Interpretacja indywidualna z dnia 19 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.349.2023.2.MC

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że należności wypłacane przez Spółkę na rzecz nierezydentów z tytułu nabywania Przedmiotów Licencji dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych (licencja end user), nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych Ustawy CIT, nawet jeżeli Wnioskodawca nie będzie w posiadaniu certyfikatów rezydencji dostawców Przedmiotów Licencji

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 lipca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że należności wypłacane przez Spółkę na rzecz nierezydentów z tytułu nabywania Przedmiotów Licencji dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych (licencja end user), nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych Ustawy CIT, nawet jeżeli Wnioskodawca nie będzie w posiadaniu certyfikatów rezydencji dostawców Przedmiotów Licencji.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 września 2023 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

„X” Sp. z o.o. („Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest osobą prawną z siedzibą w Polsce będącą polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Działalność gospodarcza Spółki koncentruje się na sprzedaży detalicznej kosmetyków i artykułów toaletowych prowadzonej w wyspecjalizowanych sklepach pod marką (…).

Spółka na potrzeby swojej działalności dokonuje zakupu szeregu usług niezbędnych dla bieżącej działalności, ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych, a także na potrzeby usprawnienia tej działalności. W tym celu Spółka nabywa od podmiotów zagranicznych, niemających siedziby lub zarządu na terytorium Polski (nierezydenci podatkowi) szereg licencji (m.in. licencje do oprogramowania komputerowego, licencje na dostęp do serwisów internetowych, licencje na korzystanie z systemów informatycznych, licencje na programy i aplikacje). Nabycie licencji odbywa się wyłącznie na własny użytek Spółki - wykorzystywane licencje służą wsparciu i obsłudze np. procesów sprzedażowych, weryfikacji klientów i potencjalnych klientów, obsłudze procesów, obsłudze dokumentów towarzyszących tym procesom, tworzeniu prezentacji, ewidencjonowaniu i dokumentowaniu zdarzeń gospodarczych przez Spółkę. Pozyskiwane przez Spółkę licencje są licencjami typu „end user” i nie uprawniają jej do dalszego rozporządzania tymi licencjami, tj. nie wiążą się z prawem do powielania, kopiowania, modyfikowania lub dalszej ich odprzedaży (dalej zbiorczo jako: „Przedmioty Licencji”, „Licencje”).

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że zawierane przez Spółkę umowy Licencji nie mają charakteru umów licencji wyłącznej w rozumieniu art. 67 ust. 2 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2509 ze zm., dalej: „Ustawa PAPP”), tym samym, właściciel praw do Przedmiotów Licencji może udzielić licencji na jego użytkowanie na tych samych polach eksploatacji również innym podmiotom. W ramach zawieranych przez Spółkę umów na Licencje nie następuje przeniesienie praw czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w zakresie określonym w art. 74 ust. 4 Ustawy PAPP, tj. Spółka nie nabywa prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia Przedmiotów Licencji w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub wprowadzania jakichkolwiek innych zmian w Przedmiotach Licencji lub do ich rozpowszechniania. Tym samym, zawierane umowy licencyjne dotyczą jedynie udostępnienia Spółce prawa do korzystania z określonych egzemplarzy dla własnych potrzeb Spółki, jako tzw. użytkownikowi końcowemu (end user).

Wnioskodawca nabywa bowiem jedynie wąski zakres uprawnień, który łącznie ogranicza się do umożliwienia użytkowania nabytego Przedmiotu Licencji zgodnie z jego przeznaczeniem, na własny użytek i potrzeby korzystającego (tj. Spółki). Spółka nie udziela i nie jest uprawniona by udzielać jakimkolwiek innym podmiotom sublicencji.

