IRL”) jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Usługodawcy, B. jest uprawnione do niepobrania podatku u źródła bez konieczności uzyskania od Usługodawcy oświadczenia o beneficjencie rzeczywistym w odniesieniu do wypłacanych należności.

Na wstępie należy zwrócić uwagę, że zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest nieodłącznie związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), lub też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co skutkuje opodatkowaniem dochodu uzyskanego w Polsce.

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 3 ust. 2 ustawy o CIT).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia (art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT).

Natomiast za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1 -4 (art. 3 ust. 5 ustawy o CIT).

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu.

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, przychodów z tytułu świadczeń usług reklamowych oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów (art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT).

Wskazane powyżej przepisy stosuje się jednak z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ustawy o CIT).

Mając na uwadze powyższy przepis, zasadne jest odwołanie się do UPO IRL, zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzona w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (dalej: „Konwencja MLI”), podpisaną zarówno przez Polskę jak i Irlandię.

Zgodnie z postanowieniami UPO IRL zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi (art. 7 ust. 1 UPO IRL).

Jeżeli w zyskach mieszczą się dochody lub przychody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu (art. 7 ust. 7 UPO IRL).

W artykułach 10, 11, 12 oraz 13 UPO IRL unormowana została kwestia opodatkowania dochodów odpowiednio z tytułów: dywidendy, odsetek, należności licencyjnych oraz zysków ze sprzedaży majątku.

Analizując postanowienia UPO IRL, należy zakwalifikować na gruncie ww. umowy wynagrodzenie z tytułu usług reklamowych jako zyski przedsiębiorstwa, które to opodatkowane są w kraju rezydencji otrzymujących je nierezydentów. Należności z tytułu usług reklamowych nie mieszczą się bowiem w zakresie definicji dochodów objętych innymi artykułami.

Należy w tym miejscu wskazać, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT).

Jednocześnie należy wskazać, że Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, grupy podatników, grupy płatników lub czynności, w przypadku których zostanie wyłączone lub ograniczone stosowanie ust. 2e, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględniając istnienie określonych uwarunkowań obrotu gospodarczego, specyficzny status niektórych grup podatników i płatników oraz specyfikę dokonywania niektórych czynności (art. 26 ust. 9 ustawy o CIT).

Na marginesie jedynie należy dodać, że na podstawie ww. delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 grudnia 2022 r. w sprawie wyłączenia obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych

(Dz. U. z 2022 r., poz. 2852; dalej: „Rozporządzenie”).

Weryfikacja zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak już wcześniej wskazano, powinna się odbywać z należytą starannością. Obowiązek dochowania należytej staranności, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę.

W licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe wskazuje się, że dokonując weryfikacji należytej staranności należy odnosić się do aspektów istotnych z punktu widzenia stosowania danej preferencji podatkowej.

Jak wskazuje m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 7 kwietnia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.57.2023.2.SG, „w szczególności dotyczy to:

1.weryfikacji statusu kontrahenta jako podatnika (rzeczywistego właściciela) w stosunku do otrzymanej należności, w tym poprzez pryzmat prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej przez ten podmiot;

2.weryfikacji rezydencji podatkowej odbiorcy należności;

3.weryfikacji otrzymanych dokumentów pod kątem ich zgodności ze stanem faktycznym (w tym na podstawie informacji dostępnych publicznie).”

Tożsame wnioski wynikają m.in. z interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 2 grudnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.434.2022.2.ANK;

z 2 grudnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.431.2022.2.MZA.

Zgodnie z wytycznymi przedstawionymi m.in. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 2 grudnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB 1-2.4010.434.2022.2.ANK „oceniając czy należyta staranność została w określonym przypadku dochowana należy uwzględniać także powszechnie dostępne informacje na temat statusu odbiorców należności. Źródłem takich informacji może być m.in. prasa branżowa, doniesienia mediowe, publikowane doniesienia o lokowaniu przez daną grupę kapitałową spółek zależnych w państwach o korzystnym reżimie prawnym itd. Szczególną uwagę płatników powinny zwrócić informacje o tworzonych strukturach optymalizacyjnych. Wzmożona czujność płatników powinna także zostać zachowana w przypadku dokonywania płatności określonego rodzaju do charakterystycznych jurysdykcji podatkowych (np. wypłata odsetek do państwa, z którym umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zakłada pobierania w Polsce podatku u źródła). W każdym przypadku konieczne jest udokumentowanie (dla celów dowodowych) przez płatnika, że dochował on należytej staranności przy weryfikacji, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.”

Biorąc pod uwagę fakt, że B. każdorazowo dokonując płatności na rzecz Usługodawcy dokonuje szeregu czynności mających na celu weryfikację statusu Usługodawcy obejmujących weryfikację jego statusu w VIES i potwierdzenie z banku, że płatność jest realizowana na rzecz Usługodawcy, czy informacji dostępnych w publicznie - w zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości faktyczne B. - uznać należy, że w konsekwencji B. jest uprawnione do niepobrania podatku u źródła bez konieczności uzyskania od Usługodawcy oświadczenia potwierdzającego jego statusu beneficjenta rzeczywistego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Państwa wątpliwości wskazane w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia, czy certyfikat rezydencji pozyskany w postaci dokumentu w formie pliku „pdf” uprawnia B. do niepobrania podatku u źródła w odniesieniu do wypłacanych należności.