Opłaty za Licencje przybierają m.in. formę jednorazową, w ramach której Spółka w zamian za jednorazową opłatę nabywa prawo do bezterminowego korzystania z przedmiotów Licencji. Mogą to być także opłaty o charakterze okresowym (subskrypcja), w ramach których w zamian za opłatę Spółka uzyskuje prawo do korzystania z Przedmiotów Licencji w określonym czasie. W każdym przypadku jednak Wnioskodawca uzyskuje wyłącznie prawo do korzystania z Przedmiotów Licencji dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie - w szczególności zawierane umowy licencyjne nie przenoszą na Spółkę autorskich praw majątkowych do Przedmiotów Licencji.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że należności wypłacane przez Spółkę na rzecz nierezydentów z tytułu nabywania Przedmiotów Licencji dla celów własnego użytku, które nie obejmują przeniesienia na Spółkę autorskich praw majątkowych (licencja end user), nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych Ustawy CIT, nawet jeżeli Wnioskodawca nie będzie w posiadaniu certyfikatów rezydencji dostawców Przedmiotów Licencji?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, nabywając Przedmioty Licencji i dokonując płatności za licencje użytkownika końcowego (end user) opisane we wniosku, Spółka nie jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego (podatku u źródła) od tych wypłat dokonywanych na rzecz nierezydentów bez względu na to czy pozyska certyfikat rezydencji podatkowej dostawcy Przedmiotów Licencji czy też nie. Wskazane opłaty nie są bowiem należnościami wskazanymi w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. Jednocześnie, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu i który w takim przypadku pełni rolę płatnika tego podatku.

Zasada powyższa wynika z art. 26 ust. 1 Ustawy CIT, zgodnie z którym osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przytoczonego powyżej przepisu wynika, że zobowiązane do pobrania podatku u źródła oraz dochowania określonych obowiązków w zakresie zgromadzenia stosownych dokumentów (tj. certyfikatu rezydencji odbiorcy należności) oraz określonego postępowania, które umożliwiają niepobranie podatku u źródła (bądź zastosowanie obniżonej stawki tego podatku wynikającej z odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania), są wyłącznie podmioty dokonujące płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 bądź art. 22 ust. 1 Ustawy CIT. A contrario, w przypadku, gdy dany podmiot dokonuje płatności na rzecz kontrahentów zagranicznych, z innych tytułów niż wymienione w art. 21 ust. 1 bądź art. 22 ust. 1 Ustawy CIT, to nie ma do nich zastosowania regulacja przewidziana w art. 26 Ustawy o CIT. Tym samym, podmiot ten nie jest zobowiązany do dochowania obowiązków płatnika podatku u źródła, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności. Skoro bowiem dany przychód osiągany przez podmiot zagraniczny nie jest w ogóle wymieniony w art. 21 ust. 1 bądź art. 22 ust. 1 Ustawy CIT, należność taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, co zwalnia płatnika takiej należności również z obowiązku pozyskania certyfikatu rezydencji zagranicznego kontrahenta.

W analizowanym stanie faktycznym należy skoncentrować się wyłącznie na zakresie przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, zgodnie z którym podatkiem u źródła w wysokości 20% objęte są uzyskane na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychody z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

W ocenie Spółki, w świetle opisanego stanu faktycznego, należy ustalić czy wynagrodzenie uiszczane przez Spółkę z tytułu nabycia prawa do korzystania z Przedmiotów Licencji mieści się w katalogu przychodów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, a zatem czy dokonywane przez Spółkę wypłaty opisanych należności skutkuje obowiązkiem poboru podatku u źródła.

Katalog wskazany w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT obejmuje w szczególności dochód z tytułu przychodów uzyskanych między innymi z praw autorskich lub pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw. W celu właściwego określenia zakresu regulacji należy odwołać się do przepisów Ustawy PAPP. Zgodnie z art. 1 ust. 1 Ustawy PAPP, utworem jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Z kolei na podstawie art. 1 ust. 2 pkt 1 PAPP, za przedmiot prawa autorskiego uznaje się w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Zgodnie z art. 41 ust. 2 PAPP licencją jest umowa uprawniającą do korzystania z utworu na określonych polach eksploatacyjnych. Celem licencji jest upoważnienie do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego użytku - bez przeniesienia praw autorskich.

Ponieważ programy komputerowe zostały wymienione obok utworów literackich i naukowych, to są one samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich (programy komputerowe mają odrębny charakter, który nie pozwala ich zaliczyć do kategorii utworu literackiego, artystycznego czy naukowego). W myśl art. 74 ust. 1 Ustawy PAPP programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 PAPP autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, obejmują prawo do:

-trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

-tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

-rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Dalej, zgodnie z brzmieniem art. 75 ust. 2 Ustawy PAPP nie jest wymagane zezwolenie do:

-sporządzenia kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana równocześnie z programem komputerowym;

-obserwowania, badania i testowania funkcjonowania programu komputerowego w celu poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania programu komputerowego;

-zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2, jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o ile zostaną spełnione następujące warunki:

-czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z egzemplarza programu komputerowego bądź przez inną osobę działającą na ich rzecz, o informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla osób, o których mowa pod lit. a,

-czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są niezbędne do osiągnięcia współdziałania.