Zgodnie z treścią przepisu art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.):

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1n ustawy o CIT:

Stosownie do treści art. 4a pkt 12 ustawy o CIT:

Jak wynika z przepisów ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o CIT, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana.

Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki.

Zgodnie bowiem z treścią art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej:

Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę do zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu.

Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o CIT oraz wynikające z art. 26 ustawy o CIT uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument:

- wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej,

- wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu,

- zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby.

Przede wszystkim należy podkreślić, że zgodnie z przytoczonym powyżej art. 26 ust. 1 zdanie drugie ustawy o CIT, dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez niego rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Zatem, warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Tym samym, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego od podatnika certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika.

W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej:

Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przywołane przepisy prawa podatkowego traktują certyfikat rezydencji jako zaświadczenie, które wydawane jest zgodnie z prawem państwa rezydencji podatnika. Nie wymagają przy tym, aby certyfikat rezydencji był dokumentem powstałym w określonej formie, a tylko by zawierał określoną treść. Stąd jeżeli w kraju rezydencji podatkowej dopuszczalna jest forma elektroniczna certyfikatu rezydencji, to nie ma podstaw aby kraj, w którym przedkładany jest dokument nie uznawał takiej formy tego zaświadczenia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że B. posiada certyfikat rezydencji w formie pliku „pdf” i certyfikat dostępny jest na stronach Usługodawcy.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że skoro przepisy danego kraju uznają, że certyfikat rezydencji wydany w formie elektronicznej jest dokumentem poświadczającym rezydencję podatkową i nie traci on swoich właściwości poprzez dalsze jego udostępnianie w kanałach elektronicznych, które nie naruszają jego integralności, to pobranie go ze strony internetowej podatnika w takiej formie oznacza zachowanie waloru dokumentu urzędowego.

Reasumując certyfikat rezydencji powinien być otrzymany w takiej formie w jakiej jest wydawany w kraju nierezydenta. Jeżeli tego rodzaju dokument jest wydawany przez organ podatkowy w formie pliku „pdf”, to stanowi on certyfikat rezydencji o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, nawet w przypadku jego dalszego przekazywania w niezmienionej formie.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz opis sprawy, wskazać należy, że posiadany przez Wnioskodawcę certyfikat rezydencji nierezydenta, tj. spółki z siedzibą w Irlandii, w formie pliku „pdf”, który to certyfikat jest dostępny w formie dokumentu elektronicznego lub kopia certyfikatu rezydencji (jeżeli nie budzi wątpliwości B. co do zgodności ze stanem faktycznym) jest dokumentem, który uprawnia B. do niepobrania podatku u źródła w odniesieniu do wypłacanych należności.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości wskazane w pytaniu nr 2 dotyczą ustalenia, czy w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów z dnia 13 listopada 1995 r. jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Usługodawcy, B. jest uprawnione do niepobrania podatku u źródła bez konieczności uzyskania od Usługodawcy oświadczenia o beneficjencie rzeczywistym w odniesieniu do wypłacanych należności.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT:

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

Stosownie do treści art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Mając na uwadze powyższy przepis, zasadne jest odwołanie się do Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz. U. z 1996 r. nr 29, poz. 129, ze zm., dalej: „umowa polsko-irlandzka”, „UPO”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Irlandię dnia 7 czerwca 2017 r.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-irlandzkiej:

Stosownie do art. 7 ust. 7 umowy polsko-irlandzkiej:

W artykułach 10, 11, 12 oraz 13 umowy polsko-irlandzkiej unormowana została kwestia opodatkowania dochodów odpowiednio z tytułów: dywidendy, odsetek, należności licencyjnych oraz zysków ze sprzedaży majątku.

Analizując zapisy umowy polsko-irlandzkiej, należy zgodzić się z Wnioskodawcą w części dotyczącej kwestii zakwalifikowania na gruncie ww. umowy wynagrodzenia z tytułu usług reklamowych jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymujących je nierezydentów. Należności z tytułu usług reklamowych nie mieszczą się w zakresie definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 umowy polsko-irlandzkiej, nie stanowią także świadczeń o charakterze dywidendowym (art. 10 umowy polsko-irlandzkiej) jak i odsetkowym (art. 11 umowy polsko-irlandzkiej). W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że powołany powyżej art. 7 ust. 7 umowy polsko-irlandzkiej przyznaje pierwszeństwo poszczególnym kategoriom dochodów. Skoro należności wypłacane kontrahentowi irlandzkiemu nie mieszczą się w dyspozycji art. 10, 11, 12 oraz 13 umowy polsko-irlandzkiej należy je kwalifikować do zysków przedsiębiorstwa. Art. 7 umowy polsko-irlandzkiej ma bowiem zastosowanie do dochodów przedsiębiorstwa, które nie wchodzą w zakres dochodów objętych innymi artykułami. Należności dotyczące świadczonych usług reklamowych należy zatem kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 umowy polsko-irlandzkiej. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwach siedziby podmiotów, które dochód taki uzyskują (w rozpatrywanej sprawie w Irlandii, pod warunkiem właściwego formalnego udokumentowania).