W ocenie Spółki, należy zwrócić uwagę na tzw. licencję użytkownika końcowego (z ang. end user license), która obejmuje prawa do korzystania z egzemplarza danego dzieła/utworu/ programu (zgodnie z postanowieniami art. 75 Ustawy PAPP), a nie przeniesienie praw majątkowych związanych z modyfikowaniem, rozpowszechnianiem, powielaniem, publicznym udostępnianiem dzieła jak zostało wskazane powyżej w art. 74 ust. 4 pkt Ustawy PAPP.

W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie, które jest wypłacane z tytułu nabycia tzw. licencji end user do programów, nie mieści się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, z uwagi na fakt, że na podstawie nabytej licencji Spółka nie nabędzie praw do dokonywania jakichkolwiek modyfikacji programów, ani też dalszej ich odsprzedaży lub udzielania dalszych sublicencji. Należy zatem uznać, że w ramach rozpatrywanej transakcji Spółka nabywa licencje typu end user, co należy rozumieć jako nabycie egzemplarza Przedmiotów Licencji przez ostatecznego użytkownika. W przypadku nabycia licencji typu end user nie dochodzi do przeniesienia na nabywcę praw autorskich (i praw pokrewnych). Spółka jako nabywca Przedmiotów Licencji nabywa bardzo wąski zakres uprawnień, które sprowadzają się do użytkowania nabytego egzemplarza zgodnie z jego przeznaczeniem.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, analizowany przepis art. 21 ust. 1 Ustawy CIT nie obejmuje swoim zakresem przypadków nabycia praw do korzystania z Przedmiotów Licencji użytkownika końcowego (tzw. licencja end user). Zatem obowiązek poboru podatku u źródła nie dotyczy sytuacji udostępniania polskiemu płatnikowi „egzemplarza” danego utworu dla jego własnych potrzeb, wyłącznie do korzystania z przedmiotu Licencji we własnym zakresie, bez możliwości dalszego jego udostępniania czy sublicencjonowania.

Brak obowiązku poboru podatku u źródła w analizowanych okolicznościach jest zgodny z utrwaloną linią interpretacyjną, wielokrotnie potwierdzaną przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, w tym m.in.:

- interpretacji Dyrektora KIS z 16 lutego 2023 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.243.2022.3.MR1;

- interpretacji Dyrektora KIS z 13 stycznia 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.502.2021.2.MKU;

- interpretacji Dyrektora KIS z 22 kwietnia 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.114.2022.1.BJ;

- interpretacji Dyrektora KIS z 22 kwietnia 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.113.2022.1.BJ;

- interpretacji Dyrektora KIS z 21 kwietnia 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.109.2022.1.BJ;

- interpretacji Dyrektora KIS z 26 października 2020 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.387.2020.1.AW;

- interpretacji Dyrektora KIS z 23 października 2020 r., nr 0111-KDWB.4010.50.2020.1.MJ.

Podkreślenia wymaga również, że opisane w stanie faktycznym należności nie spełniają warunków dla zakwalifikowania ich jako innych opłat wymienionych w art. 21 ust. 1 bądź art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT. W szczególności nie stanowią one:

(i)opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej;

(ii)należności z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze;

(iii)dywidend.

Podsumowując, biorąc pod uwagę, iż w art. 21 i art. 22 Ustawy CIT, do których odwołuje się przepis art. 26 ust. 1 Ustawy CIT, zawarty został zamknięty katalog należności, w przypadku których ich płatnik zobowiązany jest do potrącenia i odprowadzenia podatku u źródła, zaś wypłacane przez Spółkę należności z tytułu używania Przedmiotów Licencji nie mieszczą się w tym katalogu, w ocenie Spółki nie ciążą na niej obowiązki określone w art. 26 ust. 1 Ustawy CIT.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.