W tym miejscu raz jeszcze należy odnieść się do treści art. 26 ust. 1 ustawy o CIT,

zgodnie z którym:

Weryfikacja zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, powinna się odbywać z należytą starannością. Obowiązek dochowania należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę. Należy podkreślić, że należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika. Wniosek taki wynika z literalnego brzmienia art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Dokonując weryfikacji należytej staranności należy odnosić się do aspektów istotnych z punktu widzenia stosowania danej preferencji podatkowej. W szczególności dotyczy to:

1)weryfikacji statusu kontrahenta jako podatnika (rzeczywistego właściciela) w stosunku do otrzymanej należności, w tym poprzez pryzmat prowadzenia rzeczywistej działalności gospodarczej przez ten podmiot;

2)weryfikacji rezydencji podatkowej odbiorcy należności;

3)weryfikacji otrzymanych dokumentów pod kątem ich zgodności ze stanem faktycznym (w tym na podstawie informacji dostępnych publicznie).

Oceniając czy należyta staranność została w określonym przypadku dochowana należy uwzględniać także powszechnie dostępne informacje na temat statusu odbiorców należności. Źródłem takich informacji może być m.in. prasa branżowa, doniesienia medialne, publikowane doniesienia o lokowaniu przez daną grupę kapitałową spółek zależnych w państwach o korzystnym reżimie prawnym itd. Szczególną uwagę płatników powinny zwrócić informacje o tworzonych strukturach optymalizacyjnych. Wzmożona czujność płatników powinna także zostać zachowana w przypadku dokonywania płatności określonego rodzaju do charakterystycznych jurysdykcji podatkowych (np. wypłata odsetek do państwa, z którym umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zakłada pobierania w Polsce podatku u źródła). W każdym przypadku konieczne jest udokumentowanie (dla celów dowodowych) przez płatnika, że dochował on należytej staranności przy weryfikacji, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Potwierdzeniem dochowania należytej staranności może być np. dysponowanie raportem sporządzonym przez niezależnego audytora, w zakresie działalności odbiorcy płatności (badanie dokumentów oraz faktycznej substancji biznesowej).

Treść art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wyraźnie stanowi, że obowiązek płatnika przy wypłacie należności określonych w art. 21 i 22 ustawy o CIT z zastosowaniem preferencji podatkowych, sprowadza się nie tylko do „uzyskania” od podatnika certyfikatu rezydencji ale także weryfikacji warunków zwolnienia z opodatkowania wypłacanych należności lub zastosowania preferencyjnej stawki. Podkreślenia wymaga, że weryfikacja ta musi być dokonana z zachowaniem należytej staranności.

Zasadnym jest twierdzenie, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w każdym przypadku stosowania zasad wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub zwolnień z ustawy o CIT, konieczne będzie weryfikowanie statusu kontrahenta/nierezydenta i wykazywanie, że w stosunku do danych należności jest on m.in. ich rzeczywistym właścicielem oraz że prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby podatnika dla celów podatkowych.

Weryfikacja taka powinna być elementem całościowej oceny, która może pozwolić na ocenę czy wypłata należności nie jest np. dokonywana w ramach sztucznej struktury i czy jest możliwe zastosowanie preferencji podatkowej wynikającej z umowy UPO.

Płatnik, który chce zastosować art. 7 ust. 1 umowy polsko-irlandzkiej i nie dokonywać poboru podatku u źródła, jest zobowiązany do przeprowadzenia pełnej weryfikacji warunków umożliwiających skorzystanie z tego zwolnienia/niepobrania podatku, zachowując przy tym należytą staranność. To oznacza w przedmiotowej sprawie, że płatnik ma obowiązek weryfikować czy uzyskujące dochody z tytułu usług reklamowych irlandzkiej spółki spełniają wszystkie warunki do skorzystania z możliwości niepobrania podatku źródła. W ramach należytej staranności nie można ograniczać się jedynie do weryfikacji warunków zastosowania niepobrania podatku na podstawie art. 7 ust. 1 umowy polsko-irlandzkiej. Tym samym poza posiadaniem certyfikatu rezydencji podatnika konieczna jest weryfikacja okoliczności i warunków uzasadniających możliwość niepobrania podatku u źródła.

Jednak nie jest konieczne uzyskanie przez B. od Usługodawcy oświadczenia o rzeczywistym beneficjencie wypłacanych należności. Warunkiem koniecznym jest dochowanie należytej staranności.

W konsekwencji, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2, zgodnie z którym w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie analizowanej UPO z Irlandią jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymujących je Nierezydentów, Spółka jest/będzie uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności uzyskania od Usługodawcy oświadczenia o beneficjencie rzeczywistym jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